Sonne: Η πραγματικότητα των Social Media μέσα από τα μάτια τριών κοριτσιών.
Πλησιάζοντας προς το τέλος της 72η Berlinale, μία ακόμη ταινία που είδαμε και αξίζει ν’ αναφερθούμε έχει ως κεντρικά πρόσωπα τρεις φίλες, γύρω στα 14 με 15, που φοράνε παραδοσιακές μουσουλμανικές στολές και μπούρκες. Εκ των τριών, μία μόνο είναι στα αλήθεια Μουσουλμάνα· Κούρδη για την ακρίβεια, από το Ιράκ. Για τις ανάγκες των ερασιτεχνικών βίντεο και insta story που τραβούν για τα κινητά τους, η Yesmin έχει «κλέψει» τις πολύτιμες στολές των προγόνων της. Τα κορίτσια συνεννοούνται με εκφράσεις που χρησιμοποιούνται συχνά από το Gen Z, όπως “bro”’ ή “I own that burka man”, μεταξύ άλλων. Περνάνε το χρόνο τους παίζοντας με τα φίλτρα των snapchat, κάνοντας twerking και άλλες πρόστυχες κινήσεις και ακούγοντας trance με ρυθμό 140bpm.
Κάποια στιγμή, οι πρωταγωνίστριες μας έχουν τη φαεινή ιδέα να δημιουργήσουν ένα βίντεο κλιπ του πασίγνωστου κομματιού Losing My Religion από τους R.E.Μ.. Η επιλογή του κομματιού από τη σκηνοθέτιδα Kurdwin Ayub είναι σαφώς κωμική/χλευαστική, λόγω του τίτλου του. Και όταν η Νάτι, η μία εκ των τριών, αποφασίζει να ανεβάσει το βίντεο στο Youtube, εκείνο γίνεται viral: έφηβοι σε όλοι την Αυστρία, κρατώντας milkshake από τα McDonalds και κλεμμένα φθηνά τσιγάρα, μιμούνται τα κορίτσια με τον δικό τους τρόπο.
Ερωτηθείσες κατά τη διάρκεια μίας τηλεοπτικής εκπομπής για ποιο λόγο έκαναν το βίντεο, εκείνες απαντούν ότι «από τη στιγμή που έχουμε τις πλατφόρμες, έχουμε τη φωνή να πούμε ότι και τα κορίτσια με μπούρκες μπορούν να χορέψουν, να διασκεδάσουν, να γελάσουν και να τραγουδήσουν.»
Στο μεταξύ, ο προβληματικός αδερφός της Yesmin διαταράσσει την οικογενειακή ηρεμία: η Αυστριακή αστυνομία τον ταυτοποιεί σε ένα βίντεο όπου ένα ζώο εκτελείται εν ψυχρώ. Ενώ η μητέρα της Yesmin και εκείνη φοβούνται για τις παρέες του μικρού, ο πατέρας παίρνει το γεγονός αρκετά χαλαρά. Αξίζει να αναφέρουμε τη συμπεριφορά του πατέρα (που, παρεμπιπτόντως είναι και ο πραγματικός πατέρας της Ayub) +η οποία δεν θυμίζει σε τίποτα αυτήν του παραδοσιακού, αυστηρού μουσουλμάνου. Αντ’ αυτού, ζητά από την κόρη του να ξυρίσει την πλάτη και να του βγάλει τα φρύδια του, αφήνει comment στα βίντεο του τύπου «κουκλάρες μου» και παίρνει ειλικρινά τα πάντα στο χαλαρό -δεν πτοείται ακόμα και όταν οι έφηβες φίλες της Yesmin δεν επιστρέφουν σπίτια τους για το βράδυ.
Παράλληλα, οι σχέσεις μεταξύ των τριών κοριτσιών, της Yesmin, Nati και Bella αρχίζουν να διαβρώνονται, όταν η Nati (καταγόμενη από την Γιουγκοσλαβία) αρχίζει να βγαίνει με έναν κατά πολλά χρόνια μεγαλύτερο της Κούρδο από τη Συρία. Η δύναμη που έχουν τα social media να καταστρέψουν τις διαπροσωπικές μας σχέσεις αρχίζει να προεξέχει όταν η Yesmin βλέπει τα stories των κοριτσιών, που κάνουν πλάνα χωρίς εκείνη μετά από έναν μικρό καβγά.
Εκείνη προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη μοναξιά της καλυμμένη κάτω από τα παπλώματα της. Όταν επιτέλους αποδέχεται την καινούρια της πραγματικότητα, αναζητά την αίσθηση του ανήκειν βγάζοντας βίντεο μασκαρεμένή, η πίνοντας μη επιτρεπτές ποσότητες αλκοόλ για την ηλικία της.
Παρόλο που η πλοκή δεν είναι ξεκάθαρη, καθώς η ταινία ανήκει στην κατηγορία arthouse, τα μηνύματα είναι κατανοητά: από την μία πλευρά, τα social media μας επιτρέπουν να είμαστε όποιοι θέλουμε· η προσμονή όμως για likes, shares και comments έχουν την δυνατότητα να δημιουργήσουν εθισμό, μίσος, ζήλεια, κατάθλιψη. Από την άλλη, η ταινία κάνει μία ιδιαίτερη αναφορά στους μετανάστες δεύτερης γενιάς, που συχνά αισθάνονται παρείσακτοι στην χώρα στην οποία μεγάλωσαν.
Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Ayub αποδεικνύει έμπρακτα ότι η 32χρονη σκηνοθέτιδα έχει πολλά να προσφέρει στον Ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Το Sonne προβάλλεται στο Βερολίνο στην κατηγορία Encounters, ενώ θα προβληθεί για άλλες δύο ημερομηνίες στo Βερολινέζικo κοινo.
