«Mη γράφεις στίχους πια», το ποίημα της Παρασκευής.

Μου έλεγε: μη γράφεις στίχους πια.

Να ζήσουμε την ποίηση
στη σιωπή
μάρμαρα από τη νυχτερινή μας πάλη
φαγωμένα
|οι λέξεις ανασταίνονται.

Ξέχειλος ο κόσμος στίχους
από πληγιασμένα χείλη
περνούνε τα νερά της ποίησης
μολύνονται.

Του χρόνου
Την πικρή στάχτη γεννούν
του έρωτα των σωμάτων στρωμνή.

Ας βυθιστούμε σιωπηλοί
πλάσματα ξένα του κόσμου
που φθείρεται
στα μέλη μας ανιχνεύοντας
κρυμμένες λέξεις
ώσπου να πήξουν οι φθόγγοι
στην έσχατη κραυγή.

Του Κώστα Τσιρόπουλου