«Λίκνο. Τι σκέφτεσαι όταν ακούς τη λέξη βία;»

Κείμενο: Κυρατζόγλου Περσεφόνη

Όλα ξεκίνησαν, όταν ο Τριαντάφυλλος Σιδερίδης εμπιστεύτηκε στην Μπρικένα Γκίστο και τον Δημήτρη Κονίογλου, κείμενα και ποιήματά του, προς θεατρική αναπαράσταση. Το αποτέλεσμα είναι η παράσταση “Λίκνο”, που παρουσιάζεται στο θέατρο “Blackbox”. Η αλήθεια είναι πως η πρώτη σκέψη που με απασχόλησε, όταν βρέθηκα στην κατάμεστη αίθουσα, ήταν για το πως θα γινόταν η απόδοσή του στην Ελληνική νοηματική. Λίγο αργότερα, όμως, κατάλαβα πως τίποτα δεν ήταν τυχαίο.

Το “λίκνο”, μία λέξη διττής σημασίας, πλαισιώνεται από την έννοια της βίας. Της βίας, σε κάθε της μορφή, ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική, θρησκευτική, ηθική, πολιτική, κυνηγετική, ενδοοικογενειακή, αναίτια. Με λίγα λόγια, στο «λίκνο του πολιτισμού», η βία. Ταξίδεψα κι εγώ μαζί με την Μπρικένα Γκίστο, η οποία “αυτοσκηνοθετείται”, και μέσα από την πειραματική της ματιά, αποδίδει δεξιοτεχνικά και με έντονους σωματικούς συμβολισμούς, τα ποιήματα του Τ. Σιδερίδη. Αποδομώντας σημεία του κειμένου και παρατηρώντας, με αμείωτο ενδιαφέρον, συνειδητοποιούσα πως συναντούσα εικόνες της καθημερινότητάς μου, όπως τη φωνή, που ανακοινώνει τις στάσεις του αστικού λεωφορείου!

Κατεξοχήν στοιχείο, που ηλεκτρίζει ολόκληρη την ατμόσφαιρα και ενθουσίασε, ήταν η πρωτότυπη μουσική του Δημήτρη Κονιόγλου. Ο αντισυμβατικός τρόπος παιξίματος της κιθάρας, σε συνδυασμό με την ηλεκτρονική επεξεργασία του ήχου, επί σκηνής, έδιναν το απόλυτο ηχητικό τοπίο. Τα ποιήματα, που με καταπληκτική κινησιολογία, αποδίδει και η Κωνσταντίνα Παπαγεωργίου στη νοηματική, εκτός από τη βαθιά τους λυρικότητα, κρύβουν ένα ρεαλισμό, στα όρια του κυνισμού, καθώς ακούγονται φράσεις, που ξαφνιάζουν, λόγω της ωμότητάς τους. Τα “video art”, που αποτελούν ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία της παράστασης, επιμελείται ο Τζο Γεννάδιος, προσκομίζοντας σκηνές βίας από παντού, αλλά ταυτόχρονα, και πώς αυτές επιδρούν στον ανθρώπινο εγκέφαλο, ο οποίος αλλοιώνεται με τα χρόνια. Γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος έχει μάθει να μένει παγερά αδιάφορος, προς τέτοιου είδους καταστάσεις, ώστε αυτές να μένουν αμετάβλητες και να μαστίζουν την κοινωνία, αλλά και τον ίδιο. Κι έτσι, μέσα στο «λίκνο του πολιτισμού», παραμένει απολίτιστος. Ίσως η μόνη διέξοδος, είναι μια αθώα ματιά, όπως αυτή ενός μικρού παιδιού, που ξεχειλίζει από αγνότητα και αγάπη, η οποία δίνει το παρόν και στα ποιήματα, αλλά και στο τέλος της παράστασης, καθώς το “λίκνο” παίρνει την κυριολεκτική του μορφή, αγκαλιάζοντας τα όνειρα και τις ανησυχίες ενός μικρού παιδιού.

Εν κατακλείδι, θα ήθελα κι εγώ με τη σειρά μου, να απαντήσω στην ερώτηση της παράστασης «Τι σου έρχεται στο μυαλό, όταν ακούς τη λέξη βία;». Όταν ακούω τη λέξη “βία”, λοιπόν, αυτό που μου έρχεται στο μυαλό, είναι το αίμα. Γιατί η βία, είτε τη ζεις, είτε απλά την αντιλαμβάνεσαι γύρω σου, σε πληγώνει και σε τρομάζει, όπως ένα μικρό παιδί που πληγώνεται στο γόνατό του, θα τρομάξει, από το αίμα που θα κυλίσει, λίγο ή πολύ, ανάλογα με το βάθος της πληγής.

Συντελεστές

Κείμενο: Τριαντάφυλλος Σιδερίδης 
Σκηνοθεσία / Υποκριτική / Σκηνικό περιβάλλον: Μπρικένα Γκίστο
Σύνθεση πρωτότυπης μουσικής: Δημήτρης Κανίογλου 
Κίνηση: Πόλυ Βόικου
Φωνή: Τριαντάφυλλος Σιδερίδης
Διερμηνεία στη νοηματική γλώσσα: Κωνσταντίνα Παπαγεωργίου
Λήψη Βίντεο: Δημήτρης Βαβάτσης
Video art: Τζο Γεννάδιος
Artwork / Γραφιστική επιμέλεια: Γιώργος Λυσίκατος 
Επικοινωνία και διαχείριση social media: Αλεξάνδρα Σιδερίδου 

*Extra Hints
Το κείμενο της παράστασης βασίζεται στην υπό έκδοση ποιητική συλλογή του Τριαντάφυλλου Σιδερίδη, ποιήματα της οποίας έχουν αποσπάσει έπαινο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.
Κατά τη διάρκεια της παράστασης, θα υπάρχει ταυτόχρονη διερμηνεία στη νοηματική γλώσσα.

Παραγωγή: Theatre Reactor, 2015
Επικοινωνία: [email protected]
Facebook page: Theatre Reactor