Το τελευταίο τσιγάρο.

Η ανούσια καθημερινότητα του να μην απολαμβάνεις στο έπακρο τα χρόνια της νιότης η οποία πεθαίνει. Οι ατελείωτες βόλτες μεθυσμένος τα χαράματα στα στενά της Βαλαωρίτου, αφήνοντάς σου μια γλυκόπικρη γεύση στην καρδιά. Τα ξενύχτια με τον έρωτα σου στην παραλία κάνοντας όνειρα για ένα μέλλον ουτοπικό άλλα γεμάτο χαρά. Οι μέρες που η καταθλιπτική μας πραγματικότητα έρχεται και χτυπάει βάναυσα την ανεμελιά του να είσαι 22 και να νομίζεις ότι με το μυαλό σου θα κατακτήσεις τον κόσμο. Οι φίλοι σου και ένα μπουκάλι τζιν.

Νευριάζεις, θυμώνεις, κλαις, ξεσπάς. Χαίρεσαι, αγαπάς και αγαπιέσαι, ερωτεύεσαι, ζεις. Είναι ωραίο να ξέρεις ότι ακόμα έχεις μια ζωή μπροστά σου να τη φτιάξεις όπως τη φαντάζεσαι ακόμα και αν τα πράγματα πάνε προς το χειρότερο. Κλείνεις τα μάτια. Ξυπνάς από το όνειρο και η ζωή σε χτυπάει ξανά με τον χειρότερο τρόπο. Δε το βάζεις κάτω και θέλεις να αποδείξεις ότι είμαι εδώ και προσπαθώ. Βγες στο μπαλκόνι. Ξημέρωσε. Συγκέντρωσε το βλέμμα σου στον ήλιο που σπάει τον τρόμο που σου προξενεί το σκοτάδι. Άναψε το τελευταίο τσιγάρο της μέρας. Μόλις αυτό σβήσει ο ήλιος θα λάμψει.

Κλείσε τα μάτια και ονειρέψου. Όλα θα πάνε καλά.