Μαθήματα ζωής από τα λόγια και την ποίηση του Pablo Neruda!

Ο Πάμπλο Νερούδα είναι ένας από τους μεγαλύτερους Χιλιανούς ποιητές όλων των εποχών. Ανάμεσα στο πλούσιο συγγραφικό του έργο, έχει χαρίσει στην παγκόσμια λογοτεχνία τα αριστουργήματα «Είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα τραγούδι χωρίς καμμιάν ελπίδα», «Τα πόδια σου αγγίζω στο σκοτάδι», «Εστραβαγάριο».  Ο Νερούδα θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ποιητές-αγωνιστές υπέρ του έρωτα και κατά των απολυταρχικών καθεστώτων.Έτσι, εκτός από την ευτυχής εμμονή του με τον έρωτα και την αγάπη, στο έργο του υπάρχει έντονη η πολιτική τοποθέτηση, κάτι που συνέβαλε στο πρόωρο τέλος της ζωής του. Το 1973, έπεσε θύμα δολοφονικής επίθεσης με δηλητήριο από πράκτορες του δικτατορικού καθεστώτος που κυβερνούσε τη Χιλή.

Γεννήθηκε στη Χιλή, στις 12 Ιουλίου το 1904. Αυτό που θα διαβάσεις παρακάτω είναι ένα μικρό αφιέρωμα στη σκέψη και στο λόγο του. 

«Ας ξεχάσουμε με γενναιοδωρία, όσους δε μπορούν να μας αγαπήσουν.»

«Έχω για τη ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. Ό,τι δεν αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου δεν με ενδιαφέρει. Όσον αφορά την ποίηση, στην πραγματικότητα καταλαβαίνω πολύ λίγα πράγματα. Γι΄ αυτό συνεχίζω με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Ίσως απ΄ αυτά τα φυτά, τη μοναξιά, τη σκληρή ζωή, βγαίνουν οι μυστικές, αληθινά βαθιές «Ποιητικές Πραμάτειες» που κανείς δεν μπορεί να διαβάσει, γιατί κανείς δεν τις έγραψε. Η ποίηση διδάσκεται βήμα βήμα ανάμεσα στα πράγματα και στις υπάρξεις, χωρίς να τα χωρίσουμε, αλλά ενώνοντάς τα με την ανιδιοτελή απλωσιά της αγάπης».

«Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ‘ρθει».

«Δεν ξέρω οι άλλοι πώς αγαπούν, δεν ξέρω πώς αγαπήθηκαν άλλοτε, εγώ σε κοιτάζω και σε ερωτεύομαι, κι έτσι ζω.»

______________________

«Πάρε μου το ψωμί, αν θες,
πάρε μου τον αγέρα, μα
μη μου παίρνεις το γέλιο σου.»

______________________

«Ήταν της τύχης μου να υποφέρω όσα υπόφερα και της τύχης μου να αγωνιστώ όπως αγωνίστηκα, να αγαπήσω και να τραγουδήσω όπως τραγούδησα. Γνώρισα σε διάφορα σημεία της Γης το θρίαμβο και την ήττα, έχω ζωντανή στη μνήμη μου τη γεύση του ψωμιού, αλλά και τη γεύση του αίματος. Τι περισσότερο μπορεί να θέλει ένας ποιητής; Η ζωή μου στάθηκε η ίδια η ποίησή μου και η ποίησή μου υπήρξε το στήριγμα όλων των αγώνων μου. Αν και πολλά βραβεία μού δόθηκαν (μεταξύ των οποίων το Βραβείο Λένιν το 1952 και το Νόμπελ το 1971), κανένα δεν μπορεί να συγκριθεί με το τελευταίο βραβείο. Να είμαι ο ποιητής του λαού μου. Το μεγάλο, το μοναδικό μου βραβείο είναι αυτό κι όχι τα βιβλία μου που μεταφράστηκαν σ` όλες τις γλώσσες του κόσμου, ούτε τα βιβλία που γράφτηκαν για να αναλύσουν τα λόγια μου».

«Ποιος θα ’ναι ο πιο μοντέρνος ποιητής του έτους 2000; – Μα, ο παππούς! Ο Όμηρος!»

Από την αυτοβιογραφία του: «Η ζωή μου στάθηκε η ποίησή μου και η ποίησή μου το στήριγμα όλων των αγώνων μου.»