«Ω! Κράτος», το ποίημα της Παρασκευής.
Ω! Κράτος με το αήττητο εμπόριο
και τα δαιμονισμένα δέντρα γύρω
από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης
ξέχασες να χαϊδέψεις τα όμορφα βυζιά
της ελευθερίας – απ’ τη βιασύνη σου –
τύφλωσες όλους τους αγγέλους της πόλης.
Ω! Κράτος οι τρομαγμένοι στρατιώτες
κούρεψαν τις αρχαίες πόλεις γουλί
τα φορέματα του πολέμου κλαίνε με αναφιλητά
κάτω από χοντρές μαργαρίτες και
οι άτεκνες γυναίκες έκρυψαν τα εσώρουχα τους
στις αποθήκες των σκλάβων.
Ω! Κράτος έστειλες τους ζητιάνους να κοιμηθούνε
σε αόρατες πόλεις
μάζεψες τις φλέβες της άστεγης Μαίρης
σαν έργο τέχνης
τα κρέατα κρεμασμένα στην αγορά
ειρωνεύονται την ασιτία
και οι αποικίες
και η εκπόρνευση
και η κληρονομική φτώχεια.
Ω! Κράτος επέτρεψες τις αδελφοκτόνες μάχες
παρακάλεσες τους νέους ανθρώπους
να λιγουρεύονται την αιματοχυσία
προσκύνησες εθνικιστικά αγάλματα και
μίλησες εκ μέρους της φωτιάς,
των υπογείων και των παντοτινών ταραχοποιών
και η Ιστορία
και ο εξαγνισμός
και ο πλούτος των απελευθερωτικών αγώνων.
Ω! Κράτος που δεν μπορείς να θεραπεύσεις τους ασθενείς
που συγχωράς την πλήξη του ουρανού και
τους κτηνώδεις φόνους
οι νεκροί σου – προσφέρουν ιδρωμένους
υάκινθους στο πεπρωμένο,
στο απόλυτο χθες, στα απελπισμένα σώματα.
Ω! Κράτος το ιππικό έκαψε τα άνθη
από τις συνοικίες της ενδοχώρας
εκεί που ο κόσμος σπρώχνει τον ήλιο κατάχαμα
εκεί που ο κόσμος θυσιάζει τα σωθικά του
για ένα κομμάτι ψωμί.
Ω! Κράτος σιχάθηκα να θαυμάζω τα ερείπια σου
να σπρώχνω τις ευχές ηλιοτρόπιων προς τα έξω
προς την τέφρα
προς τη ναφθαλίνη
προς τα φίδια.
Κοίτα, οι σφαίρες
βαραίνουν τους ώμους του ήλιου
η καρδιά της γης εμπιστεύεται τα
υγρά μάτια της αιωνιότητας
ο φόβος χάθηκε μέσα στα όνειρα των σύννεφων
ζεστά κάστανα μοιράζονται σε όλους.
Ω! Κράτος.
Ζήτω η κάθαρση!
Επιτέλους
οι πρίγκιπες φιλιούνται μεταξύ τους
οι φτωχοί κληρονομούν τον μεγάλο θησαυρό
οι εραστές κλωτσάνε τους οπλαρχηγούς
οι καταληψίες της επόμενης χιλιετίας γελάνε
πλημμυρίζοντας το πιο μακρινό σημείο του ορίζοντα
με άγρια ζώα
και ευτυχισμένους ιθαγενείς.
Επιτέλους,
πάνω από τις στάχτες των καταπιεστών
θα ανεμίζουν μαύρες σημαίες.
της Σίσσυς Δουτσίου
