5+1 θεατρικές παραστάσεις που αξίζει να δεις τον Νοέμβριο στη Θεσσαλονίκη!
Στην ερώτηση «τί είναι θέατρο» η απάντηση δεν είναι πολλή απλή! Η εύκολη απάντηση θα ήταν η ετυμολογία από ένα οποιοδήποτε λεξικό. Ετυμολογικά προέρχεται από το ρήμα θεῶμαι, που σημαίνει βλέπω, παρατηρώ. Είναι η δραματική τέχνη που, ακολουθώντας ορισμένες συμβάσεις, αναπαριστάνει μπροστά σε κοινό μια σειρά γεγονότων με τη χρησιμοποίηση ανθρώπων (ηθοποιών) που μιλούν και δρουν. Είναι επίσης το κτίριο, η αίθουσα ή η κατασκευή που προορίζεται για θεατρικές παραστάσεις (λεξικό Τριανταφυλλίδη).
Το θέατρο είναι όμως πολλά περισσότερα… Είναι η μια συνεχόμενη αλληλεπίδραση μεταξύ κοινού και ηθοποιών, που μοναδικό σκοπό έχει να σε βάλει στη θέση του πρωταγωνιστή για να αντιληφθείς τί νοιώθει εκείνη τη στιγμή. Το θέατρο είναι ελευθερία! Μία ευκαιρία να μεταφράσεις το κείμενο του συγγραφέα & τη σκηνοθετική προσέγγιση μέσω του δικού σου πρίσματος. Απαλλαγμένο από το «στενό» κινηματογραφικό πλάνο, δίνει την ευκαιρία στο θεατή να παρατηρεί όχι μόνο το προφανές, αλλά κυρίως να αναζητεί την δικιά του αλήθεια!
Έτσι, επιλέξαμε 5+1 παραστάσεις που αξίζει πραγματικά να δεις, αν ζεις ή αν πρόκειται να επισκεφθείς την πόλη της Θεσσαλονίκης, για να βρεις και εσύ τη δικιά σου αλήθεια:
«Λεωφορείο ο Πόθος», Θέατρο Αριστοτέλειον
Το θρυλικό έργο του Τενεσί Ούλιαμς, «Λεωφορείο ο Πόθος», ξαναζωντανεύει στη σκηνή του Θεάτρου Αριστοτέλειον, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, με την Αλεξία Καλτσίκη στο ρόλο της Μπλανς Ντιμπουά. Τον κόσμο της Μπλανς, συνθέτει μια σπουδαία ομάδα ηθοποιών με τους Αινεία Τσαμάτη, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Γιώργο Ζυγούρη, Γιάννη Κόραβο και Ιωάννα Ραμπαούνη. Ο Τενεσί Ουίλιαμς με το αριστουργηματικό του έργο “Λεωφορείο ο Πόθος” μας παραδίδει μια σκληρή πραγματεία για το πώς ο ρομαντισμός καταπνίγεται και σαρώνεται από την πραγματικότητα, από το σκληρό πόδι της ανάπτυξης που δεν αφήνει χώρο στην ποίηση. Το όνειρο της ανάπτυξης πνίγει στο πέρασμά του την παρέκκλιση, την ασθένεια, οτιδήποτε δεν χωράει σ’ αυτήν και εμποδίζει τον καλπασμό της.
More Infoνκαι εισιτήρια: εδώ
______________________
«1984», Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ
Ένας ηθοποιός- performer παίζει όλους τους ρόλους της ιστορίας του Ουίνστον Σμιθ, μιλώντας συχνά εξ ονόματος του ιδίου ή των προσώπων που τον περιβάλλουν, έχοντας μαζί του τέσσερις μουσικούς επί σκηνής. Η πρωτότυπη μουσική και ηχητικά τοπία του Αλέξανδρου- Δράκου Κτιστάκη αναδεικνύονται βασικά πεδία της παράστασης, όπου σκαριφήματα παιδικών τραγουδιών (τα θραύσματα μνήμης του Ουίνστον Σμιθ), μπλέκονται με τον υπόκωφο ρυθμικό θόρυβο των εμβατηρίων (ο κόσμος του Μεγάλου Αδερφού) για να μετουσιωθούν τελικά στις μελωδίες εκείνες που τραγουδούν ακατάπαυστα τις χαμένες λέξεις: ελευθερία, αυτοδιάθεση, ισότητα, δικαιοσύνη, σε μια εποχή όπου η ελευθερία εκχωρείται πλέον ελεύθερα.
Μέσα σ’ έναν τερατώδη κόσμο, πως γίνεται να μην μετατραπείς σε τέρας;
Η σύγχρονη ανάγνωση του 1984 δεν είναι μονοσήμαντα προφητική. Είναι μια υπενθύμιση. Να προσπαθούμε να διακρίνουμε τον άνθρωπο μες στο σκοτάδι.
More info & εισιτήρια: εδώ
______________________
«Ξανθιά Φράουλα», Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών
Το θέατρο είναι ο καθρέφτης της ζωής. Είναι η μαμά, που τα βράδια, μας λέει πάντοτε τα ωραιότερα παραμύθια. Αυτά που μας μαγεύουν και μας επηρεάζουν περισσότερο. Τα παραμύθια του θεάτρου, είναι ιστορίες για την πραγματικότητα, για τις ζωές μας και για την αλήθεια. Μία τέτοια ιστορία, γεμάτη αλήθεια, είναι η «Ξανθιά Φράουλα». Το θεατρικό έργο του Μίνο Μπελέι, που τόλμησε στον καιρό του να μιλήσει για τα μπερδέματα των σχέσεων, την επικίνδυνη στασιμότητα, την ανάγκη για πάθος, την ανάγκη για τον αιώνιο καλοκαιρινό έρωτα, μέσα από τα μάτια, τη σχέση και το σπίτι δύο αντρών. Και ενός τρίτου, νέου… που εμφανίζεται για να ταράξει τα νερά και να τρομάξει την νηνεμία, που καμιά φορά, λένε, είναι αρχή προβλημάτων. Τόσο απλά, τόσο καθημερινά, ο Μπελέι, μας δείχνει πως οι άνθρωποι και οι ανάγκες τους είναι ίδιοι. Πως ο έρωτας, η ζήλεια, η διεκδίκηση, δεν έχουν εθνικότητα, φυλή και φύλο.
More Info & εισιτήρια: εδώ
______________________
«Όλα… Λάθος! (The Play That Goes Wrong)», Κινηματοθέατρο ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ
Ένα έργο, έξι φιλόδοξοι ηθοποιοί, δυο φιλότιμοι τεχνικοί και μια πρεμιέρα που πρέπει να πραγματοποιηθεί με επιτυχία! Παρά τις συνεχείς προσπάθειες τους, η τύχη φαίνεται να μην είναι με το μέρος τους και οι απρόβλεπτες καταστάσεις διαδέχονται η μία την άλλη, δημιουργώντας μία σειρά από ανατρεπτικές, τραγελαφικές και απολαυστικά λάθος καταστάσεις. Απίστευτες στιγμές γέλιου, συγκρούσεις και απροσδόκητες εξελίξεις θα καθηλώσουν τους θεατές από την αρχή ως το τέλος. Μια κωμωδία όπου τα πάντα πηγαίνουν στραβά, αλλά αυτό το «λάθος» είναι τελικά που την κάνει ανεπανάληπτη. Σε αυτή την παράσταση, θα πάνε όλα… λάθος, εκτός από τις απολαυστικές στιγμές που θα ζήσει το θεατρικό κοινό, το φετινό χειμώνα, στο θέατρο Κολοσσαίον!
More Info & εισιτήρια: εδώ
______________________
«Έγκλημα και Τιμωρία», Θέατρο Μονής Λαζαριστών
Δημοσιευμένο από τον Φιόντορ Ντοστογιέφσκι στα 1866, το «Έγκλημα και Τιμωρία» θεωρείται το κορυφαίο μυθιστόρημα του παγκόσμιου πολιτισμού – το σημείο μηδ;ν της ανθρώπινης πνευματικότητας, το οριακότερο κείμενο όλης της δυτικής λογοτεχνίας. Στον Ρασκόλνικωφ συναντιούνται ο Χριστός με τον Διάβολο, ο Άμλετ με τον Υπεράνθρωπο, ο Δον Ζουάν με τον Γκρέγκορ Σάμσα. Στην Σόνια περιέχεται όλη η χαμένη ανθρωπότητα που σφαγιάστηκε χωρίς ελπίδα, που κλείστηκε μέσα σε θαλάμους αερίων, που έγινε καπνός σε καμινάδες κρεματορίων – κι όμως, και πέρα από κάθε λογική προσδοκία, γυρεύει να δικαιωθεί όχι δια της εκδίκησης αλλά δια της αγάπης. Στην θεατρική μεταφορά του Θανάση Τριαρίδη η δράση συναιρείται σε οχτώ πρόσωπα – ενώ στην σκηνή βρίσκεται και ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι ως ένας ααπό τους πρωταγωνιστές του εφιαλτικού σύμπαντος. Μέσα στο έργο ανακαλείται προφανώς ο Άμλετ (ως συνδεόμενο όριο με τον Ρασκόλνικωφ), η Κόλαση του Δάντη, ο Νίτσε, ο Φρόιντ και ο Κάφκα (που ορίζουν την εποχή του Χάους – συνεπώς και καθε σύγχρονη ανάγνωση του κόσμου πριν από αυτήν). Ενώ στον τρόπο που η Πουλχερία γίνεται δραματουργικά το πρόσωπο-κλειδί του έργου προφανώς αντανακλάται ο αυτοθυσιαστικός ενσυναισθητικός κόσμος του Αντρέι Ταρκόφσκι. Τέλος, στα όνειρα του Ρασκόλνικωφ και της Σόνιας γίνεται η σύνδεση που χαρακτηρίζει όλη την δραματουργία του Τριαρίδη: Οι Θάλαμοι Αερίων του Άουσβιτς εισβάλλουν κυρίαρχοι, ως διαρκής εφιάλτης του μέλλοντος. Σύμφωνα με την πάγια θέση του Τριαρίδη μετά το Άουσβιτς, δεν μπορεί υπάρξουν οι μεγάλες καταστατικές αφηγήσεις της ανθρωπότητας δίχως να το συμπεριλάβουν στο πλέγμα τους – χωρίς να προσπαθήσουν να το δούνε και να το μετρήσουν, γύρω και μέσα τους.
More Info & εισιτήρια: εδώ
______________________
«ΠΛΑΣΤΕΛΙΝΗ», Θέατρο Αυλαία
Γραμμένη το 2001, όταν ο συγγραφέας ήταν μόλις 23 ετών, η Πλαστελίνη αποτελεί ένα αυτοβιογραφικό δράμα ενηλικίωσης μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Σε μια ανώνυμη, βιομηχανική επαρχιακή πόλη των Ουραλίων, ο Μαξίμ—ένα 14χρονο αγόρι που ζει με τη γιαγιά του—μεγαλώνει μέσα σε ένα περιβάλλον σκληρότητας, προσπαθώντας να παραμείνει ζωντανός σ’ έναν κόσμο που σιγά-σιγά διαλύεται γύρω του. Ο χαμός του αγαπημένου του φίλου, ο σχολικός εξευτελισμός και μια παγίδα που κλιμακώνεται σε βία, τον σημαδεύουν βαθιά. Τις νύχτες, η μόνη του διέξοδος είναι το δωμάτιό του, όπου εκτονώνεται απροσποίητος μέσα από την τέχνη, δίνοντας τη δική του μάχη ενάντια σε ό,τι ζει. Με ωμό ρεαλισμό και τρυφερό βλέμμα, ο Sigarev υπογράφει ένα εμβληματικό σύγχρονο έργο για μια γενιά που δεν πρόλαβε να μιλήσει και ένα θεατρικό χρονικό για την πτώση από την αθωότητα. Ο ανήσυχος σκηνοθέτης καταθέτει με την Πλαστελίνη το πιο προσωπικό του θεατρικό εγχείρημα: ένα πορτρέτο της γενιάς των ’00s, ηττημένης και απομονωμένης, που αναμετριέται με την ταχύτητα και τη βία της εποχής. Η ζωντανή ηλεκτρονική μουσική του Θωμά Λαζάρου και το σκηνικό περιβάλλον συνθέτουν μια σκηνική-ηχητική εμπειρία για το θεατή που ισορροπεί ανάμεσα στο σωματικό και το ποιητικό, ανάμεσα στη βία και την συγκίνηση. Στο κέντρο, ο ταλαντούχος ηθοποιός Βασίλης Βασιλείου αναμετριέται με τη μορφή του Μαξίμ, καταθέτοντας μια βαθιά προσωπική ερμηνεία μέσα από ακραία σωματικότητα.
More Info & εισιτήρια: εδώ
