Άραγε, που μπορείς να βρεις την καλύτερη πίτα στη Θεσσαλονίκη;
Κείμενο: Eli & Rose
Φωτογραφίες: Kint
Η Rose μιλούσε με τη γιαγιά της, όταν αυτή της έκλεισε το τηλέφωνο απότομα, για να ξεφουρνίσει τη σπεσιαλιτέ της. Στριφτή χορτόπιτα. Το πρόβλημα ήταν τα 200 χιλιόμετρα που τις χώριζαν. Μέσα στην ατυχία της, ωστόσο, ήταν τυχερή, μιας και ζει στη Θεσσαλονίκη. Μια πόλη, συνυφασμένη με γεύσεις και μυρωδιές, οι οποίες ικανοποιούν τον πιο απαιτητικό ουρανίσκο. Παράξενο, αλλά μόλις άνοιξε το παράθυρό της, το δωμάτιο πλημμύρισε από το φως του ηλιόλουστου Σαββάτου και μια οικεία μυρωδιά, από ζυμάρι που ψήνεται.
Η μέρα ήταν ιδανική για βόλτα. Αμέσως, τηλεφώνησε στην Eli και της είπε για την πρωινή συνομιλία με την γιαγιά της. Η συνάντησή τους κανονίστηκε και 10 λεπτά αργότερα, βρέθηκαν Τσιμισκή με Ναυαρίνου, οδηγούμενες από τα πρωτόγονα ένστικτα αναζήτησης της τέλειας πίτας. Μια αναζήτηση, η οποία θα έμενε ατελής, χωρίς την παρουσία του “γευσιγνώστη” Kint, που είχε ξεμείνει στην περιοχή, από το προηγούμενο βράδυ. Με μότο “ένα γερό πρωινό είναι απαραίτητο, μετά από ένα καλό ξενύχτι”, ο Kint γνώριζε κάθε γωνιά, για πρωινές λιχουδιές.
Η Τρόικα της πίτας ανηφόρισε στην Παύλου Μελά και έσπρωξε την γυάλινη πόρτα, στο νούμερο 48. Οι “Πίτες της Βούλας”, αν και λίγο καιρό στη γειτονιά, έχουν αποκτήσει, ήδη, φανατικό κοινό. Η Eli προσπέρασε ύπουλα τους πελάτες της ημέρας, διεκδικώντας και κερδίζοντας το τελευταίο κομμάτι της λαχταριστής κοτόπιτας. Ποιός, όμως, θα μπορούσε να αντισταθεί σε ένα κομμάτι μαγικής μανιταρόπιτας, άρτι αφιχθείσας από το φούρνο; Σίγουρα, όχι η Rose και ο Kint! Η απόφαση ήταν ομόφωνη, σχετικά με το αλάδωτο, τραγανό, χειροποίητο φύλλο, όχι όμως και η γέμιση της μανιταρόπιτας, για την οποία ο Kint είχε ενστάσεις. Η κοτόπιτα ήταν αυτή, που έκλεψε τις εντυπώσεις. Ο χώρος έμοιαζε “μαγικός”, μιας και σε τόσα λίγα τετραγωνικά, είχε χωρέσει ένα “τεράστιο” εργαστήρι γεύσης. Χαιρέτησαν τις “μάγισσες” και τον “μάγο” και κατηφόρισαν προς την Ζεύξιδος.
Την προσοχή της Rose τράβηξε ένα ταψί χορτόπιτα, που ξεκουραζόταν στο “Ζυμαράκι” της Παύλου Μελά 33 και ένα τραπεζάκι, παρόμοιο με αυτό στη βεράντα της γιαγιάς της. Η σύγκριση ήταν άμεση και αναπόφευκτη. Η γέμιση της χορτόπιτας ικανοποίησε την Rose, αλλά το φύλλο ήταν αρκετά λαδερό. Η Eli και ο Kint προτίμησαν τη δυσεύρετη κρεατόπιτα και οι αντιδράσεις τους ήταν παρόμοιες. Έφυγαν, με την σκέψη να επιστρέψουν κάποια άλλη φορά, για τη μυρωδάτη μηλόπιτα.
Από τη γευστική διαδρομή τους, δε θα μπορούσε να λείπει ένα μαγαζί, με χρόνια παράδοσης στο χειροποίητο φύλλο. “Δια χειρός Ρεσινιώτου”, παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο, στο 12 της Καστριτσίου, την cult κάθετο, που ενώνει την Αγίας Σοφίας με την Καρόλου Ντηλ. Μετά από προτροπή του Kint, επέλεξαν πρασόπιτα και μανιταροπιτάκια, για να τα συγκρίνουν με τα προηγούμενα. Η έντονη γεύση του κρεμμυδιού και το εμφανώς λαδερό φύλλο, έπεισαν τα κορίτσια να δώσουν, με χαρά, τα κομμάτια τους στον Κιντ, ο οποίος τα εξαφάνισε σε δευτερόλεπτα και με ευχαρίστηση. Απορημένες η Eli και η Rose, περνώντας την επόμενη μέρα από το μαγαζί αυτό, συνειδητοποίησαν την αδυναμία του κόσμου στις κλασικές, παραδοσιακές, αλλά για τα δικά τους γούστα, βαριές γεύσεις.
Με το στομάχι, σχεδόν, γεμάτο, η αναζήτηση πλησίαζε στο τέλος της και αυτό θα έπρεπε να δοθεί, στα τραπεζάκια του “Ble”, στην πεζοδρομημένη Αγίας Σοφίας. Κυνηγώντας, ακόμη, την τέλεια χορτόπιτα, τα βλέμματα όλων έπεσαν στα σφακιανοπιτάκια, παραδοσιακά πιτάκια με χόρτα. Ο Kint, ωστόσο, κλασικό πνεύμα αντιλογίας, πήρε και τα 2 τελευταία λασιθιώτικα τυροπιτάκια, δηλώνοντας την αδυναμία του στη μυζήθρα. Οι κρητικές γεύσεις ενθουσίασαν την παρέα, τόσο σε επίπεδο γέμισης, όσο και μοναδικής ζύμης.
Αν η περιπλάνησή τους είχε χαρακτήρα διαγωνισμού, τότε τα πρωτεία θα έπαιρνε η ζουμερή κοτόπιτα, που απόλαυσαν στις “Πίτες της Βούλας”. Η Eli και ο Kint θα έκλειναν συνωμοτικά το μάτι, όταν κάποιος τους ρωτούσε πού μπορεί να βρει τις καλύτερες πίτες της πόλης και η Rose ήξερε, ότι θα πήγαινε ένα κομμάτι πίτα στη γιαγιά της, την επόμενη φορά που θα την έβλεπε!
