Ένας «μουσικός απολογισμός» ή το πώς μια πλατφόρμα ενεργοποίησε το κοινό το 2020.

Η ιδιαιτερότητα αυτής της χρονιάς είναι βέβαιο πως δεν μπορεί να «κλειστεί» εύκολα σε λέξεις, παρά μόνο σε συναισθήματα. Συναισθήματα άλλοτε εντονότερα κι άλλοτε ασθενέστερα. Όμως, ως κοινή προσέγγιση και για όσους μπορούν να την επιδιώξουν, η ανάγκη για προσαρμογή είναι πέρα για πέρα αναγκαία. Είτε για ‘μας, είτε για τους άλλους. Κι όταν έχεις το προνόμιο αυτό για τον εαυτό σου, να στηρίξεις δηλαδή μια αλλαγή πορείας, καλείσαι να σκεφτείς παραπέρα και να προσφέρεις σε αυτό ή αυτούς που αγαπάς κι όσους το αντιπροσωπεύουν. Το κείμενο αυτό δεν σχετίζεται με βαθιές αλλαγές στην προσωπικότητά μας, μιας και είναι θέμα που ο καθένας ξέρει καλύτερα από μόνος του, αλλά στέκεται σε αυτές που ήρθαν (εύκολα; αναγκαία;) σε προσωπικό επίπεδο στο θέμα της μουσικής. Και πιο συγκεκριμένα στην αντίληψη και στην προσφορά. Επιπλέον, μπορείτε να ακούσετε τις κυκλοφορίες που ξεχώρισα και μου κράτησαν συντροφιά αυτούς τους μήνες.

Μέχρι τα μέση του Φλεβάρη το έτος δεν είχε «δείξει τα δόντια» του ακόμα και η στήριξη παρέμενε σε επίπεδο live. Ακόμα και τις πρώτες βδομάδες του Μαρτίου δεν ήταν φανερό κι έμοιαζε παροδικό. Με τον καιρό οι εκκλήσεις των καλλιτεχνών ολοένα αυξάνονταν, ακολουθώντας το κλείσιμο των clubs και των χώρων γενικά. Μερικοί μάλιστα στρέφονταν στην αβιωσιμότητα της βιομηχανίας ως σύνολο, προσθέτοντας και τον τρόπο που η δημοφιλέστερη μερίδα διαχειριζόταν με την απουσία της την κατάσταση προκαλώντας και, παράλληλα, επιδεικνύοντας έναν εγκλεισμό σε μαγευτικά εξοχικά, γκλιτεράτα και «δακρύβρεχτα» stories και ζητώντας κι από τον κόσμο να στηρίξει οικονομικά τους… tour managers. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο η ένταση αυτή κατευνάστηκε (ή δεν πήρε επιπλέον έκταση) κι ευτυχώς δεν αναλώθηκε πολύ φαιά ουσία σε αυτό.

Παράλληλα, οι πρώτες κινήσεις έγιναν δειλά-δειλά με καμπάνιες και μουσικές συλλογές για χρηματική στήριξη των νέων και ανεξάρτητων καλλιτεχνών. Το κάλεσμα συνεχιζόταν, όμως το πλήθος από πλατφόρμες αγορών και αδιαφάνειας ως προς τη διανομή των εσόδων ήρθε να καταρρίψει θριαμβευτικά το Bandcamp. Από ‘κει κι έπειτα, έχοντας όλη αυτή την πληροφορία στο μυαλό κι ένα ξεκάθαρο μέσο κάτι επιτέλους «συνδέθηκε». Βάζοντας τα πράγματα κάτω και σε μια σειρά, αντιλήφθηκα ένα είδος άτυπης υποχρέωσης, «αναποδογυρίζοντας» την έως τότε αδράνεια.

Οι μήνες δε προχώρησαν πολύ και η δεύτερη Bandcamp Friday με βρήκε προετοιμασμένο. Επιλέγοντας -φιλτράροντας- προσεκτικά τις κυκλοφορίες που θα διακοσμήσουν τη ψηφιακή συλλογή μου, μπόρεσα να καταλάβω αρχικά ποια μερίδα των καλλιτεχνών που ακολουθώ έχει το μεγαλύτερο αντίκτυπο πάνω μου. Ποιος/α και τι είναι αυτό που μου προξενεί; Μου «λέει» πραγματικά κάτι ή απλώς «βαράει»; Ή θέλω να ακούω και να μην σκέφτομαι; Νομίζω πως διαγράφεται ξεκάθαρα η συνέχεια! Έτσι, λοιπόν, έδωσα ένα επιπλέον ενδιαφέρον στην «ανασκαφή» και μάλιστα αυτή η προσέγγιση καθόρισε πιο συγκεκριμένα τις προτιμήσεις και την προσοχή, σε ένα κατά κάποιον τρόπο χαοτικό, μουσικό τοπίο. Κατέληξε ωστόσο, κάτι που γινόταν για αρκετούς μήνες από μία φορά, να αποτελεί μια ευχάριστη πλέον συνήθεια.

Ας μην σταθούμε, όμως, περισσότερο σε αυτό. Το σημαντικότερο, που είναι άλλωστε και ο σκοπός του κειμένου, είναι πώς όλα αυτά επηρέασαν τον τρόπο σκέψης και αντίληψής μου.

Η μεγαλύτερη συνειδητοποίηση είναι αυτή της συλλογικότητας, ως μέρος μιας μουσικής κοινότητας με εμφανείς ευαισθησίες, προβληματισμούς και δράση. Γιατί, πώς αλλιώς μπορείς να αντιληφθείς κάτι τόσο σημαντικό όταν και ο ίδιος δεν έχεις συνεισφέρει με τον τρόπο σου; Αυτή η αλληλεπίδραση, συνδυαστικά με το φιλτράρισμα και την αναγνώριση της προσφοράς ενός καλλιτέχνη, σε προσωπικό επίπεδο, δίνει την αφηρημένη έννοια ενός κοινού στόχου κι εγνοιών. Πώς μπορεί κάποιος να σε θρέψει πνευματικά, όταν για τον οποιοδήποτε λόγο δυσκολεύεται να βιοποριστεί; Ενδεχομένως κάτι τέτοιο να μοιάζει προφανές, αλλά δεν είναι όταν τα δεδομένα ανατρέπονται. Όταν δεν μπορείς πλέον να πεις: «Θα παίξει τον επόμενο μήνα στην πόλη, θα πάμε;». Κάτι ακόμα που είδα τους δύο τελευταίους μήνες -όχι τόσο συχνά ώστε να θεωρηθεί πιθανώς απάτη- και με προβλημάτισε, είναι το «Ευχαριστώ!» από καλλιτέχνες που μπόρεσαν να πληρώσουν τα ενοίκια του χρόνου με τη βοήθεια πολλών. Οπότε, τι θα γινόταν αν τα 18.000 και τα 50.000 likes αγόραζαν ένα κομμάτι του ενός και των δύο ευρώ, τακτικά; Μιας και τα προφανή πολλές φορές ξεχνιούνται, να ξεκαθαρίσω πως η ερώτηση δεν αναφέρεται φυσικά σε αυτούς που αντιμετωπίζουν σοβαρές καθημερινές δυσκολίες. Παρόμοιες σκέψεις αναγκάστηκα να αντιμετωπίσω τακτικά με αφορμή όσα μοιραζόταν μια συγκεκριμένη μερίδα καλλιτεχνών, του ανεξάρτητου μουσικού χώρου.

Γυρνάω σελίδα για τις επόμενες «κατακτήσεις». Είναι αναμενόμενο πως επιλέγοντας έναν συγκεκριμένο χώρο, ένα μοτίβο, αναμφίβολα οδηγείσαι σε ολοένα και περισσότερες ανακαλύψεις που είναι εξίσου ή κατά πολύ σχετικές κι όχι μόνο ηχητικά. Κι εδώ αναφέρομαι στο «πνεύμα» που διέπει τους καλλιτέχνες και τις δισκογραφικές-κολεκτίβες του σύγχρονου φάσματος της ηλεκτρονικής μουσικής, αυτών, των λιγότερο γνωστών. Επιπλέον εσύ, εγώ, ο καθένας στηρίζει… όμως φτάνει μέχρι τον καλλιτέχνη; Και ποιοι είναι αυτοί που έχουν πραγματικά ανάγκη; Πόσα «κρατάει» η δισκογραφική, η πλατφόρμα; Είναι εύκολο να πατήσεις next στο YouTube, να κάνεις τυχαία κλικ και σε 5 δευτερόλεπτα να βγάλεις ένα επιφανειακό συμπέρασμα για το πόσο σ’ αρέσει ένα κομμάτι ή ένας δίσκος. Καθεμιά ανακάλυψη χρειάζεται σωστούς υπολογισμούς, αβίαστα και χωρίς βιασύνη.

Όσον αφορά τώρα την ανάγκη προσαρμογής που αναφέρθηκε στην αρχή έπρεπε να γίνουν αλλαγές, ώστε να διατηρηθεί η επαφή με τον μουσικό κόσμο και πιο συγκεκριμένα ένα κανάλι επικοινωνίας, τώρα, κατά την απουσία των event. «Κυνηγώντας» μια συνεργασία, μια επικοινωνία έρχεσαι κοντά σε ανθρώπους που απαρτίζουν τον κόσμο που αποτελεί το χόμπι ή το ενδιαφέρον σου, κάτι που πολλές φορές μπορεί αναπάντεχα να τον εμπλουτίσει. Και πετυχαίνοντάς τες αποκτάς αυτοπεποίθηση και όρεξη, ενώ προσθέτεις κομμάτια που συμπληρώνουν μια ωραία, βάσει των επιλογών σου, εικόνα. Έτσι κι εγώ «αναγκάστηκα» να χαράξω μια διαφορετική πορεία που δεν με πήγε ούτε βήμα πίσω. Φτάνοντας στο τέλος, η μεγαλύτερη χαρά που έλαβα ήρθε λίγο καιρό πριν όταν μπόρεσα να μεταβιβάσω όλα τα παραπάνω και να πείσω έναν πολύ κοντινό -και ταυτόχρονα μακρινό- μου φίλο να ξεκινήσει το δικό του ταξίδι ανακάλυψης στο Bandcamp.

Συνοψίζοντας, ο λόγος που επέλεξα να μοιραστώ τις παραπάνω εμπειρίες είναι για να τονίσω, κυρίως, τα οφέλη και τους προβληματισμούς που συνυπάρχουν με τον ενεργό ρόλο στην συμβολή και στην υποστήριξη οποιασδήποτε καλλιτεχνικής δραστηριότητας. Ατομικά, τα αντανακλαστικά είναι γρηγορότερα και οι αποφάσεις αμεσότερες, ειδικά σε κρίσιμες περιόδους και μια απλή φράση: «Μου αρέσει, το στηρίζω» πρέπει να στέκεται σε γερές ατομικές βάσεις. Έτσι, με αυτόν τον τρόπο, διαμορφώνεται μια κοινότητα η οποία προφυλάσσει κι εξασφαλίζει την ποικιλομορφία, σε ήχο και standards, ώστε οι καλλιτέχνες με μικρότερη απήχηση που δίνουν την ψυχή τους για μια κυκλοφορία να υπάρχουν και στο μέλλον. Να συνεχίσουν να μας αγγίζουν και να υπάρχει ακόμη η δυνατότητα να επιλέγουμε το stage ή το πάρτι που θα παραβρεθούμε, ανάλογα τα κέφια και τη βραδιά. Ασχέτως αν η πλατφόρμα λέγεται Bandcamp ή κάπως αλλιώς, σημασία έχει να υπάρξει στήριξη σε αυτούς που πραγματικά έχουν (κι έχουμε) ανάγκη.