Live Review: Tarja live στο Principal Club Theater

Η μαυροφορεμένη θύελλα αναμένει κατευνασμένη το πρώτο intro της κιθάρας, έτοιμη να καλπάσει και οι μακριές χαίτες της αναπηδούν, οργισμένες, κάτω από τα φώτα του κατάλληλου, για την προκειμένη περίσταση, σκοτεινού principal. Σνερ και μπότα ετοιμάζονται για την πυροδότηση και ο ηχολήπτης δίνει το οk, από τις κονσόλες, για να πέσουν τα πυρά. Τσέλο, πλήκτρα, ντραμς, κιθάρες, δεκάδες κινητά στoν αέρα και η πρέσβειρα του συμφωνικού μέταλ ανεβαίνει, δυναμικά, στην σκηνή, με την φωνή της να σονάρει, υπερφίαλα, στα αυτιά μας και να διαπερνά, δραματικά, τους τέσσερις τοίχους, προσκαλώντας τους fans να οργιάσουν! Το πλήθος κραυγάζει, με ενθουσιασμό, και η Tarja ανταποδίδει, με εκρηκτικά μπασίματα και ακόμα πιο φανταχτερές οπερέτες.

Όλη η συναυλία, μια προετοιμασία για μάχη! Χέρια, γεμάτα πυγμή, σκίζουν τον αέρα. Άρβυλα χτυπούν, θυμωμένα και ρυθμικά, τα σανίδια και το principal τραντάζεται συθέμελα, ενώ συγχρόνως, καθίσταται πιο ζωντανό και μεστό από μελωδία, όπως ποτέ άλλοτε. Ορχήστρα και συντονισμένα φωτορυθμικά δίνουν, στο κοινό, πνοή για ξέσπασμα, μεταμορφώνοντας το stage σε πύρινη λαίλαπα. Άψογη επικοινωνία με το κοινό, αψεγάδιαστος ήχος, εκθαμβωτικά φωνητικά και η βραδιά κυλάει, γεμάτη υποσχέσεις, με ένα αίσθημα ικανοποίησης και θαυμασμού που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα, από το ένδοξο παρελθόν και τις grande εμφανίσεις, επί Nightwish εποχής.

Ο ήχος του μέταλλου εξακολουθεί να αντηχεί, ανελέητα, σε όλη την αίθουσα και η φρενίτιδα που μου προκαλεί, θυμίζει κάτι από τα συναισθήματα, που μου προξενούσε το χιλιοπαιγμένο CD που περίμενε “stand by” στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου, για ένα, ακόμα, play και μία, ακόμα, βόλτα, με τέρμα την ένταση! Η Tarja στεκόταν, ολοφάνερα, μπροστά μου! Κατέφθασε, λουσμένη πάθος και δίψα, να αποδείξει ότι δεν ήταν ένα τυχαίο πέρασμα από την ιστορία της συμφωνικής μέταλ μουσικής, αλλά ένας πολύτιμος λίθος σε αυτήν. Η αναμφισβήτητα οπερετική φωνή της, σίγουρα, δεν άφησε περιθώρια απογοήτευσης, ενώ τα σόλο των μουσικών έρχονται, με την σειρά τους, να διαβεβαιώσουν τη δίκαιη θέση δίπλα της.

‘Έπειτα από μιάμιση ώρα αναμονής και απόλαυσης της σόλο καριέρας της, η υπόκρουση του “Wish I had an angel” προμηνύει θύελλα και λυτρώνει το κοινό, που προσμένει, ανυπόμονα, να νοσταλγήσει κάτι από το παρελθόν… Κινείται μεφιστοφελικά, τραγουδάει μαυλιστικά και υποχωρεί σαρκαστικά και ταυτόχρονα διστακτικά, επιφυλασσόμενη για το επόμενο ραντεβού!