O Christo Z ήρθε για να μείνει!

Κείμενο: Στράτος Γιακουμής

Ο Christo Z κατά κόσμων Χρήστος Ζωγόπουλος, μιξάρει δίσκους για περισσότερα από 30 χρόνια. H αγάπη του για τη μουσική ξεκίνησε από την ανάγκη του να ανακαλύψει τις αιτίες εκείνες που ωθούσαν τους μουσικούς – δημιουργούς να κάνουν τέχνη. Λίγο μετά την νέα του κυκλοφορία από την Upfilter Records και την παρουσίαση αυτής στο The Real Rock n’ Rolla, μίλησε στον Beater.gr για το πως η μουσική έχει αλλάξει τη ζωή του.

Πριν λίγες ημέρες παρουσίασες το πρώτο σου τραγούδι, μέσα από το Showcase της Upfilter Records, στο Τhe Real Rocknrolla, αλλά και με μια σειρά εμφανίσεων στην Καβάλα και τη Ξάνθη. Ποιες είναι οι πρώτες σου εντυπώσεις από την ανταπόκριση του κόσμου και ποια τα συναισθήματα σου;

Μόνο τα καλυτέρα έχω να πω για το Showcase της Upfilter στη Θεσσαλονίκη. Αν και η μέρα Πέμπτη, μετά την καθαρά Δευτέρα, δεν μας ευνοούσε, υπήρξε ικανοποιητική προσέλευση και πραγματικά ένιωσα πολύ όμορφα με όλους τους παλιούς, αλλά και τους νέους φίλους στο πλευρό μας!

Η Καβαλά είναι απ’ τους αγαπημένους μου προορισμούς. Άλλωστε, με τον Νίκο τον Μαυρίδη παρόν, είναι αδύνατον να μην περάσεις καλά! Στη Ξάνθη δεν είχα ξαναπάει και πρέπει να πω πως έμεινα έκπληκτος απ’ τη φιλοξενία, αλλά και την ανταπόκριση του κόσμου!

Τί ήταν αυτό που σε ώθησε, μετά από τόσα χρόνια ενασχόλησης με το djing, να προχωρήσεις στη δημιουργία δικών σου συνθέσεων;

Κατ’ αρχάς, να πω πως δε δημιουργούμε κάτι. Απόπειρες να φτιάξουμε ηλεκτρονική χορευτική μουσική κάνουμε. Αυτού του είδους τις απόπειρες, οι όποιες – κατά την υποκειμενική μου γνώμη – είναι η φυσική συνέχεια του djing, έχουν ξεκινήσει από το 1998 περίπου με τον Αντώνη Σωτηρόπουλο. Το ίδιο έχει συμβεί και με τον Άρη Κοκού, το 2008, και την κυκλοφορία μας, την προηγούμενη χρονιά, στην Soulspace rec, με το “Where there is love” και τον Jalil, από το 2010, και πρόσφατα, με τον Πρόση.

Έτσι, θα έλεγα πως είναι μια χαμένη, πίσω στον χρόνο, εσωτερική ανάγκη, όπου τα αίτιά της μου είναι παντελώς άγνωστα, που όμως πλαισιώνεται από διαφορετικούς ανθρώπους κάθε φορά, ανάλογα το χρόνο και τον τόπο.

Ποια είναι τα άμεσα μελλοντικά σου σχέδια και πώς θα ήθελες να εξελιχτεί το νέο σου μουσικό εγχείρημα;

Στα άμεσα σχέδια μας είναι η παραγωγή ενός νέου single για την Upfilter Records, καθώς και τα Remixes του “Come With Me”.

Έχοντας παίξει ως Dj σε διάφορα μέρη του κόσμου και σε θρυλικά clubs, ποια στιγμή παραμένει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη σου και ποιο θεωρείς το σημαντικότερο καλλιτεχνικό event, στο οποίο έχεις συμμετάσχει;

Νομίζω πως κάθε φορά που βλέπεις κόσμο χαρούμενο να ανταποκρίνεται και να χορεύει μπροστά σου, είναι μοναδική. Ωστόσο, αν θα έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιες βραδιές ,θα ήταν το πρώτο πάρτι ever, στο Cavo Paradiso (πριν έπαιζαν λαϊκά και νησιώτικα) στη Μύκονο, το 1994, μαζί με τον Dario Tofano, όπου, προς μεγάλη μας έκπληξη, μια ομάδα 5 ατόμων καταφέραμε και μαζέψαμε όλο το νησί!

Το άνοιγμα του Plus Soda, το 1996, όπου ο κόσμος συνέχιζε να χορεύει, ενώ την ίδια στιγμή, τα ηχεία είχαν πιάσει φωτιά. Καίγονταν και εκείνα συνέχιζαν να παίζουν – δεν ξέρω πως – ώσπου το προσωπικό του μαγαζιού ήρθε και τα έσβησε με πυροσβεστήρες !

Το Θρυλικό event «Logical Progression» του LTJ Bukem, το 1997, με όλο το βασικό ρόστερ της εποχής, κάπου 6 djs και 2 Mc, αν δεν με απατάει η μνήμη μου, επίσης στο Plus Soda.

Τέλος, τα δυο event που συν-διοργανώσαμε στο Balux, το 2004. Το «Elements of Life live» (μπάντα 12 ατόμων του L.L. Vega, με τον Raoul Midon – και τον Josh Milan να μας έχουν απογειώσει) και αυτό του ανεπανάληπτου Roy Ayers Live, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, είναι εκείνα που θεωρώ ως καλλιτεχνικά γεγονότα.

Η ηλεκτρονική μουσική την περίοδο που ζούμε, έχει περάσει από το underground, στο mainstream. Πως βλέπεις την εξέλιξή της και ποια θα ήταν η ιδανική πορεία για εσένα;

Ελπίζω σε μια μουσικοποίηση και αποβλακοποίηση της ηλεκτρονικής σκηνής. Σε μια απομυθοποίηση – ξεκαθάρισμα εκείνου που ονομάζουμε underground και των υποτιθέμενων εκπροσώπων του – δισκογραφικών εταιριών, που δίνουν τις όποιες κατευθύνσεις.

Ζούμε στην Ελλάδα, σε έναν ευλογημένο τόπο. Ν‘ αποκτήσουμε δικό μας αισθητήριο – κριτικό βλέμμα και να φτιάξουμε τη δική μας underground ηλεκτρονική σκηνή, όπως εμείς την αντιλαμβανόμαστε.

Αλλά βλέπετε εμείς εδώ δεν έχουμε ιδέα για το δικό μας συγκλονιστικό Ηλία Πετρόπουλο, πρωτοπόρο Έλληνα, underground καλλιτέχνη! Δεν έχουμε ιδέα περί Σκαλκώτα και Ξενάκη. Κατά τ’ άλλα, είμαστε υπέρμαχοι της underground μουσικής, χωρίς να ξέρουμε τι σημαίνει να είναι κάποιος underground. Ό,τι μας σερβίρει το Βερολίνο και οι απ’ έξω, κουτόχορτο!

Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Έχει καμιά σχέση το Techno του Derrick May και του Jeff Mills των προηγούμενων δεκαετιών, με όλους αυτούς τους επικήδειους που ακούμε τα τελευταία χρόνια; Έχουν καμιά σχέση, για παράδειγμα, οι παραγωγές των Α.Μ.Ε – Dixon των δυο πρώτων χρόνων (τον οποίο Dixon, παρεμπιπτόντως, φέραμε για πρώτη φορά στην Αθήνα, το 2006, στο El Bario) με τα σημερινά τους “επιτεύγματα”; Έχει καμιά σχέση ο Bukem, τον οποίο σέβομαι και αγαπώ, της δεκαετίας του 1990, με τον τωρινό; Μήπως η ενδυνάμωση της mainstream έχει να κάνει με την ανούσια πορεία εκείνου που ονομάζουμε underground;

Ελπίζω σε συνεργασίες με μουσικούς. Να δημιουργηθούν ομάδες με φιλοσοφία και όραμα για τη μουσική, να υπάρξει αληθινή επικοινωνία και όχι απλά να κάνουμε ομάδες – κλίκες, για να παίζουμε εμείς και οι φίλοι μας, για να εξασφαλίζουμε την πάρτη μας και τη βολή μας.

Ακούστε εδώ το mixtape που επιμελήθηκε ο Christo Z αποκλειστικά για τον Beater.gr!

Στην κυκλοφορία σου, τρεις άνθρωποι, από διαφορετικές ηπείρους και πολιτισμούς, ενώνονται και δημιουργούν. Μετά τα πρόσφατα δυσάρεστα γεγονότα σε Βέλγιο και Παρίσι, μπορούμε να ελπίζουμε ότι ίσως η μουσική μπορεί να καταφέρει να ενώσει τελικά τους λαούς και να φέρει την παγκόσμια ειρήνη;

Η μουσική μπορεί να κάνει θαύματα και το έχει αποδείξει. Έχουμε δει κατά καιρούς υπέροχες συνεργασίες, από ανθρώπους με διαφορετικές κουλτούρες, να έχουν δημιουργήσει μουσικές ανεκτίμητης άξιας.

Όταν δε η μουσική πολιτικοποιείται – κοινωνικοποιείται, μπορεί να μεταφέρει σημαντικά μηνύματα, αλλά μόνο στους αποδέκτες – ενδιαφερόμενους αυτής. Για παράδειγμα, ο Sun Ra, μέσα από τους στοίχους του έχει πει: ”Somebody else’s idea of somebody else’s world, is not my idea of things as they are”, ο Bob Marley: “Until the philosophy which holds one race superior and another inferior is finally and permanently discredited and abandoned, everywhere is war”, ο Fela Kuti: “He be say you be colonial man, you don be slave man before, them don’t release you now, but you never release yourself”, οι Pink Floyd: “Don’t accept that what’s happening, is just a case of others’ suffering”.

Όμως από τότε μέχρι σήμερα, τίποτα δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά, παρά μόνο στις καρδιές εκείνων, που έχουν πάρει αυτά τα μηνύματα και τα χουν κάνει δικά τους. Έτσι, είναι φανερό πως εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι εντελώς διαφορετικό. Ας μη γελιόμαστε, μόνη της η μουσική δεν μπορεί να φέρει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Τα πάντα γύρω μας καταρρέουν, με την ανθρωπότητα να βρίσκεται σε οριστικό αδιέξοδο. Είμαστε σ’ ένα κομβικό σημείο, όπου θα πρέπει να υπάρξει μια αλλαγή στην ψυχολογία μας και στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη ζωή – ύπαρξη. Ο Krishnamurti το έχει ονομάσει “The turning point” (μπορείτε να πάρετε μια πρώτη ιδέα, αν πληκτρολογήσετε στο Youtube).

Οι παλιοί πίνακες αξιών έχουν καταρρεύσει. Χρειαζόμαστε νέους πίνακες αξιών, με νέους κώδικες επικοινωνίας, όπου θα επιτρέπουν, μέχρι και στην πιο απομακρυσμένη κοινότητα αυτού του πλανήτη, να ζει με αξιοπρέπεια. Τεχνογνωσία, δόξα το θεό, υπάρχει. Να ορίσουμε εμείς τους κανόνες διαβίωσής μας και όχι τα όποια συστήματα, τράπεζες, συμφέροντα και πολυεθνικές για εμάς.

Το σύστημα θέλει να μας πείσει πως εμείς δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα για ν’ αλλάξουμε τα πράγματα, πως είμαστε ανήμποροι και πως θα πρέπει να βολευτούμε μ’ αυτά που ήδη έχουμε, γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε.

Έτσι, εκλέγουμε κάθε φορά εκείνους που πιστεύουμε ότι θα μας βλάψουν λιγότερο. Μα είναι κατάσταση αυτή;

Είναι καιρός να καταλάβουμε τη δύναμή μας και να συνειδητοποιήσουμε πως οι παλιοί τρόποι αντίδρασης δεν έχουν αποτέλεσμα, ότι θα πρέπει να δράσουμε διαφορετικά, πέρα από κόμματα και ιδεολογίες. Τρόποι υπάρχουν!