Ο ΛΕΞ θα σώσει τον κόσμο;

Το Σάββατο το βράδυ, στη Θεσσαλονίκη, δεν έγινε απλώς μια συναυλία. Έγινε κάτι σαν κοινωνικό πείραμα-ή μάλλον, κάτι σαν παύση από την βαρετή και υπαρκτή πραγματικότητα, έγινε κάτι που δεν χωράει εύκολα σε λέξεις-μια υπενθύμιση πως η συλλογικότητα δεν πέθανε…. Ακόμη. Από νωρίς το απόγευμα, η Θεσσαλονίκη έμοιαζε να αλλάζει ρυθμό. Οι δρόμοι γύρω από το γήπεδο γέμιζαν, τα λεωφορεία ασφυκτικά, μηχανάκια και παρέες παντού-όλοι με κοινό προορισμό. Η πόλη σχεδόν έκλεισε για να υποδεχτεί τον ΛΕΞ. Κι εκεί, μέσα σε αυτή τη μαζική μετακίνηση, ένιωθες πως συνέβαινε κάτι πέρα από μια απλή συναυλία. Ο ΛΕΞ ανέβηκε στη σκηνή και για λίγες ώρες η πόλη σταμάτησε να είναι μοιρασμένη!

Όταν άνοιξαν τα φώτα, δεν υπήρχε χώρος να σταθείς! Έβλεπες γύρω σου μια απίθανη μίξη ανθρώπων: πιτσιρίκια που μεγάλωσαν με YouTube και Τik Tok reels, τριαντάρηδες που άκουγαν FF.C στα 00s, πατεράδες με τα παιδιά τους στους ώμους, ανθρώπους με τατουάζ δίπλα σε άλλους με πουκάμισα, κοπέλες με γκλίτερ στα μάτια και στενά φορέματα, που ίσως συνέχιζαν το βράδυ τους σε χώρους με άλλη μουσική υπόκρουση. Σαν να είχε διαλυθεί για λίγο η ταξική, πολιτική και αισθητική μας φούσκα. Ήμασταν όλοι μέσα στο ίδιο κύμα…

«Η μουσική ενώνει εκεί που η κοινωνία χωρίζει», έγραφε κάποτε ο Πλάτωνας. Και το βράδυ αυτό, η φράση πήρε σάρκα και οστά.

Κι ίσως αυτό να είναι το πιο εντυπωσιακό: ότι ένας άνθρωπος κατάφερε να ενώσει κόσμο που έξω απ’ αυτή τη σκηνή σπάνια ή και ποτέ δε θα συναντιόταν. Παιδιά από ΕΠΑΛ δίπλα σε φοιτητές υψηλόβαθμων σχολών, οικογένειες, ράπερς, πολιτικοποιημένοι νέοι, άτομα που δεν ανήκουν πουθενά. Όλοι κάτω απ’ την ίδια φωνή, να φωνάζουν στίχους που έχουν γραφτεί σε ένα υπόγειο στη Θεσσαλονίκη. Ο ΛΕΞ δεν χρειάστηκε φανφάρες, εταιρείες επικοινωνίας, και sponsored posts, δεν κάνει φιγούρα. Στέκεται στη σκηνή λιτός, σχεδόν σιωπηλός, κι όμως γεμίζει τον χώρο. Οι στίχοι του-για τα μπλόκα, την καθημερινή ασφυξία, την απώλεια και την ελπίδα-λειτουργούν σαν κοινή εμπειρία. Λες και ό,τι δεν καταφέραμε να πούμε μεταξύ μας, το λέει αυτός για όλους.

Αυτό που έγινε δεν ήταν μόνο μουσική. Ήταν κάτι σαν κοινωνικός καθρέφτης. Ένας ράπερ χωρίς τηλεοπτικές εμφανίσεις, χωρίς χορηγούς, χωρίς πολιτικό κόμμα, κατάφερε να συγκεντρώσει περισσότερο κόσμο απ’ ό,τι μια ολόκληρη προεκλογική καμπάνια. Κι αυτό λέει κάτι. Ο ΛΕΞ έχει μια σπάνια ικανότητα να αγγίζει όλους-τον πιτσιρικά που ψάχνει ελπίδα, τον εργαζόμενο που έχει κουραστεί, τον ρομαντικό που ακόμα πιστεύει σε κάτι καλύτερο. Οι στίχοι του δεν είναι “τραγούδια” με την παραδοσιακή έννοια· είναι μαρτυρίες μιας γενιάς που μεγάλωσε μέσα στις αντιφάσεις της κρίσης, του άγχους, του αδιεξόδου.

Κι εκεί, μέσα σε αυτή την ειλικρίνεια, γεννιέται κάτι πολιτικό. Όχι κομματικό, μα υπαρξιακό. Γιατί το να γεμίζεις ένα γήπεδο με ανθρώπους που δεν έχουν πια πίστη σε τίποτα, και να τους κάνεις να τραγουδούν μαζί, είναι ίσως η πιο δυνατή πολιτική πράξη που μπορεί να συμβεί σήμερα. Μήπως αυτό είναι που φοβίζει το σύστημα; Ότι μέσα σε μια κοινωνία διαλυμένη από κρίσεις και διαχωρισμούς, κάποιος κατάφερε να ενώσει -όχι με υποσχέσεις ή συνθήματα, αλλά με αλήθεια. Ότι έδειξε πως η δύναμη δεν βρίσκεται πια στα κόμματα ή στα πάνελ, αλλά στους ανθρώπους που νιώθουν το ίδιο, χωρίς να χρειάζονται καθοδήγηση.

Ίσως λοιπόν ο ΛΕΞ να μην «σώσει τον κόσμο». Αλλά δείχνει ότι ακόμα υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσά μας-ένας ρυθμός, μια ανάσα, μια ιστορία που δεν γράφτηκε ακόμα. Και ίσως, σ’ εκείνα τα φώτα της Θεσσαλονίκης, να νιώσαμε για λίγο πως ο κόσμος μπορεί να σωθεί. Ίσως όχι από έναν άνθρωπο, αλλά από όλους εμάς που φωνάζαμε μαζί του. Από όλους εμάς που, έστω για λίγες ώρες, πιστέψαμε ξανά στο “μαζί”.
Γιατί καμιά φορά η ελπίδα δεν φοράει κοστούμι· ανεβαίνει σε μια σκηνή, κρατά ένα μικρόφωνο και λέει την αλήθεια.
Και τότε, χωρίς να το καταλάβεις, αρχίζει να αλλάζει ο κόσμος-από μέσα προς τα έξω.