Συζήτηση με τους “τρελούς μπαλαμούς”- Gadjo Dilo!

Κείμενο: Χαρίκλεια Στρίγγα

Πρόκειται για ένα συγκρότημα, που ξέρει πώς να μαγεύει το κοινό με jazz, gypsy swing ρυθμούς και ελληνικές μουσικές από τα παλιά, που όλοι αγαπάμε. Η συνταγή τους περιλαμβάνει “gypsy swing” στοιχεία από τον Django Reinhardt, μπουζούκι από τις μελωδίες του Χιώτη, λίγο από τη νοσταλγία του χτες, αλλά και τη φρεσκάδα του σήμερα, παντρεύοντας διαφορετικές εποχές και δημιουργώντας ένα άρτιο μουσικό θέαμα. Ο λόγος, φυσικά, για τους “τρελούς μπαλαμούς” ή αλλιώς Gadjo Dilo, οι οποίοι, με αφορμή τη συναυλία τους την Παρασκευή 22 Απριλίου στο Fix Factory of Sound , μας μιλούν για το συγκρότημα τους και την μουσική του υπόσταση.

Αρχικά, θα ήθελα να μου περιγράψετε, με λίγα λόγια, τους Gadjo Dilo. Ποιες λέξεις θα χρησιμοποιούσατε για να τους παρουσιάσετε;

Είμαστε μια ωραία παρέα μουσικών, που παίζουν τη μουσική που αγαπούν. Πειραματίζονται πάνω στο πάντρεμα της gypsy jazz, με το παλιό ελληνικό τραγούδι, και χαίρονται να παρουσιάζουν αυτούς τους πειραματισμούς τους ζωντανά.

Πώς θεωρείτε ότι μπορείτε να συνδυάσετε την παραδοσιακή manouche gypsy swing μουσική με την ελληνική μουσική παράδοση, αγγίζοντας ταυτόχρονα και τα μονοπάτια της jazz;

Κατ’ αρχάς, να διευκρινίσουμε ότι οι όροι “gypsy swing”, “gypsy jazz” και “manouche jazz” είναι το ίδιο πράγμα. Αναφέρονται σε ένα παρακλάδι της jazz, που βρίσκει την καταγωγή του στη Γαλλία της δεκαετίας του ’30 και χρησιμοποιεί τους γνωστούς τρόπους και μεθόδους της jazz, τόσο στο ρεπερτόριο, όσο και στο παίξιμο, στον αυτοσχεδιασμό, στις δομές και αρμονίες των κομματιών. Το σχήμα μας αγαπά και μελετά αυτή τη μουσική. Εκτός από το κλασικό ρεπερτόριο της “gypsy jazz” όμως, μας ενδιέφερε να δοκιμάσουμε να προσαρμόσουμε, σε αυτόν τον τρόπο παιξίματος, παλιές ελληνικές μελωδίες, που αγαπούμε και θα θέλαμε να πιστεύουμε ότι αυτή η προσέγγισή μας έχει βγάλει ένα όμορφο αποτέλεσμα.

Ποια ήταν η αφετηρία των Gadjo Dilo και γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο όνομα για το συγκρότημα;

Ο πυρήνας του σχήματος δημιουργήθηκε το 2009, από το Σωτήρη, τον Κώστα και το Νίκο, που ήταν φίλοι από παλιά. Λίγο αργότερα, ήρθε και ο Σέργιος, ενώ το 2012 φτάσαμε στην τωρινή σύνθεση με τον ερχομό του Γιώργου και της Ηλιάνας. Το όνομα του συγκροτήματος είναι παρμένο από την ομότιτλη κινηματογραφική ταινία του Tony Gatlif, που μας άρεσε πολύ και θεωρήσαμε ότι ταίριαζε, κάπως, στον ανέμελο τρόπο ζωής και θέασης των πραγμάτων μιας παρέας, που βρισκόταν για να παίξει τη μουσική που αγαπά.

Ποια ήταν η ιδέα, πάνω στην οποία στηρίχτηκε το concept του πρώτου σας άλμπουμ “ Manouche De Grec”; Πώς επιλέξατε την τοποθέτηση 10 διασκευών;

Η ιδέα ήταν πολύ απλή. Θέλαμε να καταγράψουμε, σε ένα δίσκο, και να μοιραστούμε, με ένα ακροατήριο, το αποτέλεσμα των μουσικών μας πειραματισμών των προηγούμενων ετών. Η jazz μουσική στηρίζεται στη διασκευή και οι μουσικοί επικοινωνούν πάνω στο παίξιμο και αυτοσχεδιάζουν πάνω σε γνωστές συνθέσεις, παλαιότερης εποχής. Εμείς επιχειρήσαμε να κάνουμε κάτι παρόμοιο, χρησιμοποιώντας, όμως, σαν υλικό, όχι το ρεπερτόριο της “gypsy jazz” ή τα αμερικανικά “jazz standards”, αλλά κάποιες ελληνικές συνθέσεις, που γράφονταν περίπου την  ίδια εποχή εδώ, στην Ελλάδα, κομμάτια που όλοι έχουμε μέσα μας και μπορούμε να σιγοτραγουδήσουμε.

[youtube id=”nmpgBxlgW2A” mode=”normal” autoplay=”no”]

Δίνετε την εντύπωση ενός συγκροτήματος, που έχει βγει, εν μέρει, από μία άλλη εποχή. Εσείς το αισθάνεστε αυτό και πώς το επιτυγχάνετε;

Η αναφορά στο παρελθόν δεν είναι κάτι που επιδιώκουμε επί τούτου. Φυσικά, όμως, δεν μπορούμε να την αποφύγουμε! Βλέπετε, παίζουμε μια “παλιά” μουσική, με τον αντίστοιχο ήχο και αισθητική και μάλιστα, διασκευάζουμε ακόμα πιο παλιά τραγούδια! Αγαπάμε τη μουσική, που βγαίνει απλά και ωραία από το παίξιμο των ακουστικών οργάνων και από την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, που μαζεύτηκαν για να παράγουν και να προσφέρουν, ο ένας στον άλλο, χαρακτηριστικά, που κανείς θα έλεγε ότι αναφέρονται σε παλαιότερες εποχές.

Τέλος, με τι συναισθήματα θα θέλατε να φεύγει το κοινό από ένα live σας;

Θα θέλαμε να έχουμε αγγίξει, έστω και λίγο, την ψυχούλα τους. Να αισθάνονται ότι τους έχουμε προσφέρει κάτι όμορφο, ειλικρινές, απροσποίητο. Κάτι, το οποίο μπορούν να κατανοήσουν, να σχετιστούν μαζί του, να απολαύσουν. Κάτι, που θα τους κάνει να αναπολήσουν, να σιγοτραγουδήσουν ή -γιατί όχι- και να σηκωθούν από το κάθισμά τους και να χορέψουν, απελευθερωμένοι και χαρούμενοι. Όποιος μας έχει δει ζωντανά, γνωρίζει ότι δεν καταφεύγουμε σε τρικ “ξεσηκώματος”, ούτε προσπαθούμε να εκβιάσουμε συναισθήματα και συμπεριφορές. Είμαστε εκεί, μια παρέα που παίζει μουσικούλα, και θα θέλαμε οι παρευρισκόμενοι, απλά, να μπουν στην παρέα μαζί μας!

** Την Παρασκευή 22 Απριλίου η μαγεία της “Manouche De Grec” θα μας ταξιδέψει σε μια άλλη εποχή, παρασύροντάς μας να λικνιστούμε και να σιγοτραγουδήσουμε παρέα.

Σωτήρης Πομόνης: κιθάρα, Κώστας Μητρόπουλος: κιθάρα, Νίκος Βλάχος: Kοντραμπάσο
Σέργιος Χρυσοβιτσάνος: Βιολί, Γιώργος Τσιατσούλης: Ακορντεόν, Ηλιάνα Τσαπατσάρη: φωνή

Fix Factory of Sound
26ης Οκτωβρίου 15

ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ: 21.00
ΤΙΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΥ: 11 ευρώ προπώληση & 13 ευρώ ταμείο.
Σημεία προπώλησης:
Public, Seven Spots, Media Markt, viva.gr & 11876

https://www.facebook.com/GadjoAthens