Συνέντευξη με τον Δημήτρη Δημόπουλο.

Φωτογραφίες: Έλενα Χαραλαμπίδου

Ο Δημήτρης Δημόπουλος έρχεται, για τρεις παραστάσεις, στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο BlackBox. Μονολογεί για το μετά–υπαρξιακό δράμα ενός συνανθρώπου μας, που αμφισβητεί την εθνική του ταυτότητα, απάγεται από εξωγήινους, παραληρεί στη θέα των γκρίκλις, μα στο τέλος βρίσκει τη λύτρωση στα μυστικά της γλώσσας. Μια “Υπερπαραγωγή”, προδιαγραφών εξωτερικού, μα προϋπολογισμού εσωτερικού, όπου ο ήρωας μάχεται, με μοναδικά του όπλα το μικρόφωνό του και το γέλιο του κοινού.

Μια “Υπερπαραγωγή” στο θέατρο BlackBox.

Μετά το “Αντί Διδακτορικού”, έφτιαξα την “Υπερπαραγωγή”, όπου ένιωσα την ανάγκη να ανανεώσω το υλικό μου και να εφαρμόσω ό,τι έμαθα στο πρώτο. Έγραψα ένα κείμενο 50’, το οποίο παρουσίασα στο Bob Festival, τσέκαρα τις αντιδράσεις του κοινού, πρόσθεσα, αφαίρεσα και κατέληξα στο κείμενο που παρουσιάζω στο BlackBox, το οποίο και θα μαγνητοσκοπηθεί. Το Blackbox είναι ο ιδανικός χώρος που είχα στο μυαλό μου, όχι μόνο γιατί διευκολύνονται οι τεχνικές διαδικασίες ,αλλά και γιατί, με τον αφαιρετικό του σχεδιασμό, επιτυγχάνεται η αντίφαση με τον τίτλο “υπερπαραγωγή”.

Το μέλλον του stand-up comedy τείνει προς το youtube ή προς άλλες ιστοσελίδες αναπαραγωγής video;

Όχι, δεν γίνεται να μην υπάρχει η ζωντανή απόκριση του κοινού. Είναι ένας εύκολος τρόπος να το δεις, αλλά δεν αντικαθίσταται η σχέση του κωμικού με το κοινό. Αυτό είναι, άλλωστε, και το χαρακτηριστικό που κάνει κάθε παράσταση μοναδική. Ο stand-up, κωμικός είναι συγγραφέας, σκηνοθέτης και παρουσιαστής του υλικού του, οτιδήποτε συμβαίνει στον χώρο, μπορεί να το εντάξει αναλόγως στην παράσταση.

Αγαπημένος ξένος και Έλληνας κωμικός.

Αυτός, που με έκανε να συνειδητοποιήσω την δυναμική του είδους, ότι δεν είναι δηλαδή απλά να λες ανέκδοτα, αλλά κάτι παραπάνω, με το οποίο θέλησα να ασχοληθώ. Είναι ο George Carlin. Σε εγχώριο επίπεδο, δεν μπορώ να διαλέξω έναν, γιατί είμαστε όλοι μια παρέα. Αγαπημένος μου γίνεται, κάθε φορά, αυτός που ανακαλύπτει κάτι καινούριο για την τέχνη του και χαίρομαι μαζί του, που υπάρχει εξέλιξη.

Πώς προέκυψε η ενασχόληση με το stand-up;

Ασχολούμαι με πολλές και διαφορετικές εργασίες γύρω από το θέατρο γενικά. Σκηνοθετώ, γράφω, παίζω ως ηθοποιός, αλλά το stand up προσφέρει μια άλλη ελευθερία και ταυτόχρονα μια ευθύνη. Είσαι μόνος και υπόλογος, απέναντι στο κοινό σου. Μου αρέσει αυτός ο αντιφατικός συνδυασμός.

Έχουν υπάρξει στιγμές “παγωμάρας” και αν ναι, πώς τις διαχειρίζεσαι;

Αν έχει υπάρξει κωμικός, που λέει πως δεν έχει νιώσει τέτοιες στιγμές, λέει ψέματα. Στην αρχή, λες “Παναγία μου, θα πεθάνω”. Η εμπειρία, όμως, σε βοηθάει να το διαχειριστείς και να το ξεπεράσεις. Είναι κι αυτό κομμάτι της διαδικασίας και δεν θα είναι όλες οι βραδιές, όπως τις ονειρεύεσαι, και απλά θα πρέπει να συνεχίσεις. Κάθε φορά που δοκιμάζεις καινούριο υλικό, υπάρχει αυτό το άγχος.

“Δοκιμάζεις” τα νέα σου κείμενα σε φίλους και γνωστούς ή τα παραδίδεις, κατευθείαν, στο κοινό;

Γράφω, συζητάω, ανταλλάσσω ιδέες με συναδέλφους, αλλά η ουσιαστική δοκιμή μπορεί να γίνει σε μια βραδιά “ανοιχτού μικροφώνου”. Σε αυτές τις βραδιές, έχουν την ευκαιρία καλλιτέχνες, και ειδικότερα νεοεισερχόμενοι στον χώρο, να παρουσιάσουν υλικό τους στο κοινό, για 5’.

Από πού αντλείς έμπνευση, για τα κείμενά σου;

Από παντού. Από πραγματικά συμβάντα, που θα πιάσω και θα “τραβήξω από τα μαλλιά”, ή από κάτι πολύ θεωρητικό, σχεδόν απίθανο να συμβεί, που με προβληματίζει έντονα.

Αντίδραση κοινού, που την θυμάσαι έντονα;

Πολλά και διάφορα έχουν συμβεί, αλλά αυτό που δεν μπορώ, με τίποτα, να ξεχάσω είναι το εξής ιδιαίτερο σκηνικό. Ήταν μια βραδιά, που παρουσίαζα και είχα λίγο περισσότερο την διάθεση αλληλεπίδρασης με το κοινό, για να ζεσταθεί η ατμόσφαιρα. Είδα κάποια παιδιά, που πρέπει να πήγαιναν γυμνάσιο, τα οποία είχαν έρθει με τους γονείς τους. Καλωσορίζω τα παιδιά και απευθυνόμενος σ’ αυτά, λέω: «Ξέρω, ήρθατε να μας δείτε, αλλά οι γονείς σας δεν σας άφησαν να έρθετε μόνοι σας κι ο όρος τους ήταν να έρθετε όλοι μαζί και να μην ξαναπάρετε 12 στην Φυσική». Γελάει το κοινό και ο ένας από τα πιτσιρίκια, γυρνάει στην μητέρα του εκνευρισμένος και της λέει: “Μα καλά, το έχεις πει σε όλους;”. Ήταν, ειλικρινά, η άβολη στιγμή, που συνειδητοποιείς πως ενώ λες κάτι για αστείο, αυτό ταιριάζει απόλυτα στην πραγματικότητα και δημιουργείται η παρεξήγηση.

Σε τι κατάσταση βρίσκεται το stand-up σήμερα στην Ελλάδα και πώς το βλέπεις να εξελίσσεται;

Είναι πολύ καλή περίοδος, για το είδος, στην Ελλάδα κι έχει εξελιχθεί ιδιαίτερα, συγκριτικά με την εποχή που ξεκίνησα. Το ’96 έκανα μεν λίγες εμφανίσεις, αλλά πήγαινα κι έβλεπα. Από τότε υπάρχει αισθητή βελτίωση. Οι παλιότεροι κωμικοί έχουν μονολόγους, τους οποίους περιοδεύουν και γεμίζουν θέατρα, μπαρ κλπ. Άλλοι συσπειρώνονται σε ομάδες και παρουσιάζουν το υλικό τους, σε συνδυασμό. Στην ουσία, συμμετέχουμε ο ένας στις δουλειές του άλλου και αυτό είναι πολύ ωραίο. Η Κατερίνα Βρανά, που οργανώνει το Gazi Comedy Club, με καλεί και μια εβδομάδα μετά, η Κατερίνα έρχεται σε μένα, που μπορεί να εμφανίζομαι στο Comedy Fridays, στο PassportArt στον Πειραιά. Το πολύ θετικό είναι οι προαναφερθείσες βραδιές “ανοιχτού μικροφώνου”, οι οποίες διοργανώνονται και στην Θεσσαλονίκη. Σχετικά με την εξέλιξη, πιστεύω πολύ στους νέους κωμικούς, οι οποίοι είναι διαβασμένοι κι έχουν δει περισσότερο ελληνικό και ξένο stand-up. Ακόμη και το κοινό, είναι υποψιασμένο για την δουλειά μας. Ότι δεν είμαστε τύποι με περούκες που λέμε ανέκδοτα, αλλά έχουμε το δικό μας δουλεμένο υλικό.

Τι σε κάνει να γελάς;

Με τα αστεία, όπως όλοι. Απλά η διαστροφή του επαγγέλματος δεν μ’ αφήνει να ευχαριστηθώ τα αστεία, όταν τα βλέπω σε παραστάσεις, γιατί καταλαβαίνω “πού το πάνε”. Αυτό που ειλικρινά με διασκεδάζει και με χαλαρώνει, είναι τα λεγόμενα αστεία “της παρέας”. Που ξεκινάνε κουβέντες από άσχετα θέματα και καταλήγουν στις καλύτερες φάσεις. Γελάω πολύ περισσότερο στην προσωπική μου ζωή, παρά στην δουλειά μου.