Kristof: Το τέλος του παιχνιδιού είναι ο πιο προσωπικός δίσκος που έχω γράψει μέχρι σήμερα!
Έχουν περάσει γύρω στα τρία χρόνια από την τελευταία φορά που συνάντησα τον Kristof. Όπως φαίνεται, πολλά έχουν αλλάξει έκτοτε, ωστόσο η αγάπη μου για την μουσική του παραμένει δυνατή. Πρόσφατα, ο σπουδαίος αυτός μουσικός-καλλιτέχνης, κυκλοφόρησε το ολοκαίνουριο άλμπουμ του, με τίτλο «Το τέλος του παιχνιδιού». Ένα πρώτο άκουσμα ήταν αρκετό για να του στείλω άμεσα μήνυμα για να μιλήσουμε γι’ αυτά τα δέκα τραγούδια.
Πέρα από ότι του αρέσουν τα παιχνίδια, μεγάλωσε ακούγοντας new wave, λατρεύει τα Πόκεμον, θεωρεί την Nalyssa Green οικογένειά του, αφήνει την μουσική του να μιλά μόνο πολλές φορές και άλλα πολλά και ωραία μας είπε ο Kristof στην υπέροχη συνέντευξη που μου παραχώρησε. Βάλτε τον δίσκο στο τέρμα και απολαύστε την κουβέντα μας!
Γεια σου, Kristof! Και καλώς ήρθες ξανά στο Beater.gr! Πού βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή;
Μόλις τερμάτισα για ακόμη μια φορά την Pokemon Crystal!
Έχουν περάσει γύρω στα 3 χρόνια από την τελευταία φορά που τα είπαμε εδώ. Τι έχει αλλάξει σε αυτό το διάστημα; Προσωπικά και καλλιτεχνικά.
Καλλιτεχνικά πέρασα δύο πολύ γεμάτα χρόνια. Κάναμε την ταινία “Animal” της Σοφίας Εξάρχου – μια αξέχαστη εμπειρία- έπαιξα σε δύο έργα – σερί- στην πειραματική σκηνή του Εθνικού Θέατρου και ένας δίσκος που επιτέλους βγήκε! Ιδού – το τέλος του παιχνιδιού! Τα προσωπικά είναι μια άλλη θλιβερή ιστορία…
Αφορμή της κουβέντας μας φυσικά δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο πέρα από την κυκλοφορία του ολοκαίνουριου δίσκου σου, «Το τέλος του παιχνιδιού» και η αλήθεια είναι πως έχω τόσα πολλά πράματα να σε ρωτήσω. Αρχικά είναι ο 4ος δίσκος σου, αλλά ο δεύτερος ελληνόφωνος μετά το πολύ επιτυχημένο – και προσωπικά πολύ αγαπημένο μου – «Ψυχαγωγία». Πώς αποφάσισες να συνεχίσεις τον ελληνικό στίχο ξανά;αση;
Δεν ξέρω αν αυτός ο δίσκος θα μπορούσε να γραφτεί σε άλλη γλώσσα. Μου βγαίνει και πολύ αυθόρμητα το ελληνόφωνο. Όλα τα κομμάτια του δίσκου είναι διφορούμενα σε σχέση με τους στίχους τους- τις ιστορίες του δηλαδή- ακόμα και ο τίτλος- παρόλο που θυμίζει το ομότιτλο (στη μετάφραση) έργο του Μπέκετ- είναι συνειδητός καθώς στα αγγλικά υπάρχει το Endgame- δλδ η τελευταία πίστα- ενώ στα ελληνικά συνυπάρχει και το Game over – το ότι έχασες δλδ. Με ενδιέφερε το παιχνίδι ως λέξη διότι έχει πολλές σημασίες (Επιτραπέζια παιχνίδια, παιχνίδια φαντασίας, παιχνίδια με χαρτιά, παιχνίδια-κούκλες, βιντεοπαιχνίδια, παιχνίδια αθλητικά, τυχερά ή μαθηματικά…Παιχνίδια θάρρους και αλήθειας, παιχνίδια με ποτά. Παιχνίδια παζλ, γρίφων και στρατηγικής. Παιχνίδια λέξεων. Παιχνίδια ερωτικά και παιχνίδια ρόλων… )
Τί πιστεύεις ότι έχει το «Το τέλος του παιχνιδιού» που δεν είχε η «Ψυχαγωγία»;
Το τέλος του παιχνιδιού είναι ο πιο προσωπικός δίσκος που έχω γράψει μέχρι σήμερα. Έχει μια άλλου τύπου “έκθεση”. Οι ιστορίες δεν είναι (τόσο) αλληγορικέςς όσο στην ψυχαγωγία. Μουσικά είναι όλος γραμμένος σε ένα Casio παιχνίδι keyboard που έχω και πάνω σε αυτό χτίστηκε η παραγωγή. Όλη η προπαραγωγή εξακολουθεί να υπάρχει σε όλα τα τραγούδια. Δηλαδή τα ηχάκια που ακούγονται και τα συνθ είναι από το παιδικό Casio! Επίσης ο δίσκος είναι και επιτραπέζιο- δλδ εσείς ακούτε ένα σύμπαν το οποίο σε λίγο καιρό θα μπορείτε και να το παίζετε… από έναν παίκτη μέχρι τρεις! (προσεχώς// λίγο μετά το καλοκαίρι)
Παραγωγός του νέου δίσκου είναι η εξαιρετική Nalyssa Green. Γνωρίζω πως έχετε συνεργαστεί πολλάκις και στο παρελθόν και είστε και φίλοι. Θέλω να μου περιγράψεις την σχέση σας αλλά και πώς προέκυψε αυτή η νέου τύπου συνεργασία;
Η Nalyssa είναι οικογένεια μου. Την εκτιμώ και την αγαπώ βαθιά. Έχουμε συνεργαστεί με πολλούς τρόπους στο παρελθόν (ήμουν για λίγο μέλος της μπάντας της, έχουμε κάνει μαζί πολλά λάιβ και performances). Είναι η πρώτη της παραγωγή για κάποιο άλλο άτομο. Ξέρει για τις περισσότερες ιστορίες των κομματιών (ποιός, πού, πότε, πώς, γιατί) οπότε ήμασταν ήδη ένα βήμα μπροστά. Έχει μεγάλη σημασία για μένα αυτό. Ο δίσκος αυτός δημιουργήθηκε στο στούντιο της, με βάση το παιδικό συνθ που προανέφερα, τη Nalyssa σε θέση παραγωγού και το πιο γλυκό γατάκι (το Βαλέριο) να μας κάνει παρέα και να εκτελεί χρέη – βοηθού – ηχολήπτη. Επίσης αν όχι όλα τα κομμάτια, τα περισσότερα έχουν γραφτεί-παιχτεί πρώτα στο πιάνο της, όταν έμενα σπίτι της. Σημείωση: Χαίρομαι που ρωτάς για την παραγωγή. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν μετρημένες στα δάχτυλα οι γυναίκες παραγωγοί…
Ακούγοντας προσωπικά αυτά τα 10 τραγούδια, ένιωσα πως άκουγα έναν ολοκληρωμένο καλλιτέχνη που γνωρίζει τι θέλει να πει, γνωρίζει τον χαρακτήρα του και την μουσική του ταυτότητα. Παράλληλα, άκουσα μπόλικο παιχνίδισμα και πειραματισμούς. Έβαλες κάποιο στοίχημα με τον εαυτό σου ή πήρες κάποιο ρίσκο;
Ίσως τίποτα από τα δυο. Κάνω απλώς αυτό που μου αρέσει. Τα κομμάτια του δίσκου είναι κυρίως performed κομμάτια. Πχ. “το τραγουδάκι” (τρομεροί γονείς) ειναι ένα “εφιαλτικό” κομμάτι που το κοινό στα show μου ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΣΩΣΤΑ (όσοι ξέρουν, ξέρουν). Τρελαίνομαι με τα παιχνίδια- όλων των ειδών- και έτσι αντιμετωπίζω σχεδόν τα πάντα. Με λεξιλόγιο παιχνιδιού. Ηχητικά φανταζόμουν πως κάθε κομμάτι έχει στοιχεία από πίστα ενός video game. Τέλος – ήξερα πως θέλω 2 κομμάτια να τα πω παρέα με δύο αγαπημένες μου φίλες- τη Nalyssa Green και τη Dolly Vara! Κάποιος μου είπε πως ο δίσκος αποπνέει μια θηλυκότητα και κάπως μ’άρεσε αυτό!
Φυσικά με τον δίσκο αυτό – και συγκεκριμένα με τα κομμάτια «Τρικ!» και το «Τρομεροί Γονείς» -, ανοίγεις και με κουβέντα γύρω από την queer αντιπροσώπευση στην ελληνική indie σκηνή. Αρχικά ταυτίζεσαι με τον όρο “queer”; Εάν ναι, πώς είναι να είσαι ένας queer μουσικός στην Ελλάδα; Πώς το βιώνεις;
Η ερώτηση αυτη πάντα με δυσκολεύει.. Καλύτερα να ακούσετε το δίσκο και τη μουσική μου για να καταλάβετε πως είναι να είσαι ένα queer άτομο στην Ελλάδα… το τέλος του παιχνιδιού είναι σαν κολάζ-ιστορίες μιας άλλου τύπου ενηλικίωσης. Νιώθω ότι τα queer άτομα περνάμε και μια άλλη ενηλικίωση… ένα πιο εσωτερικό ταξίδι ας πούμε. Τώρα όσον αφορά τα κομμάτια: το “Τρικ!” μιλάει για το bullying, είναι εμπνευσμένο από την ιστορία εξαφάνισης του Άλεξ… σε συνδυασμό με ένα δικό μου βίωμα που είχα 7 χρονών στο σχολείο. Η “παντομίμα” επίσης είναι ένα κομμάτι για την ηδονή μεταξύ δύο αγοριών. Το “μανικιούρ-πεντικιούρ” μιλάει για τη ματσίλα και τις φίλες- θυληκότητες! Οι “Τρομεροί γονείς” για την πατριαρχία-οικογένεια και τον κύκλο αυτής της βίας που υπάρχει εκεί έξω. Παρατηρώ πως δισκογραφικά είναι ελάχιστα τα κομμάτια που μιλάνε ανοιχτά για τον ομοφυλοφιλικό έρωτα, το bullying, τη θυληκότητα ή τη ρευστότητα φύλου κλπ (άκου επίσης την Παρενδυσία). Θαυμάζω πολύ τον Γιώργο Μαρίνο που άνοιξε αυτή την πύλη σε μια τελείως άλλη και πιο δύσκολη ίσως εποχή ώστε να μπορούμε κι εμείς να γράφουμε και να τραγουδάμε ελεύθερα για αυτά στο σήμερα. Συνήθως μας “κλέβουν” τα βιώματα και μιλάνε γι’αυτά άσχετοι, άλλοι και άλλες (το λεγόμενο queer baiting) ή μας “χρησιμοποιούν” για inclusivity σε φεστιβάλ και αυτό είναι ενοχλητικό… πολύ. Υπάρχουν όμως αρκετά queer άτομα στη λεγόμενο “indie” ελληνική σκηνή και με χαροποιεί αυτό. Ας δοθεί μια προσοχή, καλό θα ήταν!
Συνεπώς είναι ο Kristof ένας καλλιτέχνης-persona; Ή είσαι αυτός και στην καθημερινή σου ζωή;
Ο όρος περσόνα με κουράζει. Ακόμα και η περσόνα είναι κομμάτι του εαυτού μου άρα είμαι εγώ. Σίγουρα δεν έχω την θερμοκρασία που έχω στα show μου 24/7 – θα είχα αποτρελαθεί- είμαι πολύ πιο ντροπαλός και εσωστρεφής στην καθημερινότητα μου.
Τι μουσική άκουγες ως παιδί και καθώς μεγάλωνες;
Κυρίως new wave. Ο πατέρας μου είχε πολλά βινύλια και κασέτες από new wave συγκροτήματα.
Τι θαύμαζες στους καλλιτέχνες αυτούς;
Δεν είχα ιδέα ποιοι ήτανε. Δεν θαύμαζα κανέναν. Δεν θα ξεχάσω όμως την πρώτη φορά που άκουσα Sparks!
Την 1η Ιουνίου θα συμμετάσχεις στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου σε ένα live με Nalyssa Green , Δεσποινίς Τρίχρωμη, Δήμητρα Νικητέα, Σκιαδαρέσες, Chraja, Dolly Vara Kristof, Logout, Papithedogtv, Penny, The Boy, Tsolimon, Vassilina. Φαντάζομαι πως εάν ρωτούσα τι να περιμένει ο κόσμος από αυτό το live δεν θα μου απαντούσες. Αλλά μπορείς να πεις 2-3 λόγια για να μας δώσεις την γενικότερη αίσθηση;
“Πολύ καλές στα πάρτυ!” Την 1η Ιουνίου θα συμβεί μια μουσική σκυταλοδρομία που ξεκινάει από την Nalyssa Green. Θα τραγουδήσουμε, θα έχει standup comedy- drag show και κάποιες… εκπλήξεις. Είναι ένα πάντρεμα 13+ acts. Όλα τα άτομα είναι ένα κι ένα. Τα θαυμάζω όλα πραγματικά. Πρόκειται λοιγπόν για ένα μουσικό και όχι μόνο βαριετέ. Αξίζει να έρθετε. Γίνεται στα πλαίσια του φεστιβάλ Αθηνών, 1/6 στον Λυκαβηττό στις 21:00. Έχω την τιμή να παρουσιάζω μαζί με τη φίλη μου τη βραδιά. Ξέρεις, λατρεύω τις παρουσιάσεις!
Πέρα από το live αυτό, ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σου σχέδια; Θα απολαύσουμε κάπου κάποιο live του Kristof να ακούσουμε ζωντανά τα κομμάτια από το «Το τέλος του παιχνιδιού»;
Πρώτον, παρουσίαση δίσκου – συναυλία το φθινόπωρο. Δεύτερον, Special Event Game Night: Το τέλος του παιχνιδιού όπου θα παίξουμε το επιτραπέζιο- δίσκο με όσα συμμετέχοντα παρευρεθούν. Και τρίτον, Mini-live-show το καλοκαίρι σε νησί!
Stay tuned… ματς μουτς!
___________________
