«Νυχτερινός Ανταποκριτής» – Η Αναβίωση του Αμερικάνικου Ονείρου

Αρχικά, νομίζω ότι το “Nightcrawler” είναι πιο εύστοχος τίτλος, για τη συγκεκριμένη ταινία, από τον αντίστοιχο ελληνικό. Έχουμε τον πρωταγωνιστή, Lou Bllom (Jake Gyllenhaal), ο οποίος βγάζει τα προς το ζην, πουλώντας κλοπιμαία, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ φιλόδοξος και αποφασισμένος, όχι απλά να βρει μια δουλεία, αλλά και να είναι εξαιρετικός σε αυτήν. Το μότο του είναι: «αν θες να κερδίσεις το λαχείο, πρέπει να βρεις λεφτά να πάρεις τον λαχνό». Ανακαλύπτει έτσι τον κόσμο του αστυνομικού ρεπορτάζ και αποφασίζει να δημιουργήσει το δικό του συνεργείο, προκειμένου να καλύπτει εγκλήματα, πυρκαγιές και ατυχήματα. Θα βρει έναν συνεργάτη, τον Rick, και θα γνωρίσει τη Nina (Rene Russo), η οποία γνωρίζει το επάγγελμα καλύτερα απ’ όλους και το τι χρειάζεται, για να φτάσει κάποιος στην κορυφή.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Dan Gilroy φωτογραφίζει, με πολύ ακρίβεια, την έννοια του Αμερικάνικου Ονείρου. Τι είναι, όμως, αυτό το Αμερικάνικο Όνειρο, που, λίγο πολύ, όλοι έχουμε ακούσει; Ο όρος πρωτοεμφανίστηκε το 1931 και άνοιγε το δρόμο, προς όλες τις κατευθύνσεις, για όλους, ανεξάρτητα με φυλή, κοινωνική τάξη και οικονομικό υπόβαθρο. Η Αμερική τότε μάζευε τα κομμάτια της, από την οικονομική ύφεση του 1929, και το Αμερικάνικο Όνειρο αναζωπύρωσε την επιθυμία για εργασία και καταξίωση. Εν συντομία, αυτό που πρέσβευε ήταν ότι όλα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, αν κάποιος δούλευε σκληρά και αξιοποιούσε τις δυνατότητές του. Δινόταν, λοιπόν, η ελπίδα, ακόμα και σε ανθρώπους ταπεινής καταγωγής ή και μετανάστες, να ανέλθουν στην κοινωνική και οικονομική σκάλα και να αποκτήσουν μια απλή, αλλά ευτυχισμένη και γεμάτη ζωή.

Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο πρωταγωνιστής της ταινίας «Νυχτερινός Ανταποκριτής», πήρε την έννοια του Αμερικάνικου Ονείρου, λίγο πιο κυριολεκτικά, απ’ ότι μάλλον έπρεπε. Ο Lou Bloom θέλει να πετύχει και γι’ αυτό θα κάνει τα πάντα. Προκειμένου να τραβήξει τα τέλεια πλάνα δυστυχίας, θα φτάσει εκεί που δεν έχει τολμήσει να πάει κανείς και δε θα διστάσει να πάρει το έγκλημα στο κατόπι. Τα ηθικά όρια, που θα έπρεπε να διέπουν κάθε άνθρωπο που ασχολείται με τα μέσα ενημέρωσης, είναι ανύπαρκτα, και ο πρωταγωνιστής δημιουργεί τη δική του προπαγάνδα.

Ο Jake Gyllenhaal μας κάνει να μισούμε και ταυτόχρονα να θαυμάζουμε τον χαρακτήρα του. Και δεν τον θαυμάζουμε για τα υψηλά του ιδανικά. Ας μη γελιόμαστε, αυτά είπαμε, δεν υπάρχουν. Θαυμάζουμε, όμως, την μεταμόρφωσή του. Προσωπικά, όσο κι αν ένας χαρακτήρας κάνει τα εσωτερικά μου να γυρνάν, πάντα στέκομαι και σκέφτομαι ότι αυτό δε θα ήταν δυνατό, αν ο συγκεκριμένος ηθοποιός δεν το κατάφερνε. Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκονται, όσον αφορά σειρές, ο Jack Gleeson, ως Joffrey Baratheon (“Game of Thrones”) και ο Billy Bob Thornton, ως Lorne Malvo (“Fargo”). Αντίστοιχα, για ταινίες μπορούμε να αναφερθούμε στον J. K. Simmons, ως Fletcher (“Whiplash”). Βάζουμε, λοιπόν, και τον Lou Bloom στην εξίσωση και έχουμε τέσσερις χαρακτήρες, για τους οποίους βρίσκουμε πολύ πρωτότυπες βρισιές και μορφές βασανιστηρίων. Αλλά από την άλλη, δεν μπορούμε, παρά να θαυμάσουμε τον ηθοποιό, πίσω από τον χαρακτήρα που μας κάνει να θέλουμε να μπούμε μέσα στην οθόνη και να τον ξυλοφορτώσουμε. Ο Jake Gyllenhaal αποδίδει τέλεια την προσωπικότητα ενός ψυχοπαθή: δεν νοιάζεται, τα μισά που λέει είναι ψέματα, έχει αφοπλιστική αυτοπεποίθηση και δεν νοιάζεται. Ναι, το λέω δύο φόρες, για να το θυμάστε.

Κάπου εδώ να συμπληρώσω, ότι η ταινία έπρεπε να είχε και μια υποψηφιότητα, για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, εκτός από αυτή για «Πρωτότυπο Σενάριο». Ωστόσο, ήδη υπάρχουσες υποψηφιότητες είναι τόσο δυνατές, βάσει αυτών που έχω δει, που κάποιος έπρεπε να μείνει απ’ έξω.

Στοιχεία ταινίας
Διάρκεια: 117’

Σκηνοθεσία:  Dan Gilroy
Σενάριο: Dan Gilroy
Πρωταγωνιστούν: Jake Gyllenhaal, Rene Russo, Bill Paxton