Skip to content

Πώς να κάνεις ποδήλατο στη βροχή, σε μια ξένη χώρα.

AUTHOR

DATE

SHARE THIS ARTICLE

*Click here for English

Κείμενο/Φωτογραφίες: Litty Salas

Είναι φυσικό για όσους αλλάζουν μέρος να χρειαστούν μερικό χρόνο μέχρι να νιώσουν σαν στο σπίτι τους. Σε μερικούς χρειάζονται λίγες μέρες, σε άλλους λίγες εβδομάδες και σε κάποιους άλλους –όπως εμένα– μια αιωνιότητα. Δεν είναι πάντα εύκολο να στριμώξεις τον εαυτό σου σε μια ομάδα και να κάνεις παρέα με ανθρώπους σαν να γνωρίζεις ήδη όλες τις πτυχές τους. Και κυρίως αναρωτιέμαι, πώς μπορώ να αναμιχθώ με το πλήθος; Γιατί δεν μπορούσα εξ αρχής να μπω σε μια συνομιλία ή να συμμετέχω μέχρι το τέλος; Ή απλώς να συμβιβαστώ με την λογική της κοινωνικής αδεξιότητάς μου; Ίσως το πραγματικό ερώτημα δεν είναι πώς να ταιριάξω, αλλά αν πρέπει να ταιριάξω.

Έφτασα στην Ολλανδία σε μια από τις πιο άνετες περιόδους της ζωής μου, όπου είχα τους φίλους και την οικογένειά μου, σε κοντινή απόσταση και υπήρχε αυτό το δίχτυ ασφαλείας που με έπιανε κάθε φορά που έπεφτα. Η ισορροπία ήταν καταπληκτική και υπήρχε αυτή η σαφής χημεία με τον καιρό. Απλά συνομιλούσαμε ένας με τον άλλον, εγώ και ο καιρός. Και μετά ξαφνικά ξεριζώθηκα και βρέθηκα σε αυτή τη μικρή χώρα, αφήνοντας πίσω την άνεση του καλού φαγητού και της καθημερινής οικογενειακής φροντίδας για να ξεκινήσω μια νέα ζωή, μόνη και φοβισμένη.

Η ζωή μου εδώ είναι τόσο διαφορετική που μερικές φορές είναι δύσκολο για τον εγκέφαλό μου να απορροφήσει πλήρως τα πράγματα γύρω μου. Εκτός από το καθημερινό πρόγραμμα μιας τυπικής ζωής στην πόλη, όλα τα άλλα είναι τόσο διαφορετικά. Το φαγητό, οι δρόμοι, ο αέρας, η μυρωδιά του, τα πάντα είναι ακριβώς αντίθετα από την πολιτιστικά χαοτική ζωή της Ινδίας. Όπου συναντούσα ανθρώπους από διαφορετικά υπόβαθρα· εδώ όμως η πολιτισμική ποικιλία του περίγυρού μου ξεπερνάει κάθε προηγούμενη εμπειρία μου. Στην χώρα μου τα “gol-gappas”, “pani-puris” και “puchkas” σημαίνουν το ίδιο πράγμα με αυτό που καταλαβαίνω εγώ. Στην Ολλανδία όμως το “dosas” ή το “crepes” σημαίνουν κάτι εντελώς καινούριο για μένα. Μέχρι πριν ένιωθα μια καλέντουλα, δεν περίμενα να γίνω ένα αγριολούλουδο.

Όντας ένα άτομο με λίγο κοινωνικό άγχος, δεν πίστευα ποτέ ότι θα ήταν τόσο δύσκολο για μένα να ταιριάξω κάπου. Μην με παρεξηγείτε, μου αρέσει ο νέος τρόπος ζωής μου. Όμως υπάρχει μια λαχτάρα για κάτι γνώριμο και παλιό. Είναι το ζεστό μαλακό “puttu” που η μαμά μου σερβίρει για πρωινό ή η μυρωδιά από την κουζίνα των θείων μου που φέρνει τα Χριστούγεννα στο σπίτι; Το πρωινό chai από τα μαγαζιά τσαγιού ή η ινδική έκδοση του take away Κινέζικου; Θα μπορούσε να είναι η άνεση μιας ήρεμης βραδιάς στην παραλία ή το αεράκι από μια βόλτα με σκούτερ; Ίσως, στην τελική, να είναι αυτές οι ζεστές οικείες αγκαλιές και οι μακρές συνομιλίες κάτω από έναστρο ουρανό.

Μερικές φορές νιώθω ότι δεν χρειάζεται να ξέρω τι είναι ό,τι μου λείπει, υποθέτω ότι είναι σαν αυτό το τέλειο φλιτζάνι καφέ· δεν μπορείς ποτέ να το «φτάσεις».

Ερχόμενη από την Κεράλα της Ινδίας, ήμουν πολύ συνηθισμένη στις βροχές. Είχα πάντα μια πολύ ευμετάβλητη σχέση μαζί της, αλλά κατά κάποιο τρόπο ήταν συνεκτική. Τραγουδούσαμε τις ίδιες μελωδίες. Αλλά η βροχή στην Ολλανδία φαίνεται να είναι τόσο διαφορετική, σαν να βρισκόμαστε σε διαφορετικές συγχορδίες ενός κοινού τραγουδιού. Αυτό ίσως γιατί δεν έχω κάνει ποδήλατο με βροχή στην Ινδία. Αλλά σε κάθε περίπτωση, δεν φαίνεται να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον.

Έτσι, ενώ σκεφτόμουν τις χαμένες μου νοσταλγικές υποθέσεις, ξέχασα να παρατηρήσω το πως η κίτρινη ομπρέλα μου ξεχώριζε ανάμεσα στο μαύρο. Πως η μαλακή κραυγή μου ήταν τόσο δυνατή ακόμα και πίσω από ανοιχτά βιβλία. Πως οι θόρυβοι στο κεφάλι μου χτυπούσαν και χόρευαν, προσπαθώντας απλώς να κρατηθούν μαζί μου σε αυτόν τον ανεμοστρόβιλο. Εν πάση περιπτώσει, είναι εντάξει να είσαι λίγο πολύ άγριος, λίγο λιγότερο ήσυχος. Λίγο παραπάνω τρελός σε αυτό το τρελό παιχνίδι. Και ενώ προσπαθώ να στριμωχτώ ανάμεσα στα κτίρια αυτής της νέας πόλης, θυμίζω στον εαυτό μου ότι ακόμα μαθαίνω να κάνω ποδήλατο στη βροχή.

Η Litty είναι αρχιτέκτονας και designer από τo Kochi (Kerala, Ινδία). Βρέθηκε στην Ολλανδία το 2019 για να παρακολουθήσει το μεταπτυχιακό πρόγραμμα “The Critical Inquiry Lab” στο Design Academy of Eindhoven. Είναι η πρώτη της ουσιαστική εμπειρία από την Ευρώπη.

English

 


Learning to cycle in the Dutch rain

Texts/Photos: Litty Salas

It’s only natural for anyone who shifts places to take time to feel at home. There are people who take days, some who take weeks, and some others —like me— to whom it feels like an eternity. It’s not always easy to squeeze yourself into a group and hang out with people like you know their hues. And I kept wondering, how do I make myself blend in with the crowd? Why couldn’t I slip into a conversation or ease my way out of one? Or just fit in with the soul of a socially awkward sanity? Maybe the question is not how to fit in, but rather if I should fit in.

I came away to the Netherlands from one of the most comfortable periods in my life, where I had my friends and family, just within reach and there was this safety net that caught me every time I fell. The balance was amazing and there was this clear chemistry with the weather. We just sort of mirrored each other, me and the weather. And then suddenly I just uprooted myself and came to this small country leaving behind the comfort of well fed bellies and grooming daycare to start on a life alone and scared.

My life here is so new that sometimes it’s hard for my brain to fully absorb things around me. Apart from the daily humdrum of a typical city life, everything else is so different. The food, the streets, the air, its smell, everything is just opposite from the culturally chaotic Indian life. Where I used to try to meet people from different backgrounds, here I was given a class full of diversity. Where “gol-gappas”, “pani-puris” and “puchkas” mean the same thing as what I understand, here “dosas” and “crepes” mean entirely different things. Where I used to feel like a marigold, I didn’t expect to become a wildflower.

Being a person with little social anxiety, I never thought it would seem so hard for me to fit in. Don’t get me wrong, I like my new lifestyle; yet there’s a yearning for something old. Is it the warm soft “puttu” my mum puts out for breakfast or the smell from my aunts’ kitchen that brings Christmas home? The morning chai from the tea stall or the Indian version of Chinese take out? Could it be the comfort of the quiet evening beach or the breeze from every scooter ride? Maybe, at the end of the line, it’s those warm Indian hugs and long talks under starry skies.

Sometimes I feel like I don’t need to know what it is that I am missing so much, I guess it’s like that perfect cup of coffee; you just can never get it right.

Coming from Kerala in India, I was very used to the rains. I have always had a very volatile relationship with it, but somehow it was well coherent. We sang the same tunes. But the ones here seemed so different, as though we were at different chords of the same song. Maybe it’s because I never cycled in the rains back in India, but in any case, we just didn’t seem to be understanding each other.

So, while I was thinking about my lost nostalgic affairs, I forgot to see the way my yellow umbrella stood out among the black. How my soft scream was as loud even behind open books. How the noises in my head were beats that were dancing along with me and how we were all at the end, just trying to hold hands in this whirlwind. After all, it’s ok to be a little too wild, a little less tame. A little less crazy in this insane game. And while I still stand gaping at the buildings here, I remind myself that I am still learning to cycle in the rain.

 

Litty is an architect and designer from Kochi (Kerala, India). She arrived in the Netherlands in 2019, to attend the master program “The Critical Inquiry Lab” in the Design Academy of Eindhoven. She is experiencing Europe deeply for the first time in her life.

AUTHOR

Beater.gr

Loading...
Το διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Θεσσαλονίκης στο πρόγραμμα του 55ου Φεστιβάλ Δημητρίων.
Η Κάτια Γκουλιώνη ανακοινώθηκε πρέσβειρα της Αγοράς του 61ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.