Η Οικογένεια Μπελιέ μιλάει στην καρδιά του θεατή!

Κείμενο: Αιμιλία Θεολόγη

Μια και ο καιρός επιτέλους έχει φτιάξει, βρήκα και εγώ λίγο χρόνο για την πρώτη μου ταινία, στο αγαπημένο μου θερινό σινεμά.

Η οικογένεια Μπελιέ ζει σε ένα χωριό, λίγες ώρες μακριά από το Παρίσι, και είναι λίγο διαφορετική από μια συνηθισμένη οικογένεια, που θα είχαμε στο μυαλό μας. Όμως, ωραία διαφορετική! Όλοι στην οικογένεια, εκτός από την Πόλα, είναι “κωφάλαλοι”* και σε αυτό στηρίζεται όλη η αφήγηση της ταινίας.

Η Πόλα, η κόρη της οικογένειας, μιας και είναι η μόνη που έχει το προνόμιο της ακοής και της ομιλίας, είναι αυτή που έχει αναλάβει το ρόλο της διερμηνέα, και όχι μόνο, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής των Μπελιέ. Αν και είναι ακόμη στην εφηβεία, καταφέρνει να συνδυάζει το σχολείο με τις καθημερινές δουλειές στην οικογενειακή τους φάρμα. Τότε είναι που ο πατέρας της αποφασίζει να θέσει υποψηφιότητα σαν δήμαρχος και φυσικά, χρειάζεται τη στήριξή της, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ταυτόχρονα, όμως, στην προσωπική της ζωή, παρουσιάζεται μία τεράστια ευκαιρία. Ο δάσκαλος της μουσικής στο σχολείο, αναγνωρίζει το ιδιαίτερο ταλέντο της στο τραγούδι και της προτείνει να την προετοιμάσει για να δώσει εξετάσεις σε μία από τις καλύτερες σχολές  του Παρισιού.

Βλέπουμε, λοιπόν, τα αντικρουόμενα συναισθήματα που δημιουργούνται σε ένα κορίτσι, το οποίο έχει αφιερώσει όλη της ζωή για να βοηθήσει την οικογένειά της, όταν καλείται να αποφασίσει για ένα μέλλον μακριά από το σπίτι της. Κι όμως, είναι τόσο περήφανη που τα δικά της θέλω τα κάνει στην άκρη, προκειμένου να ικανοποιήσει τους δικούς της ανθρώπους, μέχρι που στο τέλος, παίρνει τη σωστή απόφαση.

Η ταινία ισορροπεί εξαιρετικά ανάμεσα σε συγκινητικές στιγμές και στο χιουμοριστικό στοιχείο. Και όλα αυτά, υπό του ήχους των τραγουδιών του συνθέτη Μισέλ Σαρντού και με την εκπληκτική ερμηνεία των πρωταγωνιστών, μόνο στη νοηματική. Κατά τη γνώμη μου, ο σκηνοθέτης, με τις «βουβές» σκηνές που ο θεατής μπαίνει στη θέση ενός “κωφάλαλου” μέσα σε μια αίθουσα γεμάτη ήχους, καταφέρνει να χειριστεί περίφημα την ιδιαιτερότητα των πρωταγωνιστών. Άλλωστε, το να είσαι “κωφάλαλος”, δεν είναι αναπηρία, αλλά  ταυτότητα.

Και ναι, ανάμεσα στις καλοκαιρινές σας βουτιές, εντάξτε στο πρόγραμμα και ένα θερινό σινεμά… έχει ενδιαφέρον!