Μαγδαληνή Μπεκρή & Χρυσή Μπαχτσεβάνη: Είναι λυτρωτικό να σκέφτεσαι ότι η ζωή είναι ένα παιχνίδι.

Όπως, πρόσφατα, αναφέραμε εδώ, οι δύο πετυχημένες παραστάσεις των έργων της Λένας Κιτσοπούλου ανέβηκαν ως μια ενιαία παράσταση στο Θέατρο Τ, από την ομάδα Νέες Μορφές. Μιλήσαμε, λοιπόν, με τις δύο πρωταγωνίστριες, Μαγδαληνή Μπεκρή & Χρυσή Μπαχτσεβάνη, οι οποίες μας έλυσαν ορισμένες απορίες σε σχέση με την παράσταση και τα δύο αυτά έργα.

Βασικό θέμα των δύο έργων είναι η μοναξιά, ένα συναίσθημα αρκετά συνηθισμένο στην εποχή μας. Που πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;

Έχω την αίσθηση ότι η μοναξιά ως κεντρικό θέμα των έργων της Λ. Κιτσοπούλου δεν έχει να κάνει με την εποχή μας. H Λ. Κιτσοπούλου είναι μια σύγχρονη και μοντέρνα Ελληνίδα συγγραφέας, ο λόγος της είναι άμεσος και απολύτως προφορικός, καταγράφει τα αισθήματα και τα αδιέξοδα των ανθρώπων της διπλανής πόρτας, με έναν τρόπο που κάνει τους χαρακτήρες της αναγνωρίσιμους και έτσι, οικείους στον κάθε θεατή. Όμως η μοναξιά, έτσι όπως την διαπραγματεύεται η συγγραφέας στα έργα της, είναι ένα στοιχείο σύμφυτο με την ανθρώπινη φύση. Το «μαζί» τις περιόδους που το βιώνουμε είναι απλά μια ψευδαίσθηση. Υπέροχη μεν, ψευδαίσθηση δε. Αυτή η απομυθοποιητική διάθεση αφορά κυρίως τον έρωτα και πολύ λιγότερο, άλλες ανθρώπινες σχέσεις όπως η φιλία. Η Κιτσοπούλου τρέφει έναν βαθύ σεβασμό στην ανάγκη του ανθρώπου να βαφτίζει έρωτα το φόβο του να μείνει κάποιος μόνος.

Γιατί να προσωποποιήσει αυτό το συναίσθημα μια γυναίκα; Είναι η γυναικεία φύση πιο επιρρεπής στη μοναξιά σε σχέση με την ανδρική;

Όχι, δε νομίζω. Η μοναξιά είναι ένα τόσο βαθύ και τόσο προσωπικό συναίσθημα που δε μπορεί να σχετίζεται με το φύλο. H συγγραφέας είναι γυναίκα και στα πρώτα συγγραφικά της βήματα νιώθει πιο ασφαλής να καταπιάνεται με τα γυναικεία αισθήματα και τα γυναικεία αδιέξοδα, που γνωρίζει από πρώτο χέρι. Αυτή, βέβαια, είναι μια προσωπική εκτίμηση βασισμένη στο προσωπικό μου αναγνωστικό ένστικτο. Θα μπορούσε να απέχει πολύ από την πραγματικότητα, όμως δε θεωρώ τυχαίο το γεγονός ότι στην τελευταία της συλλογή διηγημάτων, στο «Μάτι του ψαριού», ο Καραφλομπέκατσος είναι ένας άντρας που βρίσκεται σε παρόμοια θέση τόσο με τη γυναίκα της Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.Σ., όσο και με αυτήν στο «Φουστανάκι».

Ποιες είναι οι βασικές διαφορές στα δύο έργα και ποια τα κοινά στοιχεία που τα «δένουν»;

Το σημαντικότερο κοινό σημείο των δύο έργων είναι ο μονολογικός τους χαρακτήρας και το γεγονός ότι παρακολουθούν τη σκέψη και τη δράση μιας γυναίκας. Παρόλο που το θέμα τους μοιάζει δραματικό, ο τρόπος που η συγγραφέας το προσεγγίζει είναι εντονότατα κωμικός, χωρίς καμιά θεατρικότητα και χωρίς καμιά σοβαροφάνεια. Ακόμα κι όταν μια ηρωίδα πλησιάζει το θάνατο, ο θεατής γελάει. Το στοιχείο αυτό το θεωρώ ιδιαίτερα γοητευτικό και στα δυο κείμενα, τα οποία συνομιλούν στην παράστασή μας. Γενικά αυτό είναι χαρακτηριστικό των έργων της Κιτσοπούλου, ο απόλυτα απενοχοποιημένος και απομυθοποιητικός τρόπος με τον οποίο καταπιάνεται με τα θέματά της. Όσο για τις ηρωίδες της., δύο γυναίκες πονεμένες, θυμωμένες και βαθιά ανθρώπινες. Δυο γυναίκες που εξάρτησαν τη ζωή τους από τον έρωτα, που επέτρεψαν στον έρωτα να δώσει νόημα και μέγεθος στη ζωή τους. Και που τώρα αρνούνται να ησυχάσουν, να βολευτούν και να συμβιβαστούν με την απουσία του. Που τον προσμένουν, γιατί ξέρουν ότι είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να ξαναδώσει νόημα στη ζωή.

Πώς είναι να ενσαρκώνεις μια γυναίκα με τέτοια συναισθήματα; Νιώσατε πως έχετε κάποια κοινά με τις γυναίκες των μονολόγων;

Όλα αυτά που λένε αυτές οι γυναίκες στη σκηνή, τα έχουμε βιώσει όλοι μας, απλώς, ελάχιστες φορές τολμήσαμε να τα ομολογήσουμε. Είναι τρομερά λυτρωτικό και απελευθερωτικό για τον θεατή να ακούει τις σκέψεις του και τα αισθήματά του να λέγονται με το όνομά τους. Το ίδιο και για τον ηθοποιό.

Τι είναι αυτό που οδήγησε τις δύο γυναίκες σε αυτή την κατάσταση; Η ανδρική συμπεριφορά και αντιμετώπιση; Κι αν ναι, γιατί να υπομείνει μια γυναίκα κάτι τέτοιο;

Ο έρωτας κάποτε τελειώνει. Δε μας αρέσει, αλλά έτσι συμβαίνει. Αυτές οι γυναίκες ενώ μοιάζουν να αποδέχονται αυτή την πραγματικότητα, κατά βάθος την αρνούνται. Με τον εαυτό τους συγκρούονται, όχι με τον άλλο. Και νομίζω ότι και στις ζωές όλων μας, αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο ζήτημα. Πώς επιλέγουμε να συνεχίσουμε, όταν συνειδητοποιούμε ότι ο έρωτας δεν διαρκεί. Θα τον μετουσιώσουμε σε αγάπη; Θα επιλέξουμε τη μοναξιά; Ο καθένας δημιουργεί τη δική του ψευδαίσθηση ευτυχίας. Τη δική του ψευδαίσθηση ισορροπίας. Η διαφορά είναι ότι οι ηρωίδες της Κιτσοπούλου έχουν απόλυτη συναίσθηση ότι πρόκειται για ψευδαίσθηση, γι’αυτό σαρκάζουν και αυτοσαρκάζονται.

Αν βρισκόσασταν στη θέση τους, πώς θα το αντιμετωπίζατε;

Εγώ θα διάλεγα το δρόμο της μετουσίωσης. Είμαι άνθρωπος που επιλέγει να συντηρεί τους μύθους στη ζωή του. Νιώθω ότι έτσι ζω καλύτερα. Δε θεωρώ την απομυθοποίηση γενναιότητα. Είναι εξίσου γενναίο να κοιτάζεις το σκοτάδι, αλλά να διαλέγεις το φως.

Παρ’όλη τη θλιβερότητα του νοήματος των δύο έργων, οι μονόλογοι έχουν σαρκαστική χροιά. Ποιος πιστεύετε είναι ο λόγος; Πως γίνεται να αντιμετωπίζει κανείς με χιούμορ μια τέτοια κατάσταση;

Το χιούμορ για πολλούς ανθρώπους είναι επιβιωτικός μηχανισμός. Είναι ένα είδος άμυνας στα δύσκολα της ζωής. Οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν με χιούμορ αυτό που άλλους θα τους κατέθλιβε, δείχνουν στον εαυτό τους και στους γύρω τους ότι η ζωή μπορεί να είναι κάτι πάρα πολύ σοβαρό, μπορεί όμως να είναι και κάτι πάρα πολύ κωμικό. Εξαρτάται από ποια οπτική γωνία βλέπεις το πρόβλημα.

Θεωρείτε ότι το κοινό, ανεξαρτήτως φύλου, θα ταυτιστεί με τις δύο αυτές γυναίκες;

Ναι το πιστεύω. Το φύλο εδώ δεν έχει σημασία. Η συγγραφέας μιλάει για τον άνθρωπο και για τη βαθύτερη ουσία του. Γι αυτό και τα κείμενα της Κιτσοπούλου αφορούν όλους μας. Άλλωστε, όπως λέει και η ίδια, τα έργα της έχουν φανατικούς άνδρες θαυμαστές.

______________________

Πληροφορίες: 

Συντελεστές της παράστασης:
«Μ.Α.Ι. Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.»
Σκηνοθεσία: Γιάννης Παρασκευόπουλος
Σκηνικά –Κοστούμια: Σοφία Παπαδοπούλου
Μουσική επανεκτέλεση: Μάνος Μυλωνάκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Εύα Κουμανδράκη
Στο ρόλο της γυναίκας: Μαγδαληνή Μπεκρή

«Το πράσινό μου το φουστανάκι»
Σκηνοθετική επιμέλεια: Αλέξανδρος Μιχαλόπουλος
Μουσική: Δήμος Βρύζας
Στο ρόλο της γυναίκας: Χρυσή Μπαχτσεβάνη

*Η παράσταση είναι μια παραγωγή του Θεατρικού Οργανισμού Νέες Μορφές

Info παράστασης:
Θέατρο Τ: Αλεξάνδρου Φλέμινγκ 16, Θεσσαλονίκη
Είδος: Σύγχρονο νεοελληνικό θέατρο
Πρεμιέρα: Παρασκευή 11 Νοεμβρίου
Παραστάσεις: Παρασκευή, Σάββατο 9:30μ.μ., Κυριακή 7:00 μ. μ.
Διάρκεια: 90 λεπτά (με διάλλειμμα)

Κρατήσεις Θέσεων: Στο ταμείο του Θεάτρου Τ / τηλ. 2310854333
Τιμές εισιτηρίων: 10 € κανονικό & 8 € μειωμένο (Ατέλειες ισχύουν κατά προτεραιότητα)
Πάρκινγκ: Με 3 ευρώ και την επίδειξη του εισιτηρίου σας, μπορείτε να αφήνετε το αυτοκίνητό σας στο πάρκινγκ που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο Θέατρο Τ.