Ο Γιάννης Πατελιώτης, aka Jiles John, θα ήθελε να είναι πιο ροκ!
Φωτογραφίες: Γιάννης Τόμτσης
Ο Γιάννης Πατελιώτης, ένας από τους διοργανωτές των απογευματινών πάρτι Street Outdoors, γνήσιο παιδί του κέντρου, πίνει monkey47 με τόνικ, τον καφέ του χωρίς γάλα, άπειρα ανθρακούχα, προτιμάει την μπουγάτσα με κρέμα και μπόλικη κανέλλα και δεν μπορεί να καταλήξει αν θα διάλεγε να μείνει στην Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη. Τον στιγμάτισε ένα ταξίδι στην Αίγυπτο και η πρώτη φορά που πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Περισσότερες πληροφορίες για τον άνθρωπο που θα πετύχετε σίγουρα να αλλάζει δίσκους, 1 από τις περίπου 100 φορές που παίζει σε μια χρονιά, παρακάτω.
Η μουσική.
Στο σπίτι μου αρέσει να καθαρίζει το μυαλό και να ακούω αυτά που δεν παίζω. Τζαζ, με αγαπημένα άλμπουμ το “Alone in Paris” του Thelonious Monk και το “Scenery” του Ιάπωνα Ryo Fukui. Ο διαχρονικά λατρεμένος δίσκος είναι το αριστουργηματικό soundtrack της ταινίας “Asingleman” του Tom Ford. Στη δουλειά πάλι, δεν έχω “κολλήματα”, ούτε ένα δίσκο που πάντα θα χρησιμοποιήσω σαν κρυμμένο άσσο. Ωστόσο, ένα κομμάτι που μου αρέσει, λόγω της ιδιαιτερότητάς του, είναι το “Almost grown”, από The system. Δεν είναι ακριβώς αυτό που έχει κανείς στο μυαλό του όταν θα έρθει να ακούσει τις επιλογές μου, αλλά αυτή η ανατροπή είναι και η πρόκληση που γουστάρω.
Τα βιβλία.
«Ο αναγκαίος θάνατος του Λιούις Γουίντερ», του Malcolm Mackay και «Ο νόμος περί τέκνων», του Ian McEwan.
Ο ήχος της πόλης.
Αν η Θεσσαλονίκη είχε έναν ήχο, αυτός θα ήταν μάλλον ένα τσιφτετέλι ή λαϊκά της τελευταίας δεκαετίας, αν και προσωπικά θα ήθελα να είναι, ας πούμε, synth-pop, leftfield ή ακόμη και βραζιλιάνικη disco. Οι Θεσσαλονικείς νομίζω πως πειραματίζονται λιγότερο, σε σχέση με τους Αθηναίους, και αυτό φαίνεται στις μουσικές που ακούν, στις ταινίες που βλέπουν, στα μέρη που βγαίνουν και στα μέρη που τρώνε. Είναι πόλη blockbuster. 10 σούπερ επιτυχημένες συνταγές λειτουργούν ευλαβικά εδώ και χρόνια. Δε θεωρώ απαραίτητα κακό το mainstream και θα ήταν αφελές να πω ότι το street outdoors, event με 3000 άτομα είναι underground “φασούλα”, αλλά μου λείπει ο ρομαντισμός του διαφορετικού.
Το φαγητό.
Συνήθως τρώω στο Local στην Παλαιών Πατρών Γερμανού, γιατί είναι ένας ωραίος συνδυασμός μενού και τοποθεσίας, στην κομβική του γωνία. Σίγουρα, όμως, ένα από τα πιο value for money εστιατόρια στην πόλη, είναι το Όμικρον, στα Λαδάδικα. Ασύλληπτο λαυράκι στα κάρβουνα. Βέβαια, πάντα το φαγητό σχετίζεται με το μέρος στο οποίο βρίσκεσαι. Ένα πιάτο να μου θυμίζει το καλοκαίρι του 2016, είναι μια μακαρονάδα με θαλασσινά, που έφαγα στην Τήνο. Αλλά πώς μπορεί να αντισταθεί κανείς σε σουβλάκια, χειμώνα στο Μέτσοβο; Όσο για το ιδανικό πρωινό, μετά από ξενύχτι, ζεστό κουλούρι Θεσσαλονίκης, ξεροψημένο, και το κακάο από δίπλα.
Οι καλύτερες στιγμές.
Φέτος είχα και πάλι την τύχη να βρεθώ στο Άμστερνταμ, για το Dekmantel Festival, και χωρίς δεύτερη σκέψη, λέω πως ήταν μια από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου, σε σημείο να παραδέχομαι πως ζήλεψα που δεν μπορούμε να το στήσουμε στην Ελλάδα εμείς όλο αυτό. Διοργάνωση, κόσμος, χορός, vibes, απίστευτο σκηνικό. Σε πείσμα αυτής της ζήλιας, καταφέραμε να κλείσουμε την παρουσίαση του Dekmantel Festival, 4 Νοεμβρίου, στον Μύλο. Προσωπικά αγαπημένα μου set, δυο, με διαφορά μιας εβδομάδας. Street outdοors Απριλίου, Θεσσαλονίκη, στο Urania, back to back με τον Phon και Street outdoors Απριλίου, Αθήνα, στο Spinster.
Το Street Outdoors.
Τo street outdoors ξεκίνησε το 2012, στο fragile της Βαλαωρίτου. Πήγε πολύ όμορφα, χωρίς να το έχουμε υπολογίσιμη δύναμη και διαπιστώνω πλέον πως έγινε κανονική “δουλειά”, την ημέρα που παραιτήθηκα από την τότε δουλειά μου στην Ολλανδία και γύρισα Θεσσαλονίκη μόνιμα. Ξεκίνησε από ένα πείραμα, ή καλύτερα από ένα απογευματινό πάρτι για τους φίλους μας. Είχε ανταπόκριση κι αν με ρωτάς, πιστεύω ότι αυτό έγινε γιατί επενδύουμε κυρίως στη μουσική μας. Είμαι πολύ περήφανος για τους ανθρώπους που έχουν παίξει και είμαι αισιόδοξος, ώστε να πιστεύω στη συνέχειά του. Θα ήθελα να καθιερωθεί ως μόνιμο και πάντα επίκαιρο event, που φέρνει στην Θεσσαλονίκη της τάσεις της μουσικής σκηνής από όλο τον κόσμο. Ένα φεστιβάλ με guests Theo Parrish και Marcellus Pittman, ή άλλη φοβερή επιλογή Three Chairs. Αν τα κατάφερνα και ο κόσμος διασκέδαζε, θα ήμουν κάτι παραπάνω από χαρούμενος.
Η τηλεόραση.
Stranger Things, σειρά “κόλλημα”. Σε κατάσταση, που αν δεν ασχολιόμουν με τη μουσική, θα ήθελα να είχα σκηνοθετήσει εγώ αυτό το έπος. Τελείως διαφορετικό, αλλά επίσης αγαπημένο, το House of Cards. Νομίζω έχω εθιστεί στην παρακολούθηση της δολοπλοκίας, του πρωταγωνιστή Frank Underwood.
Τα απαγορευμένα.
Σιχαίνομαι τη Madonna, τη Christina Aguilera, τη Jennifer Lopez και γενικότερα, όλη αυτή τη “καγκούρικη” ισπανόφωνη ποπ. Όπως επίσης, αυτό που στην Ελλάδα ονομάζουν “house”, αλλά ουσιαστικά είναι tech house, σε σημείο που προτιμώ να ακούσω ελληνικά λαϊκά. Βρίσκω πολύ αυθεντική την ελληνική μουσική, μέχρι τη δεκαετία του ’80. Δηλαδή ο Δημήτρης Μητροπάνος, η Ρίτα Σακελλαρίου, ήταν κεφάλαια. Σήμερα, λείπουν τα είδωλα, οι ηγέτες. Και αυτό αποτυπώνεται όχι μόνο στη μουσική, αλλά και στην πολιτική.
Τα είδωλα και μια ιστορία.
Αν έπρεπε να ορίσω το δικό μου είδωλο, θα διάλεγα τον Malcom McLaren. Ήταν ο συνδετικός κρίκος στη μετάβασή μου από το punk rock στο house και disco. Με τη Vivien Westwood, φτιάξανε ένα απίθανο ζευγάρι που επηρέασε τόσο ένας τον άλλον, όσο και μια ολόκληρη πόλη, όπως το Λονδίνο, την τότε μητρόπολη της μόδας. Ένας χαρισματικός άνθρωπος ο οποίος μπορούσε ταυτόχρονα να είναι ο μάνατζερ των Sex Pistols και των New York Dolls και να κυκλοφορεί jazz και ηλεκτρονικά albums. Κάποτε, μια Λονδρέζα γύρω στα 60, μου διηγούνταν ιστορίες από τότε που ήταν στην ηλικία μου και οι Clash έπαιζαν στη παμπ της γειτονιάς της. Εγώ έτσι θα έχω μάλλον τις Τρύπες και το καφέ που “λιώναμε” όλη μέρα. Την ημέρα που ανακοινώθηκε ο θάνατος του Ανεστόπουλου, πέρασε από μπροστά μου όλη η εφηβεία μαζεμένη και σκέφτηκα τι θα είχε συμβεί αν έκανα τότε κάτι διαφορετικό. Τότε, που στα 17 δεν είχα μια και πούλησα το μπάσο μου, παράτησα τις ροκιές και πήρα ένα πικάπ. Και κάπως έτσι, ξεκίνησα.
Street Outdoors αλλού.
Βαρκελώνη, από προορισμούς εξωτερικού, γιατί μοιάζει πολύ με την Ελλάδα στις καιρικές συνθήκες. Open air party, ήλιος, μπύρα και χαρούμενες φάτσες. Και με κάποιο τρόπο, θα ήθελα να μπορούσαμε να κάνουμε ένα πάρτι στον Όλυμπο. Όχι μόνο γιατί ένα πάρτι σε βουνό είναι γεγονός ασυνήθιστο από μόνο του, αλλά γιατί θεωρώ πως η ενέργεια εκεί πάνω είναι ασύλληπτη.
Αγαπημένη γειτονιά και διαδρομή (bonus Αθήνα).
Η πιο όμορφη περιοχή της πόλης είναι τα Κάστρα αλλά δεν υπάρχει η απαραίτητη υποδομή για να γίνει η “hot γειτονιά”. Δύσκολη πρόσβαση, πυκνοκατοικημένα και χωρίς την σύμπραξη του Δήμου για να αναπτυχθεί πολιτισμικά και αυτό φαίνεται στις ελάχιστες εκδηλώσεις που διοργανώνονται τα τελευταία χρόνια.
Μου αρέσει να περπατάω στη Τσιμισκή. Για χρόνια προτιμούσα την Προξένου Κορομηλά, αλλά τώρα μου βγάζει μελαγχολία αυτή η έλλειψη κίνησης και κόσμου. Δεν μου αρέσει να κρύβομαι σε τυφλά στενά και νεκρούς δρόμους. Η μεγάλη αγάπη όμως είναι στην Αθήνα. Η διαδρομή από τη Δεξαμενή στο Κολωνάκι, Βουκουρεστίου, Κολοκοτρώνη και μετά θα χανόμουν Καπνικαρέα. Με μαγεύει η θέα της Ακρόπολης. Τον Οκτώβρη του ’15, αισθάνθηκα δέος, παίζοντας μουσική σε μια ταράτσα, 500 μέτρα μπροστά από κάτι που έβλεπαν οι άνθρωποι πριν 2500 χρόνια. Δεν θέλω να το παίξω ελληναράς, αλλά η Ακρόπολη είναι το πιο εμβληματικό, και προσωπικά έντονα συγκινησιακό,μνημείο του κόσμου. Να περπατάς, λοιπόν, να σηκώνεις το βλέμμα σου και να το αντικρίζεις. Μαγεία!
Το αιώνιο δίλημμα.
Στην Αθήνα, κάτι συμβαίνει κάθε μέρα. Θέατρο, μουσική, κινηματογράφος, γκαλερί. Από την άλλη, στη Θεσσαλονίκη μπορείς να φας μεσημεριανό στο σπίτι σου και να γυρίσεις στη δουλειά σου. Οι αποστάσεις είναι μηδενικές.
**Το Street Outdoors γίνεται 5 ετών και το γιορτάζει διοργανώνοντας για δεύτερη συνεχή χρονιά μια μεγάλη γιορτή μουσικής στην Προβλήτα Α’ στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
Γνωστοί και μη εξαιρετέοι υπεύθυνοι αντίστοιχων parties από το 2012 σε όλη σχεδόν την Ελλάδα, γιορτάζουν τα πέμπτα τους γενέθλια με ένα open air event που ξεκινά στις 15:00, και υπόσχεται μουσικές απολαύσεις με την καλύτερη House, Disco και Techno.
Με φόντο το παραλιακό μέτωπο της πόλης αλλά και το φυσικό και αστικό τοπίο, το εξαιρετικό μουσικό line-up, τα cocktail bars και ένα πλήρες food corner, το Street Outdoors διοργανώνει μια από τις ομορφότερες Κυριακάτικες γιορτές.
Καλεσμένοι αυτού του μοναδικού party o Hunee, ένας Κορεάτης μεγαλωμένος στο Βερολίνο, ο Suzzane Kraft, ένα από τα παιδιά θαύμα της νέας σκηνής του Λος Άντζελες, και φυσικά οι δικοί μας Street Outdoors Soundsystem.
Εισιτήρια: https://www.viva.gr/
– DeviceOne – Παύλου Μελά 38
– Prime Timers Stores – Κούσκουρα 5
– Komono Store Thessaloniki – Παυλου μελα 33
– Σαββίκος – Πλατεία Αριστοτέλους 8 και Πολυτεχνείου 12
– Pizza Please – Γεωργίου Σταύρου 9
– Rollit – Καρόλου Ντήλ 11
– Plaisir Cafe – Patisserie Panorama – Κομνηνών 14 Πανόραμα
– Beκουτί – Μανδηλαρά 20 Λάρισα
και πανελλαδικά:
– Seven Spots
– Media Markt Greece
Street Outdoors on Facebook
(https://www.facebook.com/streetoudoorsmusic)
*Η φωτογράφιση έγινε στο Toms Flagship Store Thessaloniki, Τσιμισκή 22
