Ο Φοίβος Δεληβοριάς κάνει τραγούδια, τη ζωή του!

Κείμενο: Μάγδα Σατραζάνη 

Ψαχουλεύοντας λιγάκι κανείς την ελληνική μουσική, λίγο μετά τα ένδοξα ’80s, ανάμεσα σε όλα αυτά τα τραγούδια, τις ατελείωτες ώρες ηχογραφήσεων, τις αμέτρητες εμφανίσεις, τις κάθε λογής ερμηνείες και τους πάμπολλους δίσκους που “κόπηκαν” και κυκλοφόρησαν, με ενδιαφέρον παρατηρεί τα highlights στο πέρασμα από την εποχή του πρώιμου vintage των ‘60s, με τη σύσταση του “Νέου Κύματος”, στα ακόμη πιο vintage 70’s, με τους καλλιτέχνες της περασμένης δεκαετίας, αλλά και νέους, να δείχνουν περισσότερο σοβαροί, ώστε να μην τους απασχολούν τόσο οι αγάπες και τα λουλούδια, όσο η ποίηση ή ο πολιτικός λόγος. Ήταν η δεκαετία που μάθαμε ότι τα ποιήματα του Μπ. Μπρεχτ μπορούν να μεταφραστούν, να μελοποιηθούν και να γίνουν εξαιρετικά τραγούδια. Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή. Μπαίνουμε στα ‘80s, με πολλούς από τους δημιουργούς και ερμηνευτές των δύο περασμένων δεκαετιών να βρίσκονται ενεργά στο προσκήνιο, και είναι εκεί που λες: “Τα άκουσα όλα” και εκεί που σου ενοχλεί το αφτί κάτι άλλο, καινούργιο, που φαίνεται πως ήρθε για να μείνει.

Ξέρετε, πάρα πολλά από αυτά τα τραγούδια που γράφτηκαν τις περασμένες δεκαετίες ξεχάστηκαν ή ήταν σαν να μην ακούστηκαν ποτέ. Αυτό που πάντοτε μου κέντριζε την περιέργεια, όμως, ήταν ποια είναι επιτέλους αυτή η συνταγή που κάνει ένα τραγούδι επιτυχία, πως στο καλό γίνεται ένα τραγούδι που γράφτηκε το ’70, να συνεχίζει να είναι ακραία ελκυστικό, ακόμη και σήμερα; Ξεχάστε το. Δεν υπάρχει. Τα τραγούδια που έμειναν σχετίζονται με τα ίδια προβλήματα που σχετίζονται και τα σημερινά: τον έρωτα, την αγάπη, το χωρισμό, την αδικία, τη ζωή που φαίνεται να έμεινε ίδια, γιατί οι άνθρωποι το ίδιο αγαπάνε και το ίδιο πονάνε.

[youtube id=”Qy6YCRt9CkE” mode=”normal” autoplay=”no”]

Μιλώντας, λοιπόν, για τέτοια τραγούδια που ήρθαν για να μείνουν, μου έρχεται στο μυαλό ο Φοίβος Δεληβοριάς. Καταγόμενος από την Καλλιθέα της Αθήνας και έχοντας σαν βάση του τα ακούσματα των εποχών που συζητήσαμε πιο πάνω, αλλά και πολλά άλλα, εμφανίζεται κάπου εκεί στα τέλη του ’80 και καταθέτει το έργο του, στο Μάνο Χατζιδάκι. Επειδή αυτή η εμφάνιση έκανε πολύ “θόρυβο”, κυκλοφορεί ο 1ος του δίσκος, με τίτλο: “Η παρέλαση”, το Νοέμβρη του ’89. Έπειτα από 21 χρόνια, πέντε δίσκους και αφού έχει πια ωριμάσει εμφανώς και στη γραφή, μα και στην όψη, κυκλοφορεί το 2010 τον “Αόρατο Άνθρωπο” και μας αφήνει όλους σε κατάσταση σοκ.

Τι εννοώ; Τα τραγούδια του είναι μάλλον απλά. Απλές συνθέσεις, απλοί στίχοι, τολμηρές, μα μετρημένες ενορχηστρώσεις και ερμηνεία σπιτική, σχεδόν πάντα από τον ίδιο. Σαν κάπου να το ξανακούσαμε ή μας το έχουν ξαναπεί. Να, όμως, που δεν μας το έχουν ξαναπεί έτσι. Ο Φοίβος Δεληβοριάς έχει την ικανότητα να κάνει τραγούδια τη ζωή του, η οποία όμως τυχαίνει να μη διαφέρει πολύ από τη δική σας ή τη δική μου. Καταφέρνει να βρίσκει αυτά τα μικροπράγματα στην καθημερινότητά του, που του φέρνουν χαρά και ευχαρίστηση, όπως είναι μια περαστική στο δρόμο ή άλλα που του προκαλούν αποστροφή, σαν το ψεύτικο image γειτονιών της Αθήνας, και να τραγουδά και για τα δύο εξίσου καλά. Μπορεί και θυμάται τον πατέρα του, αλλά και την Κική. Το δικαιούται να περνάει την κατάθλιψη ενός χωρισμού και βρίσκεται ξανά εκεί, για να το πάει πάλι από την αρχή. Αποθεώνει τη γυναίκα σε όλες της τις ηλικίες, χωρίς ντροπή. Μα πάνω απ’ όλα, λατρεύει την πόλη του, την Αθήνα.

[youtube id=”BQNAWxJ0Hvg” mode=”normal” autoplay=”no”]

Κλαίει και χαίρεται μέσα στους πολλούς και άκρως αφηγηματικούς στίχους του, χωρίς να κουράζει κανέναν. Οι ιστορίες του έχουν αρχή, μέση και τέλος και πάντα κάτι να μας πουν. Μας λένε αυτό που θέλει και αυτό που του συμβαίνει τώρα, με τον πιο απλό, ρεαλιστικό και ποιητικό τρόπο. Στον “Αόρατο Άνθρωπο” γίνεται πιο εσωστρεφής απ’ ό,τι συνήθως και μας ανοίγει ένα μικρό πορτάκι στον εσωτερικό του κόσμο. Οι στίχοι του, πιο ουσιαστικοί από ποτέ, χωρίς να έχουν χάσει ίχνος από την αμεσότητα των προηγούμενων δίσκων. Τολμάει και πειραματίζεται με ενορχηστρώσεις γεμάτες ηλεκτρονικά στοιχεία και μεταμορφώνει εντελώς τα τραγούδια του. Το αποτέλεσμα σας το μαρτύρησα.

Τελικά, ο Φοίβος Δεληβοριάς θα μείνει και ίσως να συμμετέχει στον χαρακτηρισμό μιας δεκαετίας, γιατί μπόρεσε και μπορεί και μιλά για τα ίδια ζητήματα που μιλούσαμε πάντα, με το χέρι στην καρδιά.

*Ο Φοίβος Δεληβοριάς κοιτάει από ψηλά μιαν εποχή που τελειώνει και μιαν άλλη που έρχεται.  Και το αποτέλεσμα είναι μια «Καλλιθέα».  Τίτλος του νέου του δίσκου αλλά και της νέας του παράστασης, που θα παρουσιαστεί πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη, τηνΠέμπτη 12 Μαιου, στο club του Μύλου.

Μύλος Club
Ανδρεου Γεβργιου 56, περιοχη Σφαγεία
Ωρα προσέλευσης: 21:30 / Ώρα έναρξης: 22:30   
Τηλ κρατήσεων: 2310510081
Εισιτήριο θεάματος: 12€
Προπώληση: 10€ (ΣΑΡΩΘΡΟΝ, ΔΙΩΡΟΦΟΝ, STEREODISC, HARRY;S SPOT-Σβώλου)

Σημεία Προπώλησης: Σάρωθρον – Καφέ Διώροφο (Καλαμαριά), Stereodisc, Harry’s Spot (Σβώλου)