«Ονειρόμυλος», το ποίημα της Παρασκευής.

Ποιος με στριφογυρίζει μέσα στο κεφάλι του;
Ποιος με φαντάζεται καθώς γεννιέμαι και μεγαλώνω;
Ποιος με φαντάζεται στην άλλη άκρη του ύπνου,
όπου κανείς δεν έχει βρεθεί ως τώρα;

Σε κλωθογυρίζουν και μετά σε φτύνουν,
σε απορρίπτουν και μετά σε κάνουν να φτύσεις κι εσύ.

Το κρεβάτι ξέστρωτο, κλυδωνίζεσαι και αλλάζεις πλευρό,
η φτυσμένη σου εικόνα κοιμάται μόνη.

Θα σε κάνει άνω κάτω ο τύπος
που σκέφτεσαι και μετά θ’ αρπάξει τη φωτιά σου:
ο εαυτός σου αναποδογυρίζεται,
σα να γεννιέται νεκρός.

Αυτός που σε αναστατώνει πρέπει να κοιμηθεί μαζί σου,
σε περίπτωση βέβαια που περνάει καλά μαζί σου,
αυτός εννοώ με τα παρατεταμένα, άγονα χαμόγελα,
ο πατέρας των κροκοδείλιων δακρύων.

Της Krisztina Toth, μετάφραση: Γιώργος Βέης.