Spyros Rennt, o φωτογράφος της underground queer κοινότητας.
Η δουλειά του είναι ακατέργαστη και ωμή, ενώ αποτελεί ταυτόχρονα ένα προσωπικό ημερολόγιο και μια τεκμηρίωση της εκτεταμένης queer οικογένειάς του σε όλο τον κόσμο. Το 2018, δημοσίευσε μόνος του το πρώτο του βιβλίο φωτογραφίας, Another Excess, ακολουθούμενο από πολλές δημοσιεύσεις σε περιοδικά, ενώ δύο χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε το δεύτερο photo book του, Lust Surrender. Με αφορμή λοιπόν την πρόσφατη συμμετοχή του στην φωτογραφική έκθεση DIONYSUS ‘21 ως curator, σε συνεργασία με την Κατερίνα Τριχιά, συζητήσαμε για την queer γοητεία, την Ανάφη, το Βερολίνο, το Instagram και πολλά ακόμη.
Έλληνας φωτογράφος που ζει τα τελευταία χρόνια στο Βερολίνο. Πες μου κάτι: Υπάρχει άλλη πόλη σαν αυτή;
Σίγουρα δεν υπάρχει άλλο μέρος σαν το Βερολίνο. Ζω τα τελευταία δέκα χρόνια στην πόλη και δεν παύει να είναι συναρπαστική.
Πώς προέκυψε η μετακόμισή σου εκεί;
Το μακρινό 2011 η ζωή ήταν πιο απλή: Ζούσα ήδη εκτός Ελλάδας, είχα ολοκληρώσει κάποιες σπουδές οπότε δεν είχα δουλειά, ήμουν φρεσκοχωρισμένος και το να ζήσω στο Βερολίνο ήταν πάντα ένα όνειρο, η υλοποίηση του οποίου δεν ήταν φοβερά δύσκολη – ακούγεται κλισέ, αλλά όντως, έκλεισα ένα one-way εισιτήριο και έφτασα στην πόλη με 2 βαλίτσες και πολλά όνειρα.
Απ’ όσο ξέρω – μιας και ακολουθώ και το @spyressence προφίλ σου στο Instagram – πολλά πράγματα κάπως… προέκυψαν στην ζωή σου. Ένα από αυτά είναι και η ενασχόλησή σου με την φωτογραφία. Έχεις σπουδάσει και στο πολυτεχνείο, σωστά; Πώς έγινε λοιπόν η μετάβαση από τις πολυτεχνικές σπουδές στον καλλιτεχνικό χώρο της φωτογραφίας;
Όντως, σπούδασα στο Πολυτεχνείο. Το τέλειωσα και δούλεψα σαν μηχανικός έτσι ώστε να είμαι σε θέση να απορρίψω δια παντός αυτού του είδους την καριέρα για μένα. Στο Βερολίνο δεν δούλεψα ποτέ σαν μηχανικός. Τα πρώτα μου χρόνια στην πόλη τα έβγαζα πέρα όπως όπως, πολύ πάρτι, έντονες εμπειρίες αλλά και ένα άγχος για την μελλοντική μου αποκατάσταση, αφού δεν έβρισκα κάτι που να με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Ασφαλώς και δεν είπα «και δεν γίνομαι φωτογράφος;» μια ωραία πρωία. Believe it or not, τις πρώτες μου ενδιαφέρουσες φωτογραφίες τις έβγαζα με το iPhone που είχα το 2015/2016, τις οποίες και ανέβαζα στο ίνσταγκραμ και κάπως αρέσανε στον κόσμο οπότε στα τέλη του 2016 πήρα μια αυτόματη αναλογική μηχανή και άρχισα να τραβάω με αυτήν. Έβγαινα ακόμα πολύ και όπου επιτρεπόταν έπαιρνα την κάμερα και τράβαγα. Κάπως έτσι, συγκέντρωσα ένα body of work το οποίο έγινε το Another Excess, το πρώτο μου φωτογραφικό βιβλίο-αυτοέκδοση (self publish) που έκανα με ό,τι οικονομίες είχα το φθινόπωρο του 2018. Το να εκδόσω ένα βιβλίο έκανε τον κόσμο αλλά και εμένα τον ίδιο να πάρω τον εαυτό μου στα σοβαρά σχετικά με την φωτογραφική μου καριέρα.
Έχοντας διαβάσει και μελετήσει τα περισσότερα φωτογραφικά σου βιβλία – με πιο πρόσφατο το Lust Surrender (2020), γνωρίζω καλά την θεματική τους. Αλλά θέλω να σε ρωτήσω και επίσημα: Τι αγαπάς να φωτογραφίζεις; Τι σε εξιτάρει να αποτυπώνεις στον φακό σου;
Τα φωτογραφικά ενδιαφέροντα μου ποικίλουν, αλλά νομίζω η δουλειά μου έγινε γνωστή κυρίως από την καταγραφή της νυχτερινής ζωής και των κλαμπ του Βερολίνου, τον τρόπο που αποτυπώνω το αντρικό κορμί και τέλος από την καταγραφή στιγμών οικειότητας μεταξύ ανθρώπων οπότε θα πω κι εγώ αυτά τα τρία.
Πιστεύεις είναι εύκολο να αποτυπωθεί στην κάμερα η queer γοητεία, η γοητεία του αντισυμβατικού, που πάει κόντρα στις νόρμες της κοινωνίας και των κομφορμισμών; Ή δεν έχει σημασία για σένα αυτό;
Νομίζω πως αυτό μπορεί να γίνει καλά όταν είσαι μέλος αυτής της κοινότητας (ή της εκάστοτε κοινότητας που φωτογραφίζεις) ή έχεις κάνει αρκετή δουλειά ώστε να κερδίσεις την εμπιστοσύνη των υποκειμένων σου. Εγώ άρχισα φωτογραφίζοντας φίλους. Ακόμα και όταν έβγαινα τους φίλους μου κατέγραφα, αλλά στην φάση της εξόδου και της ευφορίας θα γνώριζα και κόσμο που κάπως θα τον κέρδιζα και έβγαιναν καλές φωτό επι τόπου, χωρίς να έχουμε κάποια σχέση πιο πριν.
Σεξ, αγόρια, πάρτι, ναρκωτικά… έχεις ένα «τρομακτικό» ταλέντο να τα παρουσιάζεις τόσο γοητευτικά ωμά, που όχι μόνο σε έχουν χαρακτηρίσει σαν φωτογράφο, αλλά σε έχουν καθιερώσει και στον χώρο, αποτελώντας έμπνευση για πολλούς νέους καλλιτέχνες. Πώς αισθάνεσαι γι’ αυτό; Και ποιες ήταν/είναι οι δικές σου επιρροές σε όλο αυτό το ταξίδι;
Είναι μεγάλη τιμή και χαρά να ακούς καλά σχόλια για την δουλειά σου, πόσο μάλλον να είσαι και έμπνευση για κάποιον. Τα δικά μου σημεία αναφοράς ήταν η Nan Goldin, ο Wolfgang Tilmans, o Ryan McGinley, ο Walter Pfeiffer και πολλοί άλλοι εννοείται. Λατρεύω τα φωτογραφικά βιβλία, είναι από τις καλύτερες επενδύσεις που μπορεί να κάνει ένας φωτογράφος πιστεύω.
Μέσα στα διάφορα κλικς σου, ωστόσο, εντοπίζω και αρκετές φωτογραφίες τόσο από την Αθήνα, όσο και από την Ανάφη. Τι σημαίνουν αυτά τα δύο μέρη για σένα και τι λένε για την σχέση σου με την Ελλάδα;
Η Αθήνα είναι η πόλη στην οποία μεγάλωσα και στην οποία κατοικούν η οικογένεια και αγαπημένοι μου φίλοι. Επίσης, έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα queer σκηνή και υπέροχο φως για να φωτογραφίζεις. Η Ανάφη είναι ένα αγαπημένο μέρος διακοπών στο οποίο φέρνω φίλους από το εξωτερικό και αλληλεπιδρούν με τις ελληνικές μου παρέες. Προσπαθώ πάντα τις ιδιαίτερες στιγμές που ζω σε αυτά να τις καταγράφω φωτογραφικά, οπότε αναπόφευκτα κάποιες από αυτές τις στιγμές εμφανίζονται και στα βιβλία μου.
Θα επέστρεφες μόνιμα στην Ελλάδα να συνεχίσεις την καριέρα σου εδώ; Πιστεύεις ότι το ελληνικό κοινό θα είχε χώρο για την φωτογραφική σου τέχνη;
Νομίζω πως το ελληνικό κοινό (ή τελοσπάντων, κάποιο μέρος του) ήδη γνωρίζει το έργο μου με τον ίδιο τρόπο που το γνωρίζει το κοινό του Παρισιού ή της Νέα Υόρκης (δηλαδή μέσω του ίντερνετ) και νιώθω ότι το παρακολουθεί με ενδιαφέρον. Δε νιώθω έτοιμος να εγκατασταθώ μόνιμα στην Ελλάδα, για τον απλό λόγο ότι μου αρέσει η ζωή μου στο Βερολίνο και νομίζω πως είναι μια πόλη που μου παρέχει περισσότερες ευκαιρίες απ’ ότι θα μου προσέφερε η Αθήνα. Επί της ουσίας, περνάω ήδη αρκετό χρόνο στην Αθήνα, οπότε δεν θεωρώ ότι μου λείπει. Φέτος, έγινα και fellow του ιδρύματος Νιάρχου οπότε προβλέπεται να περνάω ακόμα περισσότερο χρόνο στην Αθήνα.
Πιστεύεις ότι το έργο σου έχει πολιτικές προεκτάσεις; Είναι κάθε σου κλικ και ένα πολιτικό σχόλιο για την προάσπιση της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας;
Το πιο μεγάλο μέρος της δουλειάς μου έχει σίγουρα μια πολιτική χροιά. Συνειδητά, προσπαθώ να προβάλλω την queer κοινότητα και τα μέλη της, κάτι που στο νεοσυντηρητικό κλίμα της εποχής μας έχεις συγκεκριμένη βαρύτητα.
Εν τέλει, τι αγαπάς περισσότερο στη δουλειά σου;
Το ότι πολλές φορές δεν τη νιώθω σαν δουλειά.
Πριν από μερικές ημέρες ολοκληρώθηκε και η έκθεση “DIONYSUS ‘21” στην οποία συμμετείχες ως co-curator μαζί με την Κατερίνα Τριχιά. Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα; Και εσύ τι μήνυμα ήθελες να περάσεις σαν curator;
Γνώρισα την Κατερίνα σε μια κοινή παρέα στο Πεδίον του Άρεως τον χειμώνα της καραντίνας και συμπαθηθήκαμε πολύ. Μετά από κάποιους μήνες μου έστειλε το κάλεσμα για συμμετοχή (ως καλλιτέχνης) στην έκθεση. Μου άρεσε το θέμα πολύ και γενικά η ιδέα του curating με ενδιαφέρει (μόνο σε φωτογραφικά πλαίσια), οπότε της πρότεινα να το κάναμε μαζί, αφού ήταν και για αυτή η πρώτη της φορά. Συμφώνησε και είχαμε μια εξαιρετικά smooth και δημιουργική συνεργασία. Δεν θέλησα να περάσω κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα, αλλά διάλεξα δουλειές που είναι πιο κοντά στην αισθητική και το καλλιτεχνικό μου focus, εστιάζοντας ας πούμε σε έργα που εξέταζαν το ανθρώπινο σώμα ή την σεξουαλικότητα.
Πώς είδες την αντίδραση του αθηναϊκού κοινού που επισκέφθηκε την έκθεση; Ρωτώ διότι βλέπω πως ολοένα και περισσότερες εκθέσεις queer φωτογραφίας διοργανώνονται, κάτι αρκετά αισιόδοξο και ελπιδοφόρο για την ελληνική queer καλλιτεχνική σκηνή.
Η έκθεση είχε μεγάλη προσέλευση και πιστεύω πως το κοινό την ευχαριστήθηκε, το opening ειδικά πήγε πολύ καλά. Να πούμε εδώ ότι μόνο κάποιοι από τους φωτογράφους είναι queer, συνεπώς δεν ξέρω αν θα την χαρακτήριζα queer έκθεση, αν και το στοιχείο ήταν σίγουρα έντονο!
Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σου σχέδια; Κάποιο photo book ή έκθεση;
Λίγο και από τα δύο να σου πω την αλήθεια, αλλά όλα τα ανακοινώνω όταν είναι έτοιμα και πολλές φορές τα κρατάω κρυφά και από καλούς μου φίλους!
______________________
Ακολούθησε τον Spyros Rennt στο Instagram!
