O Τάκης Χρυσικάκος μιλάει για σχέσεις πόθου, πάθους και πόνου.

Ο Τάκης Χρυσικάκος αφουγκράζεται τη σύγχρονη πραγματικότητα. Όσα συμβαίνουν γύρω του και μέσα του βρίσκουν καταφύγιο στα έργα που ανεβάζει τα τελευταία χρόνια. Η αρχή έγινε με τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη. Αφορμή στάθηκε η γενικότερη απαξίωση των αξιών και η ανάδειξη ανθρώπων που απλά επιπλέουν στην επιφάνεια ανεξάρτητα με τον τρόπο που έχουν βρει γι’ αυτό. Στην συνέχεια απάντησε στην οικονομική κρίση και στην έλλειψη αξιοπρέπειας και περηφάνιας που έφερε μαζί της, με Καζαντζάκη. Τώρα, καταπιάνεται με το δοκίμιο του Διονύση Χαριτόπουλου «Σχέσεις». Ο Τάκης Χρυσικάκος μοιράζεται μαζί μας το πως κατάφερε να κάνει θέατρο χωρίς να το προδώσει. Αλήθεια, πόσο έχουν επηρεάσει αυτά που ζούμε σήμερα τις προσωπικές μας σχέσεις;

 

Το έργο είναι μία πραγματεία των σχέσεων και του έρωτα. Πείτε μας λίγα λόγια γι’ αυτό.

Πιστεύω ότι στις μέρες που περνάμε, όλα αυτά με τα οποία ασχολήθηκα τα προηγούμενα χρόνια, η απαξίωση των αξιών, η τεράστια οικονομική κρίση κ.λπ. έχουν επηρεάσει πάρα πολύ και τις ανθρώπινες σχέσεις και ιδιαίτερα τις ερωτικές σχέσεις. Όταν μου έδωσε την πραγματεία αυτή ο Διονύσης Χαριτόπουλος, είπα πως εδώ έχουμε να πάρουμε απαντήσεις και να προβληματιστούμε πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις. Η επαφή με αυτό το κείμενο, καταρχήν για μένα και πιστεύω και για τον κόσμο, θα μας δώσει μία απάντηση σε πολλές συναισθηματικές εκκρεμότητες που έχουμε. Όταν κλείνει μία ιστορία θέλει τον χρόνο της, θέλει να περάσεις το στάδιο του πένθους για να μπορέσεις μετά να πας παρακάτω, να συνεχίσει δηλαδή η ζωή σου. Διαφορετικά την κουβαλάς. Θα πω μία φράση του κειμένου που είναι πολύ χαρακτηριστική «Αν δεν ζεις καλύτερα από ότι μόνος σου, το ζευγάρωμα δεν έχει νόημα.» και πραγματικά είναι μία φράση κλειδί. Μπορεί να είσαι μέσα στο πάθος, μέσα στον έρωτα αλλά να περνάς φριχτά και εσύ να επιμένεις, να θέλεις να είσαι εκεί ενώ η ζωή σου έχει αλλοιωθεί.

Είναι κάθε σχέση καταδικασμένη να περνάει και από τα 3 αυτά στάδια: Πόθου, Πάθους και Πόνου;

Νομίζω ότι αυτό έχει να κάνει με τις περισσότερες σχέσεις μας. Το δοκίμιο του Χαριτόπουλου δεν παίρνει κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις αλλά πιάνει το θέμα πολύ ανοιχτά. Πιστεύω ότι θα μας αγγίξει όλους και πολύ περισσότερο τις γυναίκες. Έχει το πολύ μεγάλο ενδιαφέρον του πως βλέπει ένας άνδρας τις γυναίκες μέσα σε αυτήν την συνύπαρξη.

Ο χωρισμός είναι ακρωτηριασμός, όπως λέει ο Διονύσης Χαριτόπουλος στο έργο;

Ναι, σαφώς και είναι. Είναι πόνος αβάσταχτος. Δεν υπάρχει πιστεύω άνθρωπος που δεν έχει νιώσει χωρισμό και πόνο. Πονάς φριχτά και αν είσαι ώριμος ζεις αυτήν την περίοδο του πένθους. Η ελαφρότητα του να δημιουργείς ένα πρόβλημα για να ξεπεράσεις ένα άλλο δεν βοηθά να κλείσει το κεφάλαιο. Δεν πρέπει να κουβαλάμε βιώματα και πληγές του παρελθόντος όταν πάμε να δημιουργήσουμε μία καινούργια σχέση. Δεν φταίει σε τίποτα ο άλλος να πληρώσει ζημιές που προκάλεσαν άλλοι. Για να μην συμβεί αυτό είναι κατανοητό ότι πρέπει να έχει ξεκαθαρίσει μέσα μας το συναισθηματικό τοπίο.

Ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα που σας διδάξαν οι σχέσεις σας με το άλλο φύλο;

Πιστεύω ότι κάθε φορά είναι ένα μάθημα. Δηλαδή κάθε φορά που κλείνει ένα κεφάλαιο, ο απολογισμός είναι «Τώρα εγώ τι έμαθα από αυτό;» και αυτό είναι σπουδαίο. Το έργο που κάνω δεν είναι ανεξάρτητο από μένα. Εξάλλου όλο αυτό το δοκίμιο το έχω προσωποποιήσει και έχει γίνει σε πρώτο πρόσωπο άρα αναφέρετε και σε εμένα. Θα μιλήσω για την τελευταία ιστορία μου που ήταν και η πιο μεγάλη. Εμένα μου έμαθε τα όρια της αντοχής μου, μου έμαθε να έχω πολύ μεγάλη υπομονή, να μετριάσω τον εγωισμό μου, να μπω σε μεγάλες δοκιμασίες υπομονής ακόμα και σε πράγματα που παλιότερα αντιδρούσα με ένταση και σκληρότητα. Μου έμαθε ακόμα και σε θίξιμο προσωπικό στο μεγαλύτερο επίπεδο, που μπορεί να είναι η απιστία, να το βλέπω με κατανόηση. Είναι σημαντικό το τι μαθαίνουμε όταν κλείνει ένα κεφάλαιο τόσο μεγάλο όσο αυτό των προσωπικών-ερωτικών μας σχέσεων. Αν έχεις ίχνος πνευματικότητας και καλλιέργειας δεν λειτουργείς μόνο με τα ένστικτα. Με ψυχραιμία και όταν έχει περάσει το πρώτο στάδιο του μεγάλου πόνου, κάνεις έναν απολογισμό που μόνο καλό κάνει στην επόμενη σχέση που θα βρεθείς.

Σε τι διαφέρουν οι σχέσεις του σήμερα από αυτές του παρελθόντος;

Παλιά ρίσκαρε ο κόσμος! Σήμερα είναι πολύ κλειστός. Πια βγαίνουμε έξω και διαπιστώνουμε πόσο μεμονωμένοι είναι οι άνθρωποι. Δεν φλερτάρουν, δεν επικοινωνούν. Η περιβόητη διαδικτυακή επικοινωνία είναι τεράστια απομόνωση. Βλέπουμε παρέες που αντί να επικοινωνούν, να φλερτάρουν και να ζούνε, είναι πάνω σε ένα κινητό. Βλέπουμε παρέες κοριτσιών μόνα τους, βλέπουμε παρέες αγοριών μόνα τους. Δεν συνέβαινε αυτό παλιότερα. Οι άνθρωποι ήταν πιο ανοιχτοί, ρισκάρανε. Σήμερα, διακρίνω μία επιφυλακτικότητα, ένα φόβο που πιστεύω ότι έχει να κάνει με την εποχή μας. Οι νέοι άνθρωποι σήμερα είναι εγκλωβισμένοι μέσα στο πρόβλημα της δουλειάς τους. Είναι τρομακτικά δύσκολο αυτό, που το κομμάτι που τους μένει για την προσωπική τους ζωή είναι πολύ μικρό. Παλιά ήταν πιο απλά τα πράγματα.

Ρόλοι, συνεργασίες και επιτυχίες μίας μεγάλης καριέρας. Έχετε άραγε κάποιο απωθημένο;

Απωθημένο; Εγώ δεν έχω τέτοια. Πραγματικά δεν έχω και εκπλήσσομαι κάθε φορά. Αφενός μεν έπαιξα πράγματά πολύ ωραία, αφετέρου για εμένα το μέλημα μου δεν είναι τι ρόλο θα παίξω, αλλά τι θα κερδίσω από την επαφή μου με αυτά τα μεγάλα κείμενα. Τι κέρδος είχα εγώ σε νοήματα και στην τεχνική του ηθοποιού, γιατί αυτά πάνε μαζί σε εμάς. Η παγίδα του καλλιτέχνη είναι μέσα από την αυταρέσκεια και την ματαιοδοξία του να γίνονται οι ρόλοι ένα σημείο επίδειξης απλώς και όχι μια αναφορά γνώσης. Αυτό που πραγματικά κάνει ο σωστός καλλιτέχνης είναι ότι βουτάει μέσα σε αυτήν την τεράστια γνώση και γίνεται καλύτερος. Αυτό το κουβαλάει πάνω στη σκηνή, φαίνεται η ποιότητα σου εκεί.

Αν κοιτάξετε πίσω στην πορεία σας, ποια στιγμή από όλες θα ξεχωρίζατε;

Όλες θα έλεγα. Θα δανειστώ μία φράση ενός από τους πολλούς δασκάλους μου, του Μίνου Βολανάκη, «Ευλογώ τις αποτυχίες μου γιατί από αυτές διδάχτηκα». Τα βήματα μου ήταν προσεγμένα. Ορισμένες φορές έκανα και λάθη, αλλά όλα αυτά θεωρώ ότι ήταν κέρδος, ήταν μια διαδρομή την οποία έπρεπε να κάνω. Έπρεπε να δοκιμάσω το πιο εμπορικό θέατρο όταν ήμουν πιο νέος, να δω τι είναι, για να το απορρίψω και να συνεχίσω. Έπρεπε να κάνω τηλεόραση και την πολύ καλή τη δεκαετία του ‘80 με τα σίριαλ που βασίζονταν σε λογοτεχνικά κείμενα αλλά και αργότερα. Ακόμα και κάποιες ταινίες με κάποιους φίλους μου, τις έκανα έτσι με μία ελαφρότητα μα έπρεπε να το κάνω γιατί αν σου ζητάει ένας φίλος κάτι, παραβλέπεις πολλά πράγματα. Ας τολμάμε, δεν πειράζει να χάνουμε πάλι είναι κέρδος. Ακόμα και αυτό που κάνω τώρα με τον Χαριτόπουλο είναι ρίσκο. Είναι πολύ δύσκολο να έχεις ένα δοκίμιο που δεν πρέπει να το προδώσεις αλλά πρέπει να το κάνεις και θέατρο.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;

Ακολουθεί περιοδεία σε όλη την Ελλάδα ξεκινώντας από Θράκη και κατεβαίνοντας. Γύρω στα μέσα Μαρτίου το έργο θα καταλήξει στην Αθήνα. Αυτή είναι η διαδρομή που υπάρχει για τις «Σχέσεις».

______________________
«Σχέσεις Πόθου – Πάθους – Πόνου» με τον Τάκη Χρυσικάκο
από 28 Νοεμβρίου στο Θέατρο Αυλαία
Πανελλαδική πρεμιέρα

Συντελεστές
Θεατρική προσαρμογή – Σκηνοθεσία – Μουσικές επιλογές: Τάκης Χρυσικάκος
Συνεργάτης βοηθός σκηνοθέτης: Μπάμπης Σαριγιαννίδης
Εικαστικά: Σάββας Πασχαλίδης
Κίνηση: Κατερίνα Κίκου
Φωτισμοί: Ντίνος Μεταλίδης
Φωτογραφίες: Δημήτρης Αλεξιάδης

Πληροφορίες
Στη σελίδα του Θεάτρου ΑΥΛΑΙΑ: www.avlaiatheater.gr
Θέατρο Αυλαία (Πλατεία ΧΑΝΘ / Τσιμισκή)
Τηλέφωνο: 2310 230013

Παραστάσεις: 28 Νοεμβρίου – 8 Δεκεμβρίου 2019
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Πέμπτη – Κυριακή στις 21:00
Εισιτήρια: 15€ κανονικό, 12€ φοιτητικό, ανέργων, 65+
Προπώληση: Ταμείο θεάτρου Αυλαία, Ticketservices.gr, tickets.public.gr & στα καταστήματα Public