«Προς Φαρισαίους», το ποίημα της Παρασκευής.

Μέγα Σάββατο

Γρήγορα σβήνουν τα ίχνη, όλα τα ίχνη

απ’ την αγάπη ως την τελευταία μάχη

απλώνει το κενό

γίνεται νεκρή θάλασσα

γίνεται ουρανός που δεν συνηθίζει

γίνεται αδιάβατη περιοχή.

Το αθάνατο πνεύμα πού να οδηγεί

τις στοές το χώμα όταν ταξιδεύει;

Η σιωπή και η απουσία μάς χώρισε

–ας θυμηθούμε– πριν πέσει το σκοτάδι

κι έρθει εκείνος ο μεγάλος άγνωστος

και ξεχαστούμε

σε ολονύχτιες συνομιλίες μαζί του

και λησμονήσομε για χάρη του

πόσο αργούν να φράξουν

τ’ αθώα σώματα

τη χώρα του θανάτου

πώς κιτρινίζουν και μαδάνε ένα ένα

τα δάχτυλά μας, τα διορισμένα εντούτοις

να κρατήσουν απόψε

λαμπάδα αναστάσιμη.

.

Της Γιολάντας Πέγκλη