Still Corners: Αγαπάμε την Ελλάδα και πάντα σκεφτόμαστε να μετακομίσουμε κάποτε εκεί.
Τις προάλλες καθώς διέσχιζα τη Λιοσίων, το βλέμμα μου έπεσε στο κλειστό και ερημωμένο Gagarin 205. Υπήρχε κίνηση στο δρόμο οπότε εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία και όντας σταματημένη με το αυτοκίνητο χάζευα το κτήριο που άλλοτε στέγαζε πολύ καλές συναυλίες, νοσταλγώντας τις στιγμές που έχω ζήσει εντός του.
Στο ραδιόφωνο που είχα ανοιχτό για να με συντροφεύει, μπήκε το κομμάτι The Trip από τους Still Corners. Ένα συγκρότημα που έχω εκτιμήσει ιδιαίτερα τελευταία και ανυπομονώ να δω ζωντανά τον Οκτώβριο στον χώρο του Gagarin. Μου έχει λείψει απίστευτα μια συναυλία σε κλειστό χώρο και ας υπάρχει στριμωξίδι, ας μη βλέπω καθαρά στη σκηνή, ας πέσει πάνω μου η μπύρα.
Το ντουέτο των Greg Hughes και Tessa Murray θα επισκεφτεί για μια ακόμη φορά τη χώρα μας με το συγκρότημά τους στις 24 Οκτωβρίου 2021, στο πλαίσιο προώθησης του καινούριου τους δίσκου με τίτλο The Last Exit. Η τελευταία φορά που βρέθηκαν στην Ελλάδα ήταν το 2018 όταν έκαναν ένα sold out σόου στο Gagarin το Νοέμβριο του 2018. Με αφορμή την εμφάνιση αυτή αλλά και την πρόσφατη κυκλοφορία του δίσκου, επικοινώνησα με την Tessa Murray και μιλήσαμε για τον καινούριο τους δίσκο, τη ζωή μετά την πανδημία και τις σκέψεις του συγκροτήματος για τη μουσική βιομηχανία του μέλλοντος.
Πως αντιμετωπίζετε την κατάσταση με την πανδημία; Ποιες είναι οι σκέψεις και τα συναισθήματά σας ως μουσικοί αλλά και πρωτίστως ως άνθρωποι;
Υπάρχει μια συγκεκριμένη ρουτίνα όπου ξυπνάς το πρωί, φτιάχνεις ένα φλιτζάνι τσάι ή κάτι πιο δυνατό και προσπαθείς να μη σκέφτεσαι πολύ αυτή την κατάσταση, απλά συγκεντρώνεσαι σε αυτά που έχεις να κάνεις. Νιώθουμε όπως και όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι, δε μας είναι καθόλου ευχάριστο αλλά πολλές φορές δυσάρεστο, όμως παραμένουμε απασχολημένοι και ανυπομονούμε να ζήσουμε καλύτερες μέρες. Η επικοινωνία με την οικογένεια και τους φίλους, ακόμη και ένα μπουκάλι κρασί, είναι πράγματα που σίγουρα βοηθούν!
Η ιστορία της γνωριμίας σας σε ένα σταθμό τρένου στο Λονδίνο μου θύμισε τον τρόπο με τον οποίο γνωρίστηκαν ο Keith Richards και ο Mick Jagger το 1961. Πιστεύετε ότι ήταν να συμβεί ή ήταν κάτι τυχαίο;
Τα ατυχήματα, τα περίεργα γεγονότα αλλά και οι συμπτώσεις είναι μέρη του σύμπαντος μιας και τα πάντα αλλάζουν συνεχώς και συγκρούονται μεταξύ τους. Δεν πιστεύω ότι ένα γεγονός μπορεί να είναι προκαθορισμένο από τη μοίρα. Αυτό που κάνει τη διαφορά έχει σχέση με το πώς αντιμετωπίζεις αυτές τις τυχαίες συναντήσεις. Ωστόσο, όταν ήμουν 10 χρονών και τραγουδούσα με τη βούρτσα των μαλλιών μου μπροστά στον καθρέφτη μου, φανταζόμουν ότι θα γίνω σαν τη Joni Mitchell και τώρα τραγουδάω. Συνεπώς μπορεί και να κάνω λάθος!
Πώς ήταν η διαδικασία του να ηχογραφείτε ένα καινούργιο άλμπουμ εν μέσω μιας πανδημίας; Συναντήσατε προβλήματα λόγω της αναγκαστικής απομόνωσης;
Την τελευταία δεκαετία φτιάξαμε το δικό μας στούντιο σε ένα σπίτι. Θέλαμε να έχουμε αυτή την ανεξαρτησία από την εμπορική πλευρά της ηχογράφησης από νωρίς, οπότε από την άποψη της δημιουργίας ενός άλμπουμ αυτή τη στιγμή, ήταν μια χαρά. Στην πραγματικότητα, λόγω του ότι η ζωή όπως την ξέραμε έχει «σταματήσει», μπορέσαμε να επικεντρωθούμε στη δουλειά ακόμη περισσότερο. Όσον αφορά την περιοδεία, αυτό είναι μια άλλη ιστορία, καθώς όλες οι εμφανίσεις μας ακυρώθηκαν. Μόλις κλείσαμε μια καινούρια περιοδεία για φέτος το φθινόπωρο, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και μια εμφάνιση στην Αθήνα, οπότε ελπίζουμε ότι όλα θα πάνε καλά.
Τυπική ερώτηση αλλά θα ήθελα πολύ να γνωρίζω ποιες ήταν οι μουσικές επιρροές σας καθώς μεγαλώνατε και κυρίως όταν ήσασταν έφηβοι!
Εγώ ήμουν φανατική των Leonard Cohen και του Nick Drake, αλλά μου άρεσε και η ποπ μουσική, οι Blur για παράδειγμα. Ο Greg μεγάλωσε ακούγοντας Beatles, Cocteau Twins, Zombies, Pixies αλλά και Βαγγέλη Παπαθανασίου.
Όταν ακούει κανείς την μουσική σας νιώθει σαν να ξεκινάει για ένα ταξίδι στο οποίο νιώθει να ξεφεύγει από τη ζωή για λίγο. Αυτό ήταν ένα συναίσθημα που θέλατε ο κόσμος να νιώσει ακούγοντας τα τραγούδια σας;
Το μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ γράφτηκε στην έρημο Mojave. Είχαμε αυτή την ιδέα ενός άλμπουμ που θα έχει ως κύριο θέμα το ταξίδι στον δρόμο, όπου κάθε φορά που θα σταματάς για να βάλεις βενζίνη ή να κάνεις διάλειμμα για φαγητό, θα βρίσκεσαι σε ένα ιδιαίτερο μέρος και θα συμβαίνει κάτι ξεχωριστό, θα ζεις μια εμπειρία. Ηχογραφήσαμε πολλούς φυσικούς ήχους εκεί όπως καταιγίδες, γρύλους και κογιότ που ούρλιαζαν μέσα στη νύχτα, και έτσι τα προσθέσαμε όλα αυτά στο άλμπουμ. Θέλαμε να «βυθίσουμε» πλήρως τους ακροατές μας σε αυτό που αισθανόμασταν, οπότε μερικές φορές έπρεπε να εξερευνήσουμε και άλλα μονοπάτια πέρα από τη μουσική.
Έχετε ιδρύσει τη δική σας δισκογραφική εταιρεία. Πόσο δύσκολο πιστεύετε ότι είναι να κάνει κανείς μία τέτοια δουλειά στην ψηφιακή εποχή; Με ποιους τρόπους έχουν αλλάξει τα πράγματα για τις ανεξάρτητες δισκογραφικές εξαιτίας της πανδημίας;
Πρόκειται για μια αρκετά απαιτητική δουλειά, αλλά μας αρέσει πολύ. Έχουμε δημιουργήσει καλές σχέσεις με πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας που δεν είναι αναγνωρίσιμοι. Άνθρωποι που εργάζονται στη διανομή δίσκων, στο ραδιόφωνο, στην κατασκευή βινυλίου κ.λπ. Είναι ωραίο να γνωρίζουμε αυτούς τους ανθρώπους και να συνεργαζόμαστε μαζί τους με σκοπό να προωθήσουμε τη μουσική μας στον κόσμο. Είναι μια πολύ πιο προσωπική σύνδεση, πιο old-school και μας αρέσει πολύ. Η κατάσταση με την πανδημία έχει καθυστερήσει την αποστολή μερικών πραγμάτων από το εργοστάσιο από το οποίο αποστέλλουμε υλικό, αλλά εργάστηκαν πολύ σκληρά για να το στείλουν εγκαίρως, κάτι για το οποίο τους είμαστε εξαιρετικά ευγνώμονες.
Το καινούργιο σας άλμπουμ με τίτλο The Last Exit περιλαμβάνει πολλά στοιχεία dream pop. Χρησιμοποιείτε τον όρο desert noir για το είδος της μουσική σας. Ποιο είναι το νόημα πίσω από αυτό τον τίτλο;
Όταν γράφαμε το άλμπουμ είχαμε αυτή την αίσθηση, τον “πυρετό της ερήμου”, που δεν πρόκειται για ιατρική κατάσταση, αλλά για ξαφνική επιθυμία να φύγουμε από την πόλη και να πάμε στην έρημο με σκοπό να ξεφύγουμε από τα πάντα. Είναι μια λαχτάρα για απομόνωση. Όταν ακούγαμε τα τραγούδια, το είδος δεν έμοιαζε τόσο με dream pop, αλλά με κάτι άλλο, ήταν “desert noir”. Έτσι ακουγόταν τουλάχιστον σ’ εμάς και υιοθετήσαμε αυτό τον όρο.
Το video clip για το τραγούδι σας The Last Exit έχει κινηματογραφηθεί σε μία έρημο. Πώς ήταν η εμπειρία και η διαδικασία του να κάνετε γύρισμα υπό τέτοιες συνθήκες;
Ναι, το video clip γι’ αυτό το κομμάτι γυρίστηκε στο Joshua Tree. Πριν πάμε εκεί, μας είχαν προειδοποιήσει ότι θα χρειαστούμε ένα γαλόνι νερό την ημέρα ανά άτομο. Νομίζαμε ότι ήταν πολλά, αλλά αγοράσαμε 10 γαλόνια και τα φορτώσαμε στο τζιπ για μια φωτογράφηση 5 ημερών. Είχαν απόλυτο δίκιο. Ο αέρας της ερήμου είναι τόσο ξηρός που κάθε υγρασία εξατμίζεται αμέσως, συμπεριλαμβανομένης και εκείνης του ανθρώπινου σώματος.
Ήπιαμε όλο το νερό! Επίσης είχαμε μια παράξενη συνάντηση όταν ήμασταν εκεί. Ήταν η τελευταία μας μέρα γυρισμάτων όταν βγήκαμε από το μονοπάτι που ακολουθούσαμε και χαθήκαμε τελείως. Ήταν αργά και είχε απομείνει μόνο μία ώρα μέχρι τη δύση του ηλίου.
Στο σημείο όπου χαθήκαμε, πέσαμε πάνω σε ένα μεγάλο βράχο και είδαμε πατημασιές στην άμμο που οδηγούσαν κάπου και έτσι τις ακολουθήσαμε. Όταν στρίψαμε στη γωνία υπήρχε ένας τεράστιος ογκόλιθος και βρήκαμε μια γυναίκα να στέκεται εκεί στη μέση του μονοπατιού. Ήταν μεγαλύτερη και είχε μακριά γκρίζα μαλλιά και παράξενη προφορά. Σχεδίασε ένα χάρτη στην άμμο και μας είπε πώς να επιστρέψουμε στην πόλη. Την ευχαριστήσαμε, πήραμε το δρόμο της επιστροφής σκεπτόμενοι το ποια ήταν η γυναίκαι και γιατί βρισκόταν εκεί. Όταν φτάσαμε στην πόλη σταματήσαμε σ’ ένα καφέ. Αφού παραγγείλαμε το φαγητό μας, είπαμε στη σερβιτόρα την ιστορία μας. Εκείνη μας είπε ότι η γυναίκα που γνωρίσαμε ήταν η Κυρία Ντουμόντ και πως ήταν νεκρή για πάνω από 200 χρόνια. Αυτά τα πράγματα που συμβαίνουν στην έρημο θεωρούνται φυσιολογικά. Γράψαμε ένα τραγούδι γι’ αυτό που λέγεται “White Sands”.
Νιώθω ότι οι περισσότεροι καλλιτέχνες γράφουν τραγούδια βασισμένα στις δικές τους προσωπικές εμπειρίες. Για τον τελευταίο δίσκο σας έχετε επηρεαστεί και εμπνευστεί περισσότερο από τη φύση. Αυτό ήταν κάτι το οποίο σκοπεύατε να κάνετε ή απλώς συνέβη στην πορεία;
Έχουμε ένα κομμάτι χαρτί πάνω από το γραφείο στο στούντιο μας, όπου έχω γράψει χειρόγραφα τη φράση «Γράψε για ό,τι γνωρίζεις». Είναι οι προσωπικές εμπειρίες που έχεις που μεταφράζονται καλύτερα στη μουσική. Είμαστε βαθιά εμπνευσμένοι από τη φύση, αλλά και όλα τα τραγούδια έχουν μια προσωπική σύνδεση μαζί μας με κάποιο τρόπο που μας βοηθά όταν τα γράφουμε. Η πρόθεσή μας ήταν να κάνουμε ένα άλμπουμ στην έρημο και να μεταφέρουμε νοητά τον ακροατή στο μέρος αυτό, αλλά υπάρχουν και χίλια κομμάτια από εμάς που εμπεριέχονται στον δίσκο αυτό.
Ποιες είναι οι σκέψεις σας για την Ελλάδα; Τι σας αρέσει περισσότερο σε αυτή τη χώρα; Είστε ενθουσιασμένοι που θα επιστρέψετε για μια συναυλία τον Οκτώβριο;
Είναι πολύ δύσκολο να διαλέξεις ένα πράγμα μόνο. Υπάρχει μια βαθιά και πλούσια ιστορία και πολιτισμός, τα τοπία είναι εξαιρετικά, το φαγητό και οι άνθρωποι είναι υπέροχοι. Αγαπάμε πολύ την Ελλάδα και πάντα σκεφτόμαστε να μετακομίσουμε εκεί κάποτε. Η τελευταία μας συναυλία στην Αθήνα ήταν ένα πολύ σημαντικό βήμα για την καριέρα μας, οπότε ναι, είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι που θα επιστρέψουμε.
______________________
Περισσότερα για τις κυκλοφορίες στο Bandcamp των Still Corners.
Προπώληση εισιτηρίων για την εμφάνισή τους τον Οκτώβριο στην Αθήνα εδώ.
Still Corners: We love Greece and are always thinking of moving there.
The other night, as I was crossing Liosion Avenue, I took a moment and looked at the closed and deserted Gagarin 205 venue. There was traffic on the street so I took the chance and while being stopped in my car, I stared at the building which used to host great concerts. I felt nostalgic, thinking about all the moments I have experienced in it.
The radio, was playing The Trip from the Still Corners. A band I’ve appreciated very much lately and I can’t wait to see live in October at Gagarin’s venue. I’ve missed an indoor concert so much, even if I can’t see the band when someone taller is standing on my way, or if I spill the beer on me by accident, or get all sweaty and tired when it ends. I would give anything to be able to experience all that again.
The duo of Greg Hughes and Tessa Murray will pay a visit to our country with their band on October 24, 2021, as part of the promotion of their new album The Last Exit. The last time they were in Greece was in 2018, when they did a sold out show at Gagarin in November. On the occasion of this appearance and the recent release of the album, I contacted Tessa Murray and talked about their new album, life after the pandemic and the band’s thoughts on the music industry of the future.
How do you deal with the current covid-19 situation? What are your thoughts and feelings at the moment, both as musicians and human beings?
You wake up and make a cup of tea or something stronger and try not to think about it all so much. Focus on the task at hand. We feel like pretty much everyone else, it’s no fun and often downright depressing but we stay busy and wait for sunnier times. Talking to family and friends as much as possible and a bottle of wine don’t go amiss either.
The story of you two having met on a subway platform in London reminded me the way Keith Richards met Mick Jagger in 1961. Do you think it was meant to be or it just happened?
Accidents, strange events, coincidences are part of the natural universe, everything is constantly colliding and bumping into each other. So I don’t think anything is predestined. It’s what you make of these chance encounters that makes the difference. But then again when I was 10 years old singing into my hairbrush in front of the mirror I thought I’d become Joni Mitchell and now I sing so I could be wrong.
How was the process of recording a new album in the midst of a pandemic? Have you encountered any problems due to the restriction measures that required isolation?
Over the last decade we’ve built up our own studio in a house. We wanted that independence from the commercial side of recording early on so in terms of making an album right now, it was fine. In fact with everything slowing down we were able to focus even more. With touring it’s another story, all our tours were cancelled. We just booked another one later this year including a show in Athens so we’re very much hoping that all happens.
Typical question but I’d love to know what your musical influences were as you were growing up – mostly as teenagers.
I was on a very strict diet of Leonard Cohen and Nick Drake but I also liked pop music like Blur. Greg grew up on the Beatles, Vangelis, Cocteau Twins, Zombies, and the Pixies.
When listening to your music, it feels like one is embarked on a road trip and is escaping life for a while. Is that the feeling you wanted people to have when listening to your songs?
We wrote most of the album in the Mojave desert. We had this idea of a road album but one where every time you pull off to get gas or eat it’s a strange little place and each strange little experience is a song. We captured a lot of nature recordings out there too. Thunderstorms, crickets, and coyotes we heard howling at night and put it all on the album. We wanted to fully immerse our listeners in what we were feeling so sometimes we had to go beyond music.
I’ve read that you are running your own record label, Wrecking Light Records. How challenging do you find such a job in the digital era? In what ways have things changed for indie record labels due to the pandemic?
It is hard work but we love it. We’ve cultivated relationships with all sorts of people in various parts of the industry you don’t really hear about often. People who work in distribution, radio, vinyl manufacturing, etc. It feels good to know these people and be connected to them and the process of getting our music out to the world. It’s a far more personal connection and feels very old school, we like it a lot. The pandemic has held up a few things in the factory where we ship from but they worked very hard to get it out in time for which we are extremely grateful.
Your new album The Last Exit includes lots of dream pop elements. I’ve read that you call the genre “desert noir”. Can you describe the meaning behind this title?
When writing the album we had what we call “desert fever”, it’s not a medical condition, it’s the sudden desire to leave the city and go to the desert to get away from everything. It’s a yearning for isolation. When we were listening back to the songs it didn’t feel like dream pop, it felt like something else, it was “desert noir”, that’s what it sounded like to us.
The song The Last Exit was actually filmed on a desert, is that right? How was the process of filming a music video clip on a desert?
Yes that was filmed in Joshua Tree. We were told that you need a gallon of water per day per person. We thought that was a lot but we bought 10 gallons and packed them in the jeep for a 5 day shoot. They were completely right. The desert air is so dry any moisture instantly evaporates including whatever is inside you. We drank all the water! We also had a strange encounter when we were there. It was our last day of filming when we went way off the trail and became completely lost. It was getting late and there was only about an hour or so left of daylight.
We came upon a large rock formation and saw footprints in the sand leading into them so we followed. We nearly jumped when we turned the corner of a huge boulder and found a woman standing there in the middle of the path. She was older and had long silver grey hair and a strange accent. She drew a map in the sand and told us how to return to town. We thanked her, went on our way curious as to who she was and what she was doing there. Back in town we stopped at the Crossroads Cafe. We ordered a late night Biker Scramble and told the waitress our tale. She said the woman we met was Miss Dumont and she had been dead for over 200 years. These sort of things just happen out there in the desert, it’s normal. We wrote a song about it called “White Sands”.
I feel like most artists write songs based on their human experiences. For your latest album you seem to have been influenced and inspired mostly by pure nature. Was this something you intended doing, or it just came up that way and you went along with it?
We have a piece of paper above our studio desk where I’ve handwritten “Write what you know”. It’s the personal experiences you have that translate to music best. We’re deeply inspired by nature but also all the songs have a personal connection to us in some way that helps us when we write them. Our intention was to make a desert album and immerse the listener in the desert but there’s a thousand pieces of us woven into it as well.
I’ve heard that you really like visiting Greece. What do you like most about our country? Are you excited to come back for a show in October?
It’s too hard to pick one thing. There’s a deep and rich history and culture, the landscapes are exquisite, the food, and the people are wonderful. We’ve always been open about our love affair with Greece and are always thinking of moving there. Our last show in Athens was a highlight of our career so yes we’re very excited to return.
______________________
Find more about their releases on the Still Corners Bandcamp profile.
Preorder your tickes for their show in October in Athens here.
