«Πρωτοχρονιά των ξένων», το ποίημα της Παρασκευής.

Τη φετινή Πρωτοχρονιά, για δώρο
θέλω να μου πεις ένα ωραίο παραμύθι,
από τα παιδικά σου χρόνια, σε κάποιο
χωριό της νότιας Ιταλίας. Ως μικρότερη
από τις πέντε αδερφές της μητέρας σου.

Χωρίς πατέρα και παππού, μ’ έναν λιμοκοντόρο
θείο. Η γιαγιά, οι καλόγριες, στίξη
κι αντίστιξη των παιδικών σου χρόνων.

Ένα χρόνο προτού σε συναντήσω,
αντίκρισα την Αδριατική κατάματα,
τη νύχτα διασχίζοντας απ’ άκρη σ’ άκρη
με το τρένο. «Χαίρε Απουλία» φώναξα,
«και θάλασσα δική μας»… Κάθε ελαιόδεντρο
κι ένας κήρυκας που έστελνε η πατρίδα μου
να με προϋπαντήσει. Κι η ποίηση απέκτησε
για μια στιγμή ένα συγκεκριμένο πρόσωπο,
μικρής παιδίσκης που έπαιζε στο χώμα
με τους σβόλους. Σε ξαναβρήκα,
αλλά στο μεταξύ μεγάλωσες πιο γρήγορα
από μένα, μες στη βιασύνη σου και με ξεπέρασες:

Σ’ αντάμωσα γυναίκα. Φέτος την Πρωτοχρονιά.
που πίσω σου ξέμεινα οριστικά και πια
δε σε προφταίνω, θύμισέ μου, σε παρακαλώ,
τι μεγάλος ποιητής υπήρξα,
όταν δεν έγραφα ποιήματα.

Του Σωτήρη Παστάκα. Από τη συλλογή «Η μάθηση της αναπνοής σε τρεις κινήσεις», εκδ. Μελάνι, 2006