Οι My Drunken Haze και η ψυχεδέλεια των 60’s!
Επιμέλεια: Αλέξανδρος Δουρτμές
Με αφορμή την αναμενόμενη εμφάνιση των «My drunken haze» στη Θεσσαλονίκη στα πλαίσια της περιοδείας τους για την παρουσίαση του νέου τους δίσκου, ο Beater.gr κατάφερε να ξεκλέψει λίγο από το χρόνο των Spir Frelini και Hary Kane, για μια συνέντευξη, σχετικά με το νέο δίσκο και όχι μόνο. Μάθαμε πόσο δύσκολο είναι να καταφέρει ένας καλλιτέχνης σήμερα να δημιουργήσει και να κυκλοφορήσει τη δουλειά του, καθώς και μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, σχετικά με το αγαπημένο Lego παιχνίδι του κιθαρίστα Χάρη, από το οποίο εμπνεύστηκε το ψευδώνυμο του. Στις επόμενες γραμμές, λοιπόν, αφήνουμε το Σπύρο και το Χάρη, κεντρικό πυρήνα των «My drunken haze», να μας κατατοπίσουν σχετικά με την ομότιτλη κυκλοφορία τους, αλλά και με άλλα ενδιαφέροντα πράγματα.
Μερικά λόγια για το concept του δίσκου; Οι στίχοι είναι γραμμένοι από εσάς ή από τη Ματίνα;
Χάρης: Εμείς γράφουμε τους στίχους. Γενικά, δεν ξεκίνησε ως concept ο δίσκος. Υπήρχαν τα κομμάτια, αλλά ποτέ, πριν την ηχογράφηση τουλάχιστον, δεν είχαμε σκεφτεί ότι μπορούν να μπουν σε ένα κοινό πλαίσιο και να αφηγηθούν μια ιστορία. Στην πορεία, άλλαξαν τα πράγματα, όσον αναφορά τη σύνθεση και τους στίχους, κι έτσι είδαμε ότι τα κομμάτια μπορούν να μπουν σε μια σειρά και να αφηγηθούν έτσι μια ιστορία.
Σπύρος: Γενικά, μπορείς να πεις πως πρόκειται για πραγματικά γεγονότα, που τα χουμε ζήσει και τα χουμε δει. Μαζί με λίγη φαντασία, απαρτίζουν τους στίχους.
Μου αρέσει πολύ το γεγονός ότι κυκλοφορεί σε βινύλιο ο δίσκος, μιας και είμαι λάτρης…
Σπύρος: Ε, και σε μας! Στην πρώτη πλευρά του δίσκου, υπάρχει μια πιο 60’s αισθητική, ένας απόηχος εκείνης της εποχής, ενώ η δεύτερη είναι πιο «σκοτεινή», τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά.
Πως συνδέονται οι δυο πλευρές μεταξύ τους και γιατί επιλέξατε να κάνετε αυτό το διαχωρισμό;
Χάρης: Όταν μπαίνει κάποιος σε μια σχέση, υπάρχει αυτή η ευφορία, η μεγάλη διάθεση και όρεξη και γενικά, όμορφα συναισθήματα. Στη συνέχεια, όμως, το πράγμα αλλάζει και βλέπεις πράγματα, που δεν είχες δει στην αρχή. Το πράγμα αρχίζει σιγά σιγά να σκοτεινιάζει… Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι μια αλληγορία, όσον αναφορά τις σχέσεις, αλλά και γενικά, για το πως έχουν τα πράγματα στη ζωή.
Σπύρος: Επίσης, δε θα θέλαμε να βάλουμε τις μπαλάντες, τα πιο ήσυχα τραγούδια, όπως συνηθίζεται στους δίσκους, στην αρχή. Κι όχι επειδή δεν θέλουμε να κάνουμε κάτι, που το κάνουν όλοι. Απλά, θεωρούμε πως έτσι είναι η φυσιολογική ροή των πραγμάτων. Ότι δηλαδή ξεκινάει μια κοπέλα να ζει κάτι, και σιγά σιγά έρχονται οι συνέπειες. Είναι σαν μια ιστορία, που αρχίζει και τελειώνει. Σαν κάτι που πιστεύουμε πως πολλές γυναίκες μπορεί να χουν ζήσει.
Μια φράση που κράτησα από την περιγραφή του δίσκου και συγνώμη που επιμένω τόσο πολύ στο concept του δίσκου, αλλά πραγματικά μου κίνησε το ενδιαφέρον…
Χάρης: Καλά κάνεις! Είναι η εξής: «recounting an unfinished love story, distorted through the lens of a kaleidoscope». Πως αυτή η ιστορία “παραμορφώνεται”, μέσα από ένα καλειδοσκόπιο; Πως φανταστήκατε την ιστορία και την περιγράψατε έτσι;
Σπύρος: Κοίτα, αν ακούσεις το “Pleasing illusions”, που κλείνει την πρώτη πλευρά, και στα καπάκια το “Reflexions”, που ξεκινάει τη δεύτερη, θα καταλάβεις πως πρόκειται για ένα ψυχεδελικό ταξίδι. H κοπέλα δηλαδή βλέπει τις πρώτες «αντανακλάσεις» όλου αυτού που έχει ζήσει. Είναι λίγο σινεματικός ο όρος, αν το καλοσκεφτείς.
Αυτό πάντως με το καλειδοσκόπιο, μου φέρνει στο νου ταινίες εποχής ’60-’70.
Σπύρος: Nαι, γιατί είμαστε μεγάλοι fan της εποχής εκείνης…
Και μιας και είπες ότι είστε fan της εποχής, βλέπω γενικά μια, πως να το πω, αναβίωση της 60’s αισθητικής. Είτε με μπάντες, όπως εσείς, ή οι The Big nose attack, αλλά και μπάντες του εξωτερικού, όπως οι Allah-las ή οι Blues Pills. Τι πιστεύετε ότι ωθεί, πλέον, τους καλλιτέχνες και συγκεκριμένα εσάς, στο να έχετε αυτή την αισθητική;
Σπύρος: Κοίταξε να δεις, η μουσική αυτή υπήρχε πάντα στο περιθώριο, ή και γενικά. Στα 60’s, η ψυχεδέλεια ήρθε φυσιολογικά, μετά την έκρηξη του rock n roll, 67-70, πράγμα για το οποίο ευθύνονται οι «Beatles», αλλά και τις επόμενες δεκαετίες υπήρχε, στην Αμερική περισσότερο βέβαια. Δεν γνωρίζω ούτε ο ίδιος, πως ξαφνικά ο κόσμος αγάπησε αυτό που λέμε “ψυχεδέλεια” και το βγαλε τόσο πολύ προς τα έξω, ώστε πάρα πολλοί μουσικοί, δημοσιογράφοι και κόσμος που πηγαίνει σε συναυλίες, να μιλάει γι’αυτό και να παρακολουθεί και μπάντες του είδους.
Χάρης: Γενικά, όλο αυτό δημιούργησε ένα κάποιο «κύμα». Βλέπουμε και καλλιτέχνες, των οποίων ο ήχος δεν ήταν τόσο πάνω σε αυτό το στυλ, να το ακολουθούν. Πιστεύω ότι ο Noel Gallagher είναι ένα καλό παράδειγμα…
Σπύρος: Χθες ακούγαμε το νεο δίσκο του Noel Gallagher, κι έχει ψυχεδελική παραγωγή! Φαντάσου δηλαδή το impact, που έχει όλο αυτό το πράγμα. Να λένε, δηλαδή, σε πιο mainstream μπάντες του ροκ ήχου «βάλτε και λίγο ψυχεδέλεια, γιατί είναι της μόδας». Προφανώς, αυτό δεν έχει σχέση με μας. Εμείς αγαπούσαμε πάντα τα 60’s. Είναι καθαρά pure love αυτό που κάναμε στο δίσκο και γενικά, στη μουσική μας.
Θα σε ρωτούσα για το Noel Gallagher, γιατί είδα που πόσταρες και στο facebook, σχετικά με ένα κομμάτι, από το καινούριο δίσκο που έχει leakάρει.
Χάρης: Εγώ γενικά είμαι «άρρωστος» με τους «Oasis», οπότε ήταν λίγο προσωπική υπόθεση. Απλά χάρηκα που πήρε μια τέτοια στροφή.
Κυκλοφορίες του ’14, που σας άρεσαν και άλλες, που ανυπομονείτε για το ’15;
Χάρης: Του Morgan Delt. Ο δίσκος που κυκλοφόρησε, ήταν πολύ καλός… Ο “The Brian Jonestown massacre” ήταν ένας τίμιος δίσκος, με μια νύξη για επιστροφή, στην πρώτη περίοδο της μπάντας. Ο “The Wicked whispers”, επίσης… Η λίστα πραγματικά, είναι ατελείωτη…
Πιστεύετε ότι, από κυκλοφορία σε κυκλοφορία, μια μπάντα θα έπρεπε να εξελίσσεται; Θα πρέπει κάποιος να περιμένει κάτι πολύ συγκεκριμένο από τον καλλιτέχνη; Μήπως είναι λογικό και ίσως αναμενόμενο, για μια μπάντα, να εξελίσσεται από δίσκο σε δίσκο;
Χάρης: Αυτό έγκειται στον καλλιτέχνη και στο πόσο αντιλαμβάνεται αυτό που κάνει. Εγώ, προσωπικά, χαίρομαι να βλέπω μια μπάντα να ψάχνεται, να πειραματίζεται και να εντάσσει καινούρια στοιχεία στον ήχο της. Θα ήθελα, κι εμείς, να το κάνουμε αυτό. Απλά, ο πειραματισμός, για χάρη και μόνο του πειραματισμού, δε νομίζω πως έχει πάντα θετικά αποτελέσματα. Σίγουρα, πρέπει να υπάρχει μια κάποια ωρίμανση στο πως γράφεις, αλλά πάντα εξαρτάται κι από τον καλλιτέχνη. Μπορεί μια μπάντα να φοβάται πως μια απότομη αλλαγή στον ήχο, θα ξενίσει τον ακροατή. Κάποιες μπάντες, βέβαια, μπορεί και να μη φοβούνται.
Σπύρος: Είναι και οι δυνατότητες του συγκροτήματος, φυσικά! Καλό είναι να κάνεις αλλαγές στον ήχο σου, αλλά να το κάνεις και σωστά. Υπάρχουν ατυχέστατα παραδείγματα, υπάρχουν όμως και παραδείγματα που είναι αξιοθαύμαστα, όπως η περίπτωση των Radiohead.
Ποιά είναι η διαδικασία σύνθεσης της μουσικής; Υπάρχουν ιδέες, τις οποίες δουλεύετε όλοι μαζί; Τζαμάρετε στο στούντιο;
Χάρης: Συνήθως, τα κομμάτια θα ξεκινήσουν από μια ιδέα του Σπύρου ή δικιά μου, η οποία θα δουλευτεί στο σπίτι του Σπύρου. Κι αφού καταλήξουμε σε ένα γενικό περίγραμμα, το παρουσιάζουμε στους άλλους και με κάποια καθοδήγηση, καταλήγουμε σε κάτι, το οποίο μπορεί να παιχτεί και live.
Σπύρος: Μπορεί κάποιος να έχει ένα έτοιμο κομμάτι από το σπίτι και να το φέρει και να πει «έχω αυτό το κομμάτι, θέλετε να το δουλέψουμε;»
Χάρης: Ναι, μπορεί να είναι κάτι εντελώς ολοκληρωμένο, και με τα τύμπανα κιόλας, σε ένα επίπεδο, που να μπορούμε να τα επικοινωνήσουμε με τον ντράμερ. Μπορεί να έχουν γραφτεί οι “μπασογραμμές” και οι στίχοι να έχουν μπει κι αυτοί στο παιχνίδι. Η Ματίνα παίρνει κάποιες πρωτοβουλίες, όσον αναφορά την ερμηνεία και τη μελωδία της φωνής, και το θέλουμε αυτό, γιατί η Ματίνα είναι ένας πάρα πολύ καλός μουσικός. Είναι, ήδη, σε άλλα 2 project. Kάνει τα δικάς της mash-up και νιώθουμε πολύ τυχεροί, που την έχουμε στη μπάντα.
Ολοκληρώνει, δηλαδή, κατά κάποιο τρόπο και τη δική σας μουσική έκφραση…
Χάρης: Ακριβώς!
Η περιοδεία που θα κάνετε, ανά την Ελλάδα, είναι για την προώθηση του δίσκου φυσικά. Θα περιμένουμε, ωστόσο, νέες συνθέσεις, καινούρια κομμάτια;
Σπύρος: Ναι βέβαια.
Χάρης: Σίγουρα, αλλά χρειάζεται δουλειά. Και επειδή τους τελευταίους μήνες απασχολούμασταν με τα live και την προώθηση του δίσκου γενικά, δεν υπήρχε χρόνος για νέο υλικό. Νομίζω, όμως, ότι σιγά σιγά θα υπάρξουν νέες συνθέσεις και καινούριο υλικό.
Με τι άλλα συγκροτήματα έχετε εμφανιστεί ζωντανά, σε περιοδείες σας;
Σπύρος: Με τους «Still corners», τους «Allah-las» δυο φορές, με τους «Singapore sling», τους «Lucid dream». Το Μάρτιο θα παίξουμε με τους «Blonde redhead», στην Αθήνα. Έχουμε κάνει κάποια δικά μας live, έχουμε παίξει σε διάφορα φεστιβάλ και τώρα θα κάνουμε την πρώτη μας περιοδεία, εκτός Αθηνών. Δηλαδή, πρώτη φορά Θεσσαλονίκη!
Και εκτός Θεσσαλονίκης;
Χάρης: Σέρρες, Γιάννενα, Λάρισα και Τρίκαλα.
Είστε στην δισκογραφική «Inner Ear». Με ποιους άλλους καλλιτέχνες μοιράζεστε την ίδια στέγη; Με ποιους είστε πιο κοντά σε ύφος;
Χάρης: Αυτή τη στιγμή, στο roster είναι οι «Baby Guru», οι «Victim of Society», οι «Plastic flowers», η Stella, ο Γιώργος Δημάκης με το προσωπικό του project, οι «Sigmatropic», «Mechanimal» κλπ.. Γενικά, αρκετοί καλλιτέχνες και αρκετά διαφορετικά στυλ μουσικής. Η εταιρεία λειτουργεί σαν ομπρέλα, που καλύπτει όλο τον εναλλακτικό χώρο και τον alternative ήχο. Τώρα, μουσικά θα ταιριάζαμε περισσότερο με τους «Baby guru» και ίσως, με τους «Plastic flowers», όσον αναφορά τον ήχο και το psych-pop σκέλος.
Κάτι άλλο, που θα θέλατε να πείτε εσείς στον κόσμο;
Χάρης: Να πούμε πως χαιρόμαστε πάρα πολύ, που μας δίνεται η ευκαιρία να παίξουμε σε όλες αυτές τις πόλεις, μιας και, ειδικά για Θεσσαλονίκη, το κυνηγούσαμε αρκετό καιρό. Τώρα να μας πείτε που έχει και κανα καλό μέρος για φαγητό, να πάμε, μιας και θα είμαστε 3 μέρες Θεσσαλονίκη, από Δευτέρα μέχρι Τετάρτη!
Σας ευχαριστώ πολύ, για το χρόνο και την υπομονή σας, θα τα πούμε, σίγουρα, στο live!
**To προγραμματισμένο tour των My Drunken Haze περιλαμβάνει:
24/2 – Σέρρες – Κλειδί του ΦΑ
25/2 – Θεσσαλονίκη – Rover Bar (Τη συναυλία θα ανοίξουν οι Solar Music Library)
26/2 – Ιωάννινα – Route 66
27/2 – Λάρισσα – Stage Club
28/2 – Τρίκαλα – Kentriki Plateia Live Stage
5/3 – Αθήνα – Kyttaro Live w/ Blonde Redhead
