5+1 θεατρικές παραστάσεις που αξίζει να δεις στη Θεσσαλονίκη!

Στην ερώτηση «τί είναι θέατρο» η απάντηση δεν είναι πολλή απλή! Η εύκολη απάντηση θα ήταν η ετυμολογία από ένα οποιοδήποτε λεξικό. Ετυμολογικά προέρχεται από το ρήμα θεῶμαι, που σημαίνει βλέπω, παρατηρώ. Είναι η δραματική τέχνη που, ακολουθώντας ορισμένες συμβάσεις, αναπαριστάνει μπροστά σε κοινό μια σειρά γεγονότων με τη χρησιμοποίηση ανθρώπων (ηθοποιών) που μιλούν και δρουν. Είναι επίσης το κτίριο, η αίθουσα ή η κατασκευή που προορίζεται για θεατρικές παραστάσεις (λεξικό Τριανταφυλλίδη).

Το θέατρο είναι όμως πολλά περισσότερα… Είναι η μια συνεχόμενη αλληλεπίδραση μεταξύ κοινού και ηθοποιών, που μοναδικό σκοπό έχει να σε βάλει στη θέση του πρωταγωνιστή για να αντιληφθείς τί νοιώθει εκείνη τη στιγμή. Το θέατρο είναι ελευθερία! Μία ευκαιρία να μεταφράσεις το κείμενο του συγγραφέα & τη σκηνοθετική προσέγγιση μέσω του δικού σου πρίσματος. Απαλλαγμένο από το «στενό» κινηματογραφικό πλάνο, δίνει την ευκαιρία στο θεατή να παρατηρεί όχι μόνο το προφανές, αλλά κυρίως να αναζητεί την δικιά του αλήθεια!

Έτσι, επιλέξαμε 5+1 παραστάσεις που αξίζει πραγματικά να δεις, αν ζεις ή αν πρόκειται να επισκεφθείς την πόλη της Θεσσαλονίκης, για να βρεις και εσύ τη δικιά σου αλήθεια:

«96% – Landscapes of devastation», ΚΘΒΕ

Το «96%» αποτελεί μια lecture performance του Πρόδρομου Τσινικόρη και της ομάδας του και στο «μικροσκόπιο» τους μπαίνει η Θεσσαλονίκη του 1943. Αφηγείται μια ιστορία σκοτεινή και λησμονημένη, τα ίχνη της οποίας όμως είναι ακόμα εδώ. Η παράσταση – ντοκιμαντέρ, επιχειρώντας μια αρχαιολογία του παρόντος, τα αναζητά, όχι μόνο σε μελέτες, αρχεία και μαρτυρίες, αλλά και με επιτόπια έρευνα στη σημερινή πόλη, στους δρόμους, στα κλειστά μαγαζιά, στα παλιά και τα καινούργια κτίρια, ακόμα και στο ίδιο το Κρατικό Θέατρο. Πρόκειται ουσιαστικά για μια… χορογραφία στοιχείων, μύθων και προκαταλήψεων, για τα χρόνια της κατοχής και τη συλλογική κρίση αμνησίας που ακολούθησε στη Θεσσαλονίκη.

More Info: εδώ

______________________

«Lemons Lemons Lemons Lemons Lemons», Θέατρο Αυλαία

Σε έναν κόσμο όπου κάθε λέξη μετράει, το Lemons Lemons Lemons Lemons Lemons μας βυθίζει στον άναρχο ρυθμό του έρωτα υπό την πίεση της σιωπής, όπου η λογοκρισία είναι σα μια σφιχτή μέγγενη και η γλώσσα μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Στο ανέβασμα αυτό, εστιάζουμε στην αδιάκοπη σωματικότητα του έργου – μια ένταση που παίρνει μορφή χιονοστιβάδας και κλιμακώνεται καθώς εκτυλίσσεται κάθε σκηνή, αντανακλώντας το πώς η καταπίεση, τόσο η προσωπική όσο και η κοινωνική, αναγκάζει τους χαρακτήρες σε απέλπιδες μορφές έκφρασης. Στον πυρήνα του, αυτό το έργο είναι μια ακατέργαστη εξερεύνηση της επικοινωνίας – πόσο δύσκολο είναι να αγαπάς κάποιον όταν ακόμα και οι λέξεις δε σου αρκούν. Ένα μοναδικό, σύγχρονο και επίκαιρο έργο, με θέματα που είναι οικουμενικά, βρίσκοντας απήχηση οπουδήποτε οι άνθρωποι αναγκάζονται να περιηγηθούν στην πολυπλοκότητα της επικοινωνίας σε έναν κόσμο που προσπαθεί διαρκώς να την περιορίσει.

More Info: εδώ

______________________

«Το Παρτυ Της Ζωης Μου», Θέατρο Αριστοτέλειον

Η παράσταση σταθμός, «Το Πάρτυ της Ζωής μου» με την Ελένη Ράντου σ’ένα ρόλο ζωής και σε σκηνοθεσία Ανέστη Αζά, μετά από 2 σεζόν απόλυτων sold out, με περισσότερους από 100.000 θεατές και του πλέον δυσεύρετου εισιτηρίου στο θέατρο, δίνει ραντεβού από 2 Οκτώβρη, στην Θεσσαλονίκη, με ανανεωμένη διάθεση και σύνθεση, με τη Μιρέλα Πάχου σε τραγούδι και ακορντεόν και τον Αλέξανδρο Ιακώβου στο βιολί. Ένα ταξίδι αισθήσεων και μνήμης με τις μελωδίες των  String Demons και τις μουσικές της συλλογικής μας μνήμης. Μία παράσταση  Ύμνος στη ζωή, σε κείμενο Ελένης Ράντου,εμπνευσμένο από το θεατρικό καμβά των Ντάνκαν Μακμιλαν και Τζόνυ Ντόναχιου, «EVERY BRILLIANT THING».  Μια θεατρική εμπειρία & ένας υποκριτικός άθλος!

More Info: εδώ

______________________

«Μαιευτήριο», Θέατρο Τ

Μαιευτήριο. Το άκρως επίκαιρο έργο του σημαντικού Έλληνα συγγραφέα και ακτιβιστή Θανάση Τριαρίδη, μάς συστήνει τη φετινή σεζόν, ο σκηνοθέτης Στέλιος Βραχνής στο Θέατρο Τ από την Εταιρεία Θεάτρου Πρόταση, για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη. Μια σαρδόνια σκοτεινή κωμωδία που φωτίζει την αιώνια κτηνωδία της εξουσίας που προσπαθεί να ελέγξει την λαχτάρα του ανθρώπου να μάθει και να ορίσει το μέλλον του. Γνωστός για τα πολιτικά, προκλητικά του έργα που εστιάζουν σε σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα, ο Θανάσης Τριαρίδης αμφισβητεί με το «Μαιευτήριο» τις βεβαιότητες μιας ολόκληρης γενιάς αναδεικνύοντας τις αδυναμίες της. Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης – γνωστός για την εμμονή του σε σύγχρονα έργα – φωτίζει το φουτουριστικό έργο του Θανάση Τριαρίδη, τοποθετώντας τους οχτώ ηθοποιούς του σε ένα βομβαρδισμένο τοπίο, μετέωρους στον απόηχο ενός πολέμου, αναμένοντας να μάθουν αν τα παιδιά τους θα ζήσουν ή θα γίνουν τα θύματα της επόμενης σφαγής.

More Info: εδώ

______________________

«Όταν Ξαναπέθανα», Radio City

Ένας άνθρωπος πεθαίνει, ο Λάκης Λαζόπουλος, και ξαφνικά βρίσκεται όρθιος στο νεκροταφείο καθώς ένα από τα νεύρα του δεν έχει πεθάνει και συμπαρασύρει και τα υπόλοιπα. Ανατινάζεται το σύμπαν του και έτσι στα τριήμερα του, τους περιμένει στο νεκροταφείο να συζητήσουν μαζί του όλοι οι συγγενείς και φίλοι. Τι έχει να του πει ο κολλητός του; Η μάνα του; Η δεύτερη γυναίκα του; Η γκόμενα του; Η καθαρίστρια; Ο αδερφός του; Ο πεθαμένος ψυχίατρος και κυρίως, τι έχει να του αποκαλύψει η πρώτη του γυναίκα, η Παρθένα Χοροζίδου, που έχει εγκαταλείψει τα εγκόσμια και ζει σε ένα μοναστήρι; Τι τον ώθησε να πηδήξει από τον 6ο όροφο του ψυχιατρείου; Τι θα του πουν οι κοντινοί του άνθρωποι;

More Info: εδώ

______________________

«Ο Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι», Θέατρο Αυλαία

Ένας Ηλίθιος σημερινός, αληθινός, που ζει ανάμεσά μας κι ασκείται καθημερινά να εκφράζεται με ορθό λόγο και ν’ αγαπάει άνευ όρων. Και μπορείς να τον καλέσεις κι εσύ. Να βοηθήσει σε κάποιο πρόβλημα, να συμφιλιώσει μια σχέση, να λύσετε έναν κόμπο, να στοχαστείτε, να ασκηθείτε μαζί. Στα αστεία, στα σοβαρά, στα δύσκολα, στα ωραία. Να γίνει ο προβληματολόγος σου, που λέγαμε παιδιά. Στην ασκητική του πώς να γίνουμε Ηλίθιοι του Ντοστογιέφσκι. Όλοι οι άνθρωποι, όλα τα πλάσματα, όλες οι ψυχές. Αφού αυτό είναι το νόημα. Η ευτυχία στη συνύπαρξη. Με όσο ταρακούνημα, με όσες ομορφιές, με όσο ταξίδι κουβαλούν τα κύτταρα, από μέρα σε μέρα, από χρονιά σε χρονιά. Κάπως να ζήσουμε πιο αγαθοί κι ελεύθεροι μαζί. Ο Νικόλας Ανδρουλάκης μας καλεί -για δεύτερη χρονιά- σε μια παράσταση πραγματικότητας που ξεκινάει ως διάλεξη, σαν ένα παράξενο χωριάτικο TEDx των αρχών της δεκαετίας του ’90 και εξελίσσεται σε μια προσωπική κατάθεση ψυχής, σε ένα εξομολογητικό σάλτο μορτάλε, μέχρι να λιώσει σαν κερί και να αναστηθεί, έτσι που βαθαίνει κι ανοίγει η ψυχή. Μες απ’ τα σκοτάδια, προς το φως κάθε μας ρόλου, κάθε χαρακτήρα. Έτσι που γράφουμε εαυτό. Κάθε μέρα, λίγο λίγο, απ’ την αρχή.

More Info: εδώ