Live review: Cinematic Orchestra στο Fix Factory of Sound

Φωτογραφίες: Λυδία Ρακή

Οι πολύχρωμοι προβολείς ψάχνουν, ανήσυχα, τις σπασμωδικές κινήσεις του πλήθους. Ο, μόνιμα, φωτισμένος, με μπλε αποχρώσεις, dj προετοιμάζει τους ανυπόμονους fans, μιξάροντας, αλά trip hop, και τα κίτρινα παπούτσια μου χτυπούν, ρυθμικά, το πάτωμα. Αναμονή, λίγη υπομονή, περίσσια καλή διάθεση και η αυλαία του Fix Factory πέφτει, καθώς η Θεσσαλονίκη μοιράζει θερμούς ασπασμούς, με την σειρά της,  στους λονδρέζους Cinematic Orchestra.

Κάνουν opening με ένα λακωνικό, ορχηστρικό κομμάτι και αμέσως, δίνουν τον ρυθμό και δημιουργούν το κλίμα που πρόκειται να επικρατήσει. Ατμοσφαιρικοί, αισθησιακά ηλεκτρονικοί  και συνάμα, έντονα ρυθμικοί, με τα drums να χτυπούν αλαφιασμένα όγδοα. Οι Cinematic έκαναν το ντεμπούτο τους και ταξίδεψαν το κοινό, κερδίζοντας, άξια, την προσοχή και τον θαυμασμό του. Τζαζάρουν, με τον ήχο της μαράκας να συνοδεύει το σαξόφωνο και την κορώνα της Ηeidi Vogel να τελειοποιεί το σύνολο. Έπεται η συνέχεια, με την απόκοσμη και χρωματισμένη, με έντονο ντιπράτο, φωνή της, να πατάει πάνω στην ατμοσφαιρική μελωδία και να ελίσσεται, όπου εκείνη το θεωρεί απαραίτητο.

Σαξόφωνο και decks εξουδετερώνουν, με ηλεκτρονική μαεστρία, την μελωδία, πυρπολώντας το κοινό, με αράδες από νότες του electro-φιλου πενταγράμμου. Έπειτα, και πάλι μυστικιστική, ερωτική, “lounge” ατμόσφαιρα. Πνευστά, κρουστά, έγχορδα και κονσόλες, συνυπάρχουν και εναρμονίζονται τέλεια, εναλλάσσοντας συνεχώς τέμπο, ύφος και κλίμα. Εξάπτουν την περιέργεια των ακροατών και σπάνε την μονοτονία της φιλήσυχης μελωδίας, με απρόσμενες αλλαγές και συνθέσεις.

Οι Cinematic Orchestra ήρθαν να επιβεβαιώσουν τον τίτλο τους και την ατάκα του Stanley Kubrick, “A film is – or should be – more like music than like fiction”. Πράγματι! Όση ώρα τους ακούμε και τους κοιτάζουμε, ξετυλίγεται μπροστά μας ένα φιλμ, μικρού μήκους, που μας καθιστά πρωταγωνιστές στα «soundtracks των μελλοντικών μας αναμνήσεων», ενώ η κόκκινη ομπρέλα, πάνω στο stage, δίνει, κι αυτή, το στίγμα της στο μελαγχολικό και «αρτιστίκ» κλίμα. Και, όπως ένας αισιόδοξος άνθρωπος βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο, έτσι είδαμε και εμείς τον χώρο, ευελπιστώντας να καταστεί απλά γεμάτος… Μουσική για λίγους, λοιπόν, η χθεσινή!