Ο Παύλος Μοσχίδης είναι ένας από τους καλύτερους γυμνογράφους της εποχής του!
Μια εικαστική έκθεση, που «πιστεύει» στην ευεξία και προσπαθεί να αποφύγει τη δυσφορία.
Χειμωνιάτικο πρωινό, στο κέντρο της Αθήνας, μετά από πάμπολλες μέρες όπου ο ήλιος κυριαρχούσε πάνω από τα κεφάλια μας, δίνοντας την εντύπωση ανοιξιάτικου τοπίου. Επιτέλους, ο ουρανός μουντός, τα σύννεφα “υπερκινητικότατα” και η βροχή να καραδοκεί. «Smelt like Winter» και όλοι το απολάμβαναν.
Ο καιρός, πολλές φορές, καθοδηγεί τις διαθέσεις μας, τις επιλογές, τα συναισθήματά μας. Έτσι και τώρα. Δεν υπήρχε καλύτερη τοποθεσία, από το παράθυρο της Βοοge Cooperativa, εκεί, στην πασίγνωστη οδό Κολοκοτρώνη, όπου ο παλμός του κέντρου χτυπά δυνατά. Στη δική μας γωνιά, κάτω από το παράθυρο. Μια γωνιά, που από τη μία σου προσφέρει τη βαβούρα, την πολυκοσμία και παρασύρει τη ματιά σου, ενώ από την άλλη είναι ίσως η μοναδική γωνιά του χώρου, που σου επιτρέπει να αγναντεύεις ουρανό και να νιώθεις μόνος.
Ακούγαμε Theo Parrish, στο κομμάτι “Sky Walking”, εκεί που η jazz συναντά τους κομψούς ηλεκτρονικούς ήχους και η ατμοσφαιρική διάθεση είναι δεδομένη. Υπό τους ήχους αυτούς λοιπόν, ανεβήκαμε τις σκάλες και η εικαστική έκθεση του Παύλου Μοσχίδη απλωνόταν μπροστά μας, με μία ζωγραφική, όπου οι γυμνές λιτές φιγούρες πρωταγωνιστούσαν.
O Μοσχίδης, ένας καλλιτέχνης, ένας ζωγράφος που όπως έχει πει και ο Γ. Τσαρούχης, ανήκει στη πολιτισμένη σχολή, που πιστεύει στην ευεξία και που προσπαθεί να αποφύγει τη δυσφορία. Αποτελεί ξεκούραση να συναντάς εικαστικές δημιουργίες του, σε μία εποχή που οι περισσότεροι ζωγράφοι ζητούν να εκφράσουν το μεγαλείο και την ομορφιά της βιαιότητας.
Ο Παύλος Μοσχίδης είναι ένας από τους καλύτερους γυμνογράφους της εποχής του. Γεννήθηκε στην Καβάλα, το 1927, και από τα νεανικά του χρόνια μέχρι και το 2004, που αφήνει την τελευταία του πνοή, έχει καταγραφεί στην ιστορία των μεταπολεμικών Ελλήνων ζωγράφων, ως ο καλλιτέχνης που το προσωπικό του βίωμα ταυτίζεται απόλυτα με το έργο του, ένα έργο ειλικρινές και ασυμβίβαστο.
Μαθήτευσε στο εργαστήριο του Πολύκλειτου Ρέγκου, στη Θεσσαλονίκη και εργάστηκε ως βοηθός του σε πολλές, βυζαντινής τεχνοτροπίας, τοιχογραφίες εκκλησιών. Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, στην «Εcole Nationale Superieure des Beaux Arts», στην «Ecole Superieure des Arts Deco», και στη Σχολή «Mosaique de Ravenne». Από το 1960 έως και το 1971, δίδαξε στη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών «ΒΑΚΑΛΟ» στην Αθήνα, συνεργάστηκε με τη «Gallery Boisseree am Museum» της Κολωνίας, το club «Francais de la Gravure Contemporaine», καθώς και με διάφορες άλλες αίθουσες Τέχνης σε Ελλάδα, Γαλλία, Γερμανία, αλλά και με 40 ατομικές εκθέσεις. Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στην Εθνική Πινακοθήκη και στην Πινακοθήκη του Δήμου Θεσσαλονίκης.
Το γυναικείο σώμα πρωταγωνιστεί στα έργα του, καθώς ο ζωγράφος βλέπει τη γυναίκα ως το πιο δημιουργικό κύτταρο αυτής της πλάσης. Στο χώρο της «Booge Cooperativa» και «ΒaseGALLERY» θα έχετε την ευκαιρία να βυθιστείτε στη ζωγραφική του και στις γυμνές γυναικείες φιγούρες που απεικονίζονται κομψά, είτε όρθιες, είτε καθιστές, όπου το παιχνίδι φωτός και σκιάς είναι άφθονο. Γραμμές λιτές, χωρίς αίσθηση ωραιοποίησης και εξιδανίκευσης, γυναικείες μορφές, στην απόλυτη φυσική τους έκφανση, με τα πυκνά μαλλιά να κρύβουν ελαφρώς το πρόσωπό τους, δημιουργώντας ένα μυστήριο που πηγάζει από το βλέμμα τους. Σώματα ντυμένα μ’ ένα ειδικό φώς, γυμνά με μια ιδιαίτερη αίγλη, ποιότητα και υφή.
Παρατηρώντας τις γυμνές εικαστικές δημιουργίες του, ίσως βολτάρουν από το μυαλό σας και άλλα μέγιστα έργα, όπου η γυμνή ποιοτική πραγματικότητα πρωταγωνιστεί. Paul Cezanne, στο μεγαλείο της ώριμης οπτικής του έργου του «οι Μεγάλοι Λουόμενοι» και Henri Matisse, στα έργα «Γαλάζιο Γυμνό», «Η χαρά της Ζωής» και «Carmelina», όπου μας μεταφέρει πίσω στην όμορφη παράδοση των γλυπτών.
Παύλος Μοσχίδης, ένας καλλιτέχνης που το θέμα «γυμνό» το χειριζόταν με μια μοναδική τόλμη, με έναν ιδιαίτερο ερωτισμό και με μια θαυμαστή αγάπη για τη γυναικεία ύπαρξη. Συνθέσεις ρομαντικής χαλαρότητας και αρμονίας, συνθέσεις στις οποίες, όπως είπε και η Ε. Βακαλό (Κριτικός Τέχνης), ο ζωγράφος ανιχνεύει ερωτικά την ύλη και την ευαισθησία των σωμάτων, που αλλού βυθίζονται στη σκιά της ίδιας τους της σάρκας και αλλού αναδύουν την καθαρότητα της γραμμής τους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το γυμνό, από το σύμβολο της πάναγνης παρουσίας, χωρίς δόλο και σύμβαση, έχει μυριάδες φορές, γίνει όργανο απωθητικής πρόκλησης, δολοφονίας της ειλικρίνειας, έλεγε ο Μοσχίδης. Κρίμα, γιατί στο κάτω κάτω, φτάνει να σκεφτούμε πως στον κόσμο ήρθαμε γυμνοί…
Να θυμάστε ότι «Σκοπός της παρατήρησης της τέχνης, δεν είναι να μας διδάξει να αντιδρούμε ακριβώς όπως ένας καλλιτέχνης. Αντίθετα, καλό είναι να αντλήσουμε έμπνευση από τη βασική του μέθοδο, να αναλογιστούμε και να αποφασίσουμε τι μας αρέσει και τι δεν μας αρέσει, να λάβουμε σοβαρά υπόψη προσωπικές εμπειρίες και να φανούμε πιο επιλεκτικοί με όσα μας ενθουσιάζουν, ώστε η Τέχνη να καταλήξει μία πιο θεραπευτική και ανθεκτική δύναμη στην φαντασία μας».
Αυτό που προσφέρουν οι καλλιτέχνες, είναι μία δομή, μέσα από την οποία θα βιώσουμε τη φύση. Και το γυμνό είναι φύση μας, το σώμα είναι φύση μας, είμαστε εμείς…
