Ο άνθρωπος που έφερε την TRAP μουσική στην Ελλάδα!

Φωτογραφίες: Αρίστη Ζαφειράκογλου

Συγκαταβατικά νεύματα, δίνουν σήμα για slippery λικνίσματα και επαναφέρουν μνήμες από πεντάγραμμα του αμερικάνικου Νότου και ιστορίες από “γκετοποιημένες” κλίμακες, που γράφτηκαν στο δρόμο και μεταφέρθηκαν σε ταχυπαλμικά μελωδικά beats στο στούντιο. Νεύματα, που παρουσιάζουν τον παραγωγό που τα “δαιμονοποιεί”, ρισκάροντας στην κονσόλα που “στριμάρει”, σε trap διαστάσεις, και επαναφέρει ρυθμούς και ιστορίες, αναδιατυπωμένες από τα υπόγεια, καθυποτάσσοντας την ακοή σε κάτι που μοιάζει νέο και ανερχόμενο, εξελίσσοντας την κουλτούρα του δρόμου και ανακαλώντας τα ταμπού και τα στερεότυπά της.

Σπουδές στη μουσική τεχνολογία του πανεπιστήμιου του Derby (UK) και ασχολούμενος με την παραγωγή μουσικής από το 2002, ο Skive, ή όπως τον αποκαλούσαν κάποτε, Χρήστος Τρυψιάνης, κατάφερε να καθιερωθεί ως τον πρώτο παραγωγό που έφερε την TRAP στην Ελλάδα, με τα beats του να σκάνε σαν κάλυκες και να φλερτάρουν την κονσόλα, σε μια προσπάθεια επαναπροσδιορισμού των διεγερτικών moves του Νότου.

Μια συμπαιγνία “solid hip hop beats” και “mainstream bangers” συνθέτουν το ευρύ φάσμα των παραγωγών του, ενώ μια σειρά από συνεργασίες του με τον Υποχθόνιο και το “debut mixtape” τους “Βρέχει φράγκα”, παραγωγές τους κάτω από το label τους «Capital Music», που έχουν συζητηθεί όσο λίγες, επηρεάζοντας την νέα γενιά της ελληνικής ραπ σκηνής, ο δίσκος “Άλλο slang και προφορά” με τον Ζήνων το 2014 και η συνεργασία του με τους Ζωντανούς Νεκρούς, για την επιστροφή τους στην δισκογραφία μετά από 17 χρόνια, με τίτλο “Πάσα Ντουμάνια/Παραισθήσεις”, αναλαμβάνοντας την μισή παραγωγή του EP, διαγράφουν την πορεία του και του προσφέρουν μια θέση στα highlights της ατζέντας των ραπ παραγώγων.

Αρχόμενος από το πάθος του για το ραπ, ο Skive ανήκει στους παραγωγούς του “new wave” ραπ στην Ελλάδα, προτείνοντας μουσικές και οκτάβες από τις South γωνιές του “Νέου Κόσμου”. “Προτάγματα” της ραπ, που διατάζουν την κονσόλα για ασθματικές πνοές, δίνουν τέμπο για μουσικές χωρίς νόρμες και αφοριστικά beats, που κάνουν έκκληση για trap grooves και άναρχα ρυθμικά.

Μερικά λεπτά, λίγες ερωτήσεις και πολλές φωτογραφίες αργότερα, με αφορμή το mixtape του στον Beater.gr, που μπορείτε να ακούσεται εδώ, ο Skive αφηγείται τη δική του ιστορία, πάνω στην κονσόλα του Βeater.gr!

Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σου με το beatmaking και γενικότερα, με τη hip hop;

Από πολύ μικρός, άκουγα πολλά και διαφορετικά είδη μουσικής και μόλις πήγα στο γυμνάσιο, άρχισα να ακούω ελληνικό ραπ και να γράφω δικούς μου στίχους. Δεν ήμουν καλός, οπότε άρχισε να με βοηθάει ένας φίλος από την Καβάλα, ο Goat, που μου μάθαινε να γράφω στίχους, να κάνω παραγωγές, να μου εξηγεί τι γίνεται με το αμερικάνικο ραπ και την γενικότερη κουλτούρα του είδους. Όταν κατάλαβα ότι ήμουν πολύ καλύτερος στην παραγωγή, σταμάτησα να κάνω ραπ και ασχολήθηκα μόνο με αυτό, στην τότε ηλικία των 16 ετών.

Ποια ήταν τα πρώτα ακούσματα και τί σε ώθησε στην ραπ;

Τα πρώτα ήταν ελληνικά, ότι δηλαδή έπαιζε τότε. Κάποια από αυτά ήταν οι «Terror X Crew», «FFC», «Ζωντανοί Νεκροί», «Active Member» και μετά μόνο αμερικάνικα, όπως οι «Wu-Tang Clan» και άλλες μουσικές από την ανατολική ακτή της Αμερικής. Όταν πέρασαν τα χρόνια κι έφυγα Αγγλία, ξεκίνησα να ακούω καθαρά μόνο ραπ, από το Νότο της Αμερικής.

Η ραπ του τότε είναι ίδια με αυτήν του τώρα;

Είναι πολύ διαφορετική, σε πάρα πολλά θέματα. Αρχικά, έχει αλλάξει ο ήχος. Κάποτε ήταν πιο συγκεκριμένος, μόνο με samples, συγκεκριμένες ταχύτητες και ήταν όλο γενικά πολύ πιο flat. Τώρα, υπάρχουν διαφορετικές μουσικές συνθέσεις με όργανα, rappers που εναλλάσσουν την φωνή και από τραγούδι περνάνε σε “ραπάρισμα”, αυξομειώσεις της φωνής και ταχύτητες που εναλλάσσουν τον ρυθμό και από πολύ γρήγορος, γίνεται πολύ αργός. Ήταν τελείως διαφορετικό το ραπ του τότε, αλλά ίσως και λίγο πιο true. Τώρα, υπάρχει αυτό το “fake it till you make it”, που πολλοί βγαίνουν και το παίζουν, κάτι που δεν είναι μέχρι να γίνουν. Τότε, ήταν λίγο πιο αληθινά τα πράγματα και ίσως φταίει το ότι το ραπ ήταν πιο undergroυnd, λιγότερο προσβάσιμο και περισσότερο συγκεκριμένο. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι η μουσική τώρα είναι καλύτερη, έχει εξελιχθεί και γουστάρω αυτήν την εξέλιξη.

Τί πιστεύεις ότι κάνει έναν παραγωγό επιτυχημένο, θεμιτό στο κοινό και εν τέλει, αναγνωρίσιμο;

Πρέπει να έχεις άποψη και να διαφέρεις από τους άλλους. Αν κάνεις αυτό που κάνουν οι άλλοι, δεν θα έχει νόημα. Θα πρέπει να κάνεις κάτι δικό σου και να δουλέψεις πολύ γι’ αυτό. Όταν σκάει το beat, πρέπει να καταλαβαίνουν όλοι ότι είναι, για παράδειγμα, του Skive. Να γνωρίζεις από διάφορα είδη μουσικής. Εγώ είχα φίλους που έπαιζαν ρεμπέτικα και πήγαινα και τους άκουγα. Πιτσιρικάς άκουγα Iron Maiden. Ξέρω πως είναι η dub και η reggae και ας μην ακούω. Και όταν ακούσω deep house, μπορώ να καταλάβω γιατί κάτι είναι καλό. Θα πρέπει να ακούς πολλές μουσικές, για να τις χρησιμοποιείς και στα κομμάτια σου. Ένας beatmaker φτιάχνει ένα beat, με ένα sample και έναν ρυθμό. Ένας παραγωγός, όμως, φτιάχνει τραγούδια. Μπορεί να έρθει κάποιος με μια ιδέα, τρεις λέξεις ή ένα μέτρο μουσικής και ο παραγωγός το παίρνει, βάζει εισαγωγή, γέφυρες, ρεφρέν, πεσίματα, κοψίματα και χτίζει ολόκληρο κομμάτι. Αυτή είναι η διαφορά.

Beat ή ρίμα; Σε τι θεωρείς ότι επικεντρώνεται μεγαλύτερη προσοχή και τί φέρνει τελικά την επιτυχία σε ένα κομμάτι;

Εγώ προσωπικά ακούω πάντα πρώτα την παραγωγή. Αν μου αρέσει η παραγωγή, ακούω κάτι πιο εύκολα και νομίζω ότι γενικά συμβαίνει αυτό. Ο κόσμος πιο πολύ ψήνεται με τις παραγωγές και όσο πέρασαν και τα χρόνια, δεν ενδιαφερόταν τόσο για τα lyrics, όσο για την παραγωγή. Το τέλειο έρχεται όταν έχεις μια πολύ καλή παραγωγή, με έναν πολύ καλό rapper. Πολλές φορές, από την άλλη, μπορεί να μην έχεις τόσο καλή παραγωγή και ο rapper να κάνει κάτι εξαίσιο και να φτιάξει το κομμάτι. Έχει μεγάλη σημασία να καταλάβει ο rapper τι έχει στο μυαλό του ο παραγωγός, οπότε ο συνδυασμός και των δύο στοιχείων είναι νομίζω η συνταγή.

Τι είναι οι Kush Electricity; Ποιοι βρίσκονται από πίσω και πώς προέκυψε η ιδέα για τη δημιουργία τους;

Είχα γνωρίσει τον dj Silence από την Αθήνα, παίζοντας μαζί του σε κάποια gigs και μόλις άκουσε κάποιες παραγωγές μου, είχε στο μυαλό του να αρχίσουμε να κάνουμε κομμάτια instrumental, trap, twerk και να αρχίσουμε να τα προωθούμε στο εξωτερικό. Έτσι κι έγινε. Έχουμε κάνει ένα remix, για παράδειγμα, του Trey Songz, που έχει φτάσει στο youtube, τα εννιάμιση εκατομμύρια views. Με το ραπ φτιάχνεις παραγωγές, για να τις ραπάρει κάποιος. Είναι συγκεκριμένα μέτρα και συγκεκριμένοι ήχοι. Αυτό είναι κάτι άλλο. Δεν έχεις κανέναν περιορισμό, μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις σε ό,τι μέτρα, ταχύτητα και στυλ μουσικής θέλεις. Είναι ωραίο αυτό, γιατί είναι κάτι τελείως ελεύθερο. Από εκεί και πέρα, στους «Kush Electricity» μπήκε και ο J Fyah, από τους «Moca Juniors», ως ο κύριως MC μας και ό,τι κάνουμε από εδώ και στο εξής, θα είναι πλέον μόνο με αυτόν. Δε θα παίρνουμε δηλαδή acapella ή οτιδήποτε remix, αλλά θα είναι όλα δικά μας, original κομμάτια. Παίζουμε, ήδη, πολλά gigs στην Ελλάδα και σιγά σιγά, θα προσπαθήσουμε να το προωθήσουμε στο εξωτερικό.

Πώς προέκυψε το «Rough Note Studio»;

Όταν γύρισα από Αγγλία, προέκυψε μια γνωριμία με τα παιδιά του χώρου και τον Ασκληπιό Ζαμπέτα. Στην αρχή, ήρθα απλά να μάθω τη δουλειά, γιατί το πανεπιστήμιο είναι κάτι διαφορετικό από την πραγματικότητα. Όταν πας σ’ ένα πανεπιστήμιο, όλα είναι θεωρητικά και δουλεύουν τόσο καλά. Όταν όμως έρχεσαι στην πραγματικότητα, βλέπεις ότι δεν δουλεύει τίποτα. Οπότε πρέπει να βρεις άκρη, για να δεις πως πραγματικά λειτουργεί αυτό. Κάπως έτσι, προέκυψε το «Rough Note». Ήρθα, άρχισα σιγά σιγά να μπαίνω στο studio, να βοηθάω, μετά να παίρνω δικές μου δουλειές και έφτασα να έχω τώρα και μέρος της επιχείρησης.

Υπήρξαν επιρροές στις παραγωγές σου; Έχεις κάποια πρότυπα, ίσως, τα οποία ακολουθείς;

Ο πρώτος άνθρωπος, που με έκανε να αναρωτηθώ “Πώς γίνεται αυτό”, ήταν ο RZA από τους «Wu-Tang Clan». Η πρώτη φορά που κάθισα και είπα ότι «αυτό πρέπει να το ακούσω» ήταν οι δικές του παραγωγές και πέρα απ’ αυτό, θαύμαζα τον τρόπο που διαχειριζόταν το management και το marketing του συγκροτήματος. Από εκεί και πέρα, όλοι οι μεγάλοι παραγωγοί, όπως ο Dr Dre και o Timbaland, είναι για μένα θεοί της ραπ παραγωγής. Μετά το 2005, ό,τι επιρροή είχα, ήταν από παραγωγές του Νότου της Αμερικής και ονόματα, όπως Drumma boy, The Runners, dj Toomp, dj Nasty, Metro Boomin, Southside, tm88. Από ένα σημείο και μετά, όλες μου οι επιρροές μου ήταν αυτό που λένε σήμερα «trap», δηλαδή το «ραπ του Νότου». Μου άρεζαν πιο πολύ αυτού του είδους οι παραγωγές, γιατί είχαν πιο πολύ μουσική, όργανα, ταχύρρυθμα και εναλλακτικά drums, drum breaks, sub 808, πράγματα δηλαδή που στο ραπ της Ανατολικής ακτής δεν τα άκουγες και στο ραπ της Δυτικής ακτής δεν ήταν ποτέ τα ίδια. Αυτοί του Νότου ακολουθούν πιο blues λογική στις μουσικές τους και ίσως να ήταν αυτό που με τράβηξε. Όταν άκουσα για πρώτη φορά δικές τους παραγωγές, άλλαξε όλη η οπτική μου. Ο Νότος είναι πιο αληθινός και πολιτισμικά πιο πλούσιος. Εδώ και δέκα χρόνια, το ραπ της Ατλάντα κάνει κουμάντο στην Αμερική, αλλά ο κόσμος δεν ξέρει ότι από εκεί είναι ο Ray Charles, o James Brown, ή ότι από τον Νότο κατάγεται ο Johny Cash. H Νέα Υόρκη και το Λος Άτζελες δεν είχαν τόσο μεγάλη κουλτούρα σε μαύρη μουσική. Ο Νότος γέννησε τα blues και την Rock N’ Roll. Άνθρωποι πήγαν στο Detroit και έκαναν την rhythm n’ blues και μετά την house… Όλα είναι από τον Νότο της Αμερικής και μέσα σε αυτά, και όλη η σύγχρονη δυτική μουσική.

Η συνεργασία σου με τον Ύποχθόνιο έχει σπάσει τα χτυπήματα στο youtube. Τί συνέβη με το Colombiano;

Με τον “Ύπο” γνωρίστηκα μόλις γύρισα από Αγγλία, καθώς έψαχνα έναν rapper, που θα μπορούσε να κάνει και να πει αυτά που άκουγα εγώ από την Αμερική και να φέρει αυτό το στυλ και στην Ελλάδα. Ο μόνος που θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο, ήταν κάποιος από τους ΖΝ. Εγώ γνώρισα τον “Ύπο” και τον Καταχθόνιο, που ήταν από Βόρεια Ελλάδα, μέσω του 3d κι έτσι προέκυψε η συνεργασία. Την πρώτη μέρα που τον γνώρισα, πήγε και έδωσε 700 ευρώ σε ηχεία, μικρόφωνα και κάρτες ήχου. Πήγαμε σπίτι του, τα στήσαμε και αρχίσαμε να ηχογραφούμε. Όταν, με τον καιρό, θέλαμε και ένα label σε όλο αυτό, κάναμε την Capital και αρχίσαμε να βγάζουμε όλες τις δουλειές μας από εκεί. Είχαμε σκαμπανεβάσματα, θέματα, προβλήματα και πράγματα που δεν πήγαιναν καλά, αλλά χρειάζεται πίστη, υπομονή και επιμονή και το ίδιο ισχύει και με το Colombiano. Όταν το γράψαμε με τον Justodd, ήμασταν με είκοσι άτομα παρέα, σε live του Τάκι Τσαν. Οι δεκα οχτώ πήγαν έξω για ποτό μετά το live κι εμείς φύγαμε από εκεί, για να έρθουμε στο studio και να κάνουμε παραγωγές. Έτσι, κάναμε το Colombiano. Πρέπει, πολλές φορές, να κυνηγάς την τύχη σου, γιατί αυτό, πολλές φορές, σε ευνοεί.

Πώς καθιερωθήκατε σαν δίδυμο με τον Ζήνων;  

Με τον Ζήνων, βγάλαμε απλά τρελή άκρη και στο προσωπικό κομμάτι. Ήταν ένας άνθρωπος, που τον γνώρισα και μέσα σε μιάμιση μέρα, νόμιζα ότι τον ξέρω τριάντα χρόνια. Με τον Ζήνων νιώθεις ότι έχεις απέναντί σου κάτι, που είναι 100% αληθινό. Έτσι, βγάζουμε μια πολύ καλή συνεννόηση και γι’ αυτό και συνεχίζουμε.

Οι κύκλοι της hip hop έχουν καταφέρει να χαρακτηριστούν από κόντρες και ίντριγκες, ανάμεσα σε καλλιτέχνες, κάτι το οποίο κατάφερε να διχάσει κατ’ επέκταση και το κοινό. Γιατί πιστεύεις ότι είναι τόσο έντονο, στο συγκεκριμένο είδος;

Πάντα ήταν. Ακόμα και στο Αμερικάνικο ραπ ήταν έτσι τα πράγματα και υπήρχαν κόντρες από τα τέλη του ’80. Diss και μπινελίκια ο ένας στον άλλον, είτε από την ίδια πόλη, είτε από την ανατολική στη δυτική ακτή. Το ραπ είναι ανταγωνιστικό και όποιος θέλει να ασχοληθεί με αυτό, πρέπει να πιστεύει ότι είναι ο καλύτερος ή ότι θέλει να γίνει ο καλύτερος. Δεν υπάρχει λόγος να κάνεις ραπ, αν θες να είσαι το νούμερο δύο. Αυτός είναι και ο λόγος που το ραπ συνεχίζει να εξελίσσεται και δεν σταματάει ποτέ. Υπάρχει ανταγωνισμός, που πάει μπροστά τη μουσική. Όλα αυτά, ωστόσο, δημιουργούν κόντρες.

Στην Ελλάδα, αυτό που δημιουργεί τις κόντρες, είναι η ελαφρότητα. Ο καθένας χρησιμοποιεί τα social, γράφοντας ό,τι θέλει, χωρίς να το σκεφτεί. Έτσι, αρχίζουν να αντιδρούν τα τσιράκια του καθενός, δημιουργώντας τελείως ανούσιες κόντρες. Μπορεί, από την άλλη, κάποιοι να δείχνουν ότι όλα είναι καλά και όταν δεν θα τους αρέσει κάτι που έκανες, να βγουν και να πουν διάφορα. Εγώ δεν ασχολούμαι με κανέναν, παρά μόνο με την δουλειά μου. Όποιος θέλει να πει κάτι, ας το πει και αν αξίζει, θα ασχοληθώ έτσι όπως νομίζω εγώ ότι πρέπει ν’ ασχοληθώ και όχι μέσα από το facebook. Νομίζω ότι αυτό με τις κόντρες, δεν θα τελειώσει ποτέ, αλλά αυτό που γίνεται στην Ελλάδα, δεν είναι καν κόντρα, είναι απλά κακό κουτσομπολιό.

Έχει μέλλον και δυνατότητες εξέλιξης η ελληνική hip hop; Μπορεί να ανταγωνιστεί τις ξένες αγορές;

Θεωρώ ότι έχει πολύ μέλλον και ειδικά αυτήν τη στιγμή, που αλλάζει τελείως. Είχες μια γενιά και μια συγκεκριμένη μουσική από το 1997 και αυτήν τη στιγμή, έχουμε 2015. Είναι πάνω από δεκαπέντε χρόνια τα ίδια άτομα και κάνουν την ίδια μουσική, ενώ είχαν φτιάξει μια συγκεκριμένη ιδέα, τελείως λάθος κατά τη γνώμη μου, για το πως πρέπει να είναι αυτή η μουσική, μιας και οι περισσότεροι είναι άσχετοι και κάνουν, λες και έχουν μπροστά τους το ιερό βιβλίο του ραπ, που τους υπαγορεύει το πως πρέπει να κινηθούν.

Η μουσική πρέπει να πηγαίνει μπροστά και να εξελίσσεται. Θα πρέπει να βγαίνουν νέοι καλλιτέχνες και να κάνουν κάτι καινούριο, κάτι δικό τους. Δεν μπορεί η ελληνική hip hop να ανταγωνιστεί την αγορά της Αμερικής. Εδώ είμαστε δέκα εκατομμύρια και εκεί είναι διακόσια πενήντα και πέρα από αυτό, εδώ δεν υπάρχει μουσική βιομηχανία. Αυτό δεν είναι όμως και απαραίτητα κακό. Βλέπεις, αυτήν τη στιγμή, τόσα άτομα, τα οποία πληρώνουν μόνα τους στούντιο, βίντεο κλιπ και άλλα τόσα, αλλά δεν έχουν “νταβατζήδες” πάνω από το κεφάλι τους, να τους λένε πως να κάνουν τη μουσική και να τους στέλνουν σε πρωινάδικα. Γίνεται κάτι, το οποίο έχει αμερικάνικο ήχο, αλλά δεν είναι ούτε κάτι εμπορικό, ούτε κάτι που θα το αλλάξουν για να μπουν στα ραδιόφωνα. Υπάρχει, αυτήν τη στιγμή, ένα underground ρεύμα και είναι μεγάλο. Αν δεις για παράδειγμα τις συναυλίες, είναι όλες γεμάτες. Γεμίζουν οι «Βήτα Πεις» τρεις-τέσσερις χιλιάδες, γεμίζουν και οι «Ζωντανοί Νεκροί» το ίδιο και γεμίζει και ο «Iratus» χίλια άτομα, πράγμα που σημαίνει ότι πολύς κόσμος ακούει. Οπότε ναι, έχει πολύ μεγάλη εξέλιξη μπροστά της. Υπάρχουν καλοί παραγωγοί, καλοί rappers, ηχολήπτες, djs, άτομα που κάνουν πολύ καλά video clips και γενικά, άτομα που ξέρουν. Δεν είναι όπως παλιά, που όλοι ήταν κάτι, είτε Μcs, είτε djs, είτε b-boys. Έχει άτομα, που είναι απλά ακροατές και ξέρουν να ακούνε, να νιώθουν και να σέβονται.

Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί την ραπ εδώ με αυτήν του εξωτερικού;

Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι που διαφοροποιεί και δεν νομίζω ότι είναι απαραίτητο να υπάρχει κάτι για να διαφοροποιεί. Εγώ, ας πούμε, ένα μεγάλο μέρος του ποιος είμαι, είναι λόγω του ραπ. Δεν έχω πάει ούτε στο Σικάγο, ούτε στην Ατλάντα, ούτε στο Μπρονξ, αλλά ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μου, του τι φοράω, πώς μιλάω, τι μυαλό διαθέτω, έχει να κάνει με το ραπ. Άρα, δεν είναι απαραίτητο να πρέπει κάπως να διαφοροποιηθείς. Δεν μπορείς, βέβαια, να βγεις από εδώ έξω και να πεις είμαι στο Μπρονξ, στη γωνία και πουλάω κρακ, αλλά θα μπορούσες να είσαι στην Γερανίου, στην Αθήνα και να πουλάς πρέζα. Το άλλο Αμερική, άλλο Ελλάδα, δεν ισχύει. Το ραπ είναι ίδιο παντού. Είτε στη Βραζιλία, είτε στην Κένυα, είτε στην Ζανζιβάρη, τις ίδιες ανάγκες καλύπτει. Την ανάγκη κάποιου, να βγει και να πει αυτά που θέλει, για κάποιον λόγο. Η ανάγκη είναι αυτή, που σε ωθεί να το κάνεις και όχι το μήνυμα. Το μήνυμα μπορεί να έρθει μετά, αλλά η ανάγκη είναι το πρωτεύων.

Έχει ταυτιστεί η hip hop με την πολιτική; Το μήνυμα και ο στόχος της είναι να χτυπήσει το σύστημα;

Το ραπ στην Αμερική ξεκίνησε σαν μουσική για τα parties. Το ότι στην Ελλάδα το πλασαρανε αποκλειστικα σαν κάτι που θέλει να χτυπήσει το σύστημα, είναι τελείως άτοπο και πρόκειται για φιλολογίες της ελευθεροτυπίας και ίσως κάποιων ανθρώπων “αριστεριζόντων”. Κάποιοι άνθρωποι έχουν κάτι στο μυαλό τους και θέλουν να τα καπελώνουν όλα, βάζοντας ταμπέλες του τύπου “το ραπ είναι πολιτικό” και διάφορα άλλα τέτοια. Δεν είναι έτσι. Και στην Αμερική υπήρχαν συγκροτήματα, όπως οι «Public Enemy», που μιλούσαν καθαρά για πολιτική, αλλά δεν είναι αποκλειστικό το ότι το ραπ ήταν ο μόνος τρόπος για να βγουν οι μαύροι από τα γκέτο. Ακόμα και αν είναι έτσι, δεν βγήκαν επαναστάτες, καπιταλιστές βγήκαν. Υπάρχουν rappers, όπως ο Kendrick Lamar, που κάνει ραπ με αρκετά πολιτικό και κοινωνικό μήνυμα και στίχο και είναι πολύ καλοί. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το ραπ πάει μόνο με την πολιτική. Ραπ κάνει όποιος θέλει να πει κάτι.

Αν ξεχώριζες μια συνεργασία, ποια θα ήταν αυτή;

Με τους «Ζωντανούς Νεκρούς» ήταν κάτι μεγάλο για μένα, γιατί καθόμουν στο γυμνάσιο και άκουγα τις κασέτες τους και ξαφνικά, μετά από τόσα χρόνια, βρέθηκα να τους κάνω παραγωγές, να τους ηχογραφώ και να τους μιξάρω. Το να είσαι ο μόνος άνθρωπος που έχει μπει σε έναν τόσο κλειστό κύκλο ανθρώπων που έχουν αφήσει ιστορία, είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Από εκεί και πέρα, πολλά που έχω κάνει με τον “Ύπο”, τα γουστάρω πολύ, γιατί ήταν κάτι που άλλαξε τη φάση στην Ελλάδα.

Πώς θα ήθελες να καθιερωθείς στην ελληνική hip hop “κονσόλα”;

Θα ήθελα, όταν μια μέρα βαρεθώ και σταματήσω, να έχω αφήσει όσο περισσότερο έργο γίνεται. Να έχουν ακούσει τη δουλειά μου δέκα – είκοσι πιτσιρικάδες και να είναι πωρωμένοι, όπως ήμουν εγώ με άλλους που άκουγα. Θα ήθελα να συνεχίσουν από πίσω, να κάνουν αυτό που κάνω εγώ. Σε δύο, τρία, πέντε χρόνια, θα πρέπει να έχουν βγει άλλοι, καλύτεροι και μικρότεροι, για να συνεχίσει το πράγμα να πηγαίνει μπροστά. Δεν μπορεί να είναι όλο οι ίδιοι και οι ίδιοι για χρόνια. Αυτό που απλά θα προσπαθήσω εγώ, είναι να δουλέψω, για να αφήσω όσο πιο πολύ έργο γίνεται για όλους και αν μπορέσω να κάνω και κάτι παραπάνω, για να δούνε ότι όλα γίνονται και ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο… Να μπορούν να έχουν όνειρα οι πιτσιρικάδες.

Σαν Skive, τί επιδιώκεις μέσα από τις παραγωγές σου; Είναι απλά δουλειά, είναι τέχνη, τί ακριβώς είναι;

Είναι αυτό που με κάνει να ξυπνάω την επόμενη μέρα. Αν δεν έκανα παραγωγές, δε ξέρω τι θα μπορούσα να έκανα στην ζωή μου και πιθανόν να ήμουν και δυστυχισμένος. Αυτό το πράγμα με κάνει να κοιμάμαι κάθε βράδυ καλά. Αυτό που θέλω από τις παραγωγές μου, είναι όταν σκάει το beat και μέσα στο δωμάτιο βρίσκονται πέντε άτομα, να σταματάνε όλοι να μιλάνε και να γυρίζουν το κεφάλι. Αυτό που επιδιώκω από τις παραγωγές μου, είναι να είναι όλες διαφορετικές και δυνατές, να μην μπορείς να τις περάσεις έτσι αδιάφορα. Όλα τα beats μου, πρέπει να σκοτώνουν και όσο κάνω ραπ, θέλω να είμαι ο καλύτερος.