«Αρχή σοφίας», το ποίημα της Παρασκευής.

«Φρόνιμα και ταχτικά πάω με ‘κείνον που νικά.»

Ο ένας

Λίγη δροσιά, ουρανέ μου,
και χάηδεμα τ’ ανέμου,
κελάηδημα πουλιού,
ξανάνιωμ’ Απριλιού!

Ανάσ’, ανάσα λίγη!
Χρόνια η θελιά μας πνίγει.
Λίγη χαρά σ’ ‘αφτά
τα σκοτεινά γραφτά!

Σου πήρανε, λαέ μου,
το δίκιο του πολέμου
πατριδοκαταλύτες,
ξένοι και ντόπιοι αλήτες!

Ο άλλος

Αν θέλεις να χαρείς
τη λεφτεριά, νωρίς
γίνε προδότης, γίνε!
Τιμή, ντροπή δεν είναι.

Θα ‘ναι μαζί σου οι νόμοι
κι η πλερωμένη γνώμη!
Πέτα την ανθρωπιά σου
κι απ’ τον αφέντη πιάσου!

Κι άμα σε φτύνει αφτός,
να κάθεσαι σκυφτός
και θα ‘χεις τα πρωτεία
στη σάπια πολιτεία

Ο λαός

Έξω του αφέντη αρμάδα
φυλάει, με μπούκα ορθή,
το λείψανό σου, Ελλάδα,
μην ξάφνου αναστηθεί!

του Κώστα Βάρναλη, ποιητή, πεζογράφου και δοκιμιογράφου που απεβίωσε στις 16 Δεκεμβρίου 1974.