Μια Ταραντινοφάν σχολιάζει το “Once upon a time in Hollywood”!
Όντας νοητά καθισμένος στη θέση του συνοδηγού, παρατηρούσες τον Brad Pitt να οδηγεί μια καλογυαλισμένη Cadillac του ’60, ενώ το σούρουπο απλωνόταν πίσω από τις φωτεινές πινακίδες του Los Angeles, δημιουργώντας ένα άκρως ρομαντικό σκηνικό. Το να βλέπεις τον Brad Pitt, διαχρονικό πλέον sex symbol της μεγάλης οθόνης και των κόκκινων χαλιών, να πρωταγωνιστεί σε ταινία που παρουσιάζει το τέλος της χρυσής εποχής του Hollywood, με κοντινό πλάνο στις φρέσκα χαραγμένες ρυτίδες του και φόντο τον αμερικάνικο ροζ ουρανό ήταν η καλύτερη αισθητικά σκηνή της ταινίας κι εκείνη που με παρότρυνε να γράψω τούτες εδώ τις προτάσεις θαυμασμού προς τον Tarantino.
Και προς όλον φυσικά τον θίασο, προς τους κάμερα μεν, τους ενδυματολόγους, σκηνογράφους και δεν ξέρω κι εγώ ποιους άλλους, που έβαλαν την πινελιά τους στο αριστούργημα αυτό που αποτελεί την 9η ταινία του φημισμένου και πολυσυζητημένου σκηνοθέτη. Προτού φυσικά πέσεις με μανία πάνω στο αθώο κειμενάκι μου και μου το πλέξεις με κοσμητικά επίθετα κρίνοντας με ως υπερβολική, τρελή, κακόγουστη ή/και άσχετη, άφησε με να αιτιολογηθώ. Είναι αλήθεια πως άκουσα και διάβασα σχολιασμούς διαφόρων ειδών και διαθέσεων για αυτή την ταινία, και γενικότερα για τις περισσότερες ταινίες του Quentin Tarantino. «Καλή η σκηνοθεσία, αλλά δεν έχει υπόθεση», «Οι σκηνές της μάχης είναι υπερβολικές και ψεύτικες», «Βαρετό», «Μπερδεμένο», «Χωρίς νόημα» και άλλες τέτοιες εκφράσεις απογοήτευσης και δυσαρέσκειας από θεατές που περίμεναν ίσως κάτι πιο ρεαλιστικό, πιο καθηλωτικό, πιο «τροφή για σκέψη», λίγο να μας “blow το mind”, ρε αδερφέ. Κι είναι αλήθεια ότι οι ταινίες του Tarantino δεν ήταν ποτέ οι ταινίες που θα λέγαμε ότι μας άλλαξαν τη ζωή, ότι μας έδωσαν ένα διαφορετικό νόημα, μια άλλη οπτική των πραγμάτων. Κι αν το έκαναν, αυτό πραγματοποιήθηκε σε ένα άλλο επίπεδο, το οποίο απλώνεται κάτω από τις αλλόκοτες ιστορίες, τις σουρεαλιστικές μάχες και τα αίματα. Σε αυτούς τους ένθερμους σχολιαστές, λοιπόν, έχω να επισημάνω φιλικά το εξής: Αν οι προσδοκίες σου ήταν αυτές, που προφανώς ναυάγησαν βουτώντας σε μια λίμνη απογοητευτικής βαρεμάρας, τότε δεν ήξερες ότι θα δεις Tarantino.
Διότι όλοι εμείς οι Ταραντινοφάνς –κι αν κάνω λάθος να σπεύσουν όλοι οι Ταραντινοφάνς και να υφάνουν τριγύρω μου τον μέγα ιστό του ψευδομάρτυρα- είδαμε ακριβώς αυτό που περιμέναμε και πολλά παραπάνω. Ωραίες προοπτικές, σιωπηλές σκηνές, νυχτερινές λήψεις, παλιό αμερικάνικο γουέστερν, σουρεάλ αιματοβαμμένες μάχες και φυσικά πατούσες. Ακούσαμε το Mrs. Robinson και διασκευή του California Dreamin’ την ώρα που ο Leonardo Di Caprio και ο Brad Pitt οδηγούν στους λόφους του τότε χρυσού Hollywood. Παρακολουθήσαμε την Margot Robbie ως Sharon Tate να παρακολουθεί την ίδια Sharon Tate στο σινεμά και τον Al Pacino ως ατζέντη να προσπαθεί να σώσει την ξέπνοη καριέρα του Leo. Τίποτα δεν συγκρίνεται όμως με την σκηνή όπου ο Brad Pitt beats Bruce Lee’s goddamn ass! Αυτή η πολυσυζητημένη σκηνή, για την οποία ο σκηνοθέτης δέχτηκε άπειρη κριτική για το γεγονός ότι παρουσίασε τον Bruce Lee ως αλαζόνα, εγωκεντρικό και λίγο πολύ… ηλίθιο. Δεν θα σταθώ σε αυτά τα σχόλια, καθώς τα θεωρώ λίγο πολύ σχόλια «από-κάπου-να-πιαστούμε». Θα σταθώ μόνο στην απάντηση του Tarantino στην ερώτηση γιατί παρουσίασε έναν κασκαντέρ να νικάει τόσο εύκολα τον θρύλο των πολεμικών τεχνών, όπου ο σκηνοθέτης απάντησε πως ο Cliff Booth (Brad Pitt) είναι φανταστικός χαρακτήρας, επομένως αν το σενάριο λέει ότι μπορεί να νικήσει τον Bruce Lee, τότε μπορεί. (Υπάρχουν παντού στο διαδίκτυο αυτούσια τα λόγια του Tarantino, μπορείτε να τα βρείτε εύκολα, για να μην τα μεταφέρω κινδυνεύοντας να παίξω χαλασμένο τηλέφωνο).
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες της υποθέσης του έργου – όσοι την έχετε δει ήδη τις ξέρετε, όσοι δεν την έχετε δει ακόμα, σπεύσατε. Θα σταθώ όμως σε αυτό το κάτι που κάνει τις ταινίες του Tarantino κατ’ εμέ μοναδικές. Κι αυτό το κάτι είναι η ατμόσφαιρα. Ο αμερικανός σκηνοθέτης πετυχαίνει κάτι στις ταινίες, που στα μάτια μου και στην ψυχούλα μου δεν το έχει πετύχει άλλος κάνεις. Θέλεις είναι η μουσική του, θέλεις τα φοβερά απογευματινά πλάνα, που οι περισσότεροι τα αποφεύγουν γιατί είναι σκοτεινά – πόσο φοβερά όμως, όλοι μας θυμόμαστε ένα σούρουπο, όπου στο τελευταίο φως της ημέρας και στο απογευματινό αεράκι νιώσαμε ότι έχουμε κατακτήσει τον κόσμο. Θέλεις μήπως οι σουρεάλ καταστάσεις που παρουσιάζει, όπου μέσα βαθιά στον πυρήνα τους κρύβεται ένα τόσο δα σποράκι ωμής αλήθειας, που σε κάνει αναρωτιέσαι μήπως έχεις πολύ επιφανειακή εικόνα της πραγματικότητας; Δεν ξέρω αν είναι κάτι από όλα αυτά ή όλα μαζί, αλλά ο φακός μέσα από τον οποίο βλέπει ο Tarantino μοιάζει λίγο με τον δικό μου φακό. Αν ορίζαμε την τέχνη ως «την δημιουργική έκφραση που μέσα στο έργο αποτυπώνει την ψυχική κατάσταση, τα συναισθήματα, τις ιδέες, την αίσθηση ή τον οραματισμό του καλλιτέχνη», τότε η ατμόσφαιρα που έχει δημιουργήσει ο Tarantino στο Once upon a time in Hollywood είναι από μόνη της ένα έργο τέχνης.
______________________
Η νέα στήλη του Beater.gr περιμένει το κείμενό σου! Στείλε μας ό,τι θέλεις (λέξεις στη σειρά, τίτλους, απορίες, άρθρα) στο [email protected] και δες το κείμενό σου δημοσιευμένο!
