Συνέντευξη με τον Μελέτη Ηλία.

Ο Μελέτης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα και δεν ήθελε, από μικρό παιδί, να γίνει ηθοποιός. Δεν υπήρχε το «μικρόβιο», ούτε μέσα του, ούτε στην οικογένεια. Στα 18 του, είδε τυχαία το «Καημένε μου Μάρικ», σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου, και τότε το συνειδητοποίησε. Οι γονείς του, όπως χαρακτηριστικά ο ίδιος λέει,  «φρίκαραν», όταν τους ανακοίνωσε ότι θα φοιτήσει στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Ευτυχώς, για εμάς, δεν παράτησε τον στόχο του και αυτές τις μέρες βρίσκεται στην Θεσσαλονίκη, υποδυόμενος τον Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, στην παράσταση «Γράμματα αγάπης στον Στάλιν».

 

Τι θυμάσαι από την πρώτη φορά που εμφανίστηκες σε σκηνή;

Ήμουν στο 2^ο έτος της σχολής, όταν επιλέχτηκα να συμμετέχω, ως μέλος του χορού, στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη. Καλοκαίρι, Επίδαυρος, και 10.000 ζευγάρια μάτια απέναντί μου. Μπαίναμε, τραγουδώντας και χορεύοντας. Για δευτερόλεπτα, δεν είχα φωνή. Ήταν, απίστευτα, έντονη εμπειρία. Ακόμη και σήμερα, σε κάθε πρεμιέρα, υπάρχει άγχος. Δεν είναι εύκολο να το αποβάλλεις. Όσο περνούν τα χρόνια, και εξελίσσομαι ως ηθοποιός, τόσο νοιώθω ότι γνωρίζω λιγότερα και συνεχίζω να αναζητώ περισσότερα. Το άγχος είναι μέρος αυτής της αναζήτησης.

Πώς αισθάνεσαι απέναντι στις σπουδαίες σου συνεργασίες με σκηνοθέτες, όπως ο Τερζόπουλος, ο Λιβαθινός, ο Βογιατζής κ.α.;

Οι συνεργασίες μου, όλες, είναι μαθήματα για μένα. Ο Τερζόπουλος και ο Λιβαθηνός ήταν άλλες 2 σχολές, πέρα από το Θέατρο Τέχνης. Δάσκαλοί μου περισσότερο, παρά σκηνοθέτες. Στην πορεία των χρόνων, συνειδητοποιώ, ακόμη περισσότερο, την συμβολή τους στην δουλειά μου. Προσωπικά, θεωρώ σημαντικό για έναν νέο ηθοποιό, να βρίσκεται υπό την προστασία μιας ομάδας κι ενός δασκάλου. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, και είναι κρίμα να αποπροσανατολίζονται ταλαντούχοι άνθρωποι.

Ποια είναι τα κριτήρια, που χαρακτηρίζουν έναν «σωστό» ηθοποιό;

Θα πρέπει να υπάρχει πειθαρχία. Ο Τερζόπουλος μας έλεγε: «είτε είσαι σκηνοθέτης, είτε ηθοποιός, αν δεν αρχίζεις στις 7 την μέρα σου, δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις κάτι». Είναι σημαντικό να πειθαρχείς σε ένα ωράριο, στους χρόνους προετοιμασίας. Πειθαρχημένος και συνεπής. Επίσης, θα πρέπει να υπάρχει η κατάλληλη παιδεία. Δεν αρκεί η εκπαίδευση της εκάστοτε σχολής. Θα πρέπει ο ηθοποιός να δει, να ακούσει, να διαβάσει, ώστε να μπορεί να επικοινωνήσει με τους συναδέλφους του και τον σκηνοθέτη του. Στην ουσία, πρέπει, μέσω της καθολικής παιδείας να δημιουργήσεις τις αναφορές σου. Και βεβαία, εξίσου σημαντικό στοιχείο, είναι το ένστικτο.

Υπάρχουν έργα ή ρόλοι που κυνηγάς;

Δεν θα έλεγα πως έχω απωθημένο κάποιον ρόλο, ούτε ότι τυφλά θα έλεγα «ναι» σε ένα έργο, μόνο κα μόνο για τον τίτλο του. Στις συνεργασίες μου, δίνω μεγάλη βάση στα άτομα. Τους συναδέλφους, τον σκηνοθέτη, τους λοιπούς συντελεστές και φυσικά, στις μέρες μας, τον παραγωγό. Το θέατρο είναι ομαδικό παιχνίδι. Πρέπει να μπορείς να συνεννοηθείς. Δεν κυνηγάω σύνθετους ή μη, ρόλους. Άλλωστε, λένε πως δεν υπάρχει μικρός ρόλος, αλλά μικρός ηθοποιός. Κάθε ρόλος θα έχει την αξία, που θα του δώσεις.

Βιώνει πρόβλημα το ελληνικό θέατρο σήμερα;

Η υπερπληθώρα ηθοποιών και η έλλειψη επαγγελματισμού, είναι που δημιουργούν το πρόβλημα. Υπάρχει χάσμα ανάμεσα στην ιδέα του και την πραγματικότητα, για την ζωή του ηθοποιού. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι, το να είσαι ηθοποιός, είναι η εύκολη λύση και μπαίνουν, από την αρχή, στο λάθος μονοπάτι. Αυτοί, που σήμερα θαυμάζουμε στο θέατρο, έκαναν την τέχνη επιστήμη και αφιερώθηκαν σ’αυτήν.

Βρίσκεσαι σε διαδικασία γυρισμάτων για την τηλεοπτική σειρά «Το σόι μου», που θα ξεκινήσει να προβάλλεται, από την συχνότητα του Alpha. Παράλληλα, συνεχίζεις στο θέατρο, προσθέτοντας και μια νέα παράσταση. Πώς κινείσαι ανάμεσα σε αυτούς, του διαφορετικούς κόσμους;

Το κλειδί είναι η ισορροπία. Όχι μόνο επαγγελματικά, αλλά και προσωπικά. Έχω σύζυγο και μια κόρη, 4 χρόνων. Το πρωί κάνω γυρίσματα για μια κωμική σειρά και το βράδυ είμαι στο θέατρο με, μάλλον, πιο «Δραματικούς ρόλους». Αν με ρώταγες πριν μερικά χρόνια, θα σου έλεγα ότι ένας ηθοποιός δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Σήμερα, μάλλον, δεν γίνεται αλλιώς. Το ζήτημα είναι, αφενός να ισορροπείς, και αφετέρου να μην κάνεις εκπτώσεις. Ο κόσμος της τηλεόρασης είναι διαφορετικός από αυτόν του θεάτρου, αλλά έχουν και οι 2 την μαγεία τους. Θεώρησα ιδιαίτερα τιμητική, αυτή την τηλεοπτική πρόταση, και για αυτό δέχτηκα.

Ο ρόλος του Μιχαήλ Μπουλγάκοφ πώς προέκυψε;

Ο Δημήτρης Μυλωνάς, που κάνει την σκηνοθεσία, είναι φίλος. Ήμαστε μαζί στην ομάδα του Λιβαθινού. Έχουμε κοινό κώδικα επικοινωνίας και δέχτηκα, με χαρά, να πρωταγωνιστήσω στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα. Επίσης, το έργο παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, εξετάζοντας την σχέση μεταξύ τέχνης και εξουσίας.

Ακούγεται η φράση «ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να είναι απολιτικό ον». Θα ήθελα έναν μικρό σχολιασμό, πάνω σ’ αυτό.

Ένας καλλιτέχνης εκτίθεται στο κοινό. Μέσα από το έργο του, θέλει να επικοινωνήσει με το κοινό. Δεν το έκανα για τον εαυτό μου. Αυτομάτως, αν θέλεις να πεις κάτι, πρέπει αυτό που θα πεις, να έχει μια κατεύθυνση. Είναι, εκ των πραγμάτων, πολιτική θέση, να μιλάει κανείς μπροστά σε κόσμο. Ο κόσμος ακούει, κρίνει, συμφωνεί ή διαφωνεί. Η παράστασή μας είναι μια πραμάτεια, πάνω στην σχέση τέχνης και εξουσίας. Στο έργο, ο συγγραφέας προσπαθεί να επικοινωνήσει με το κοινό του, αλλά ο Στάλιν του το απαγορεύει. Και αυτό είναι κάτι που τον τρελαίνει, με αποτέλεσμα να φέρει τον Στάλιν σπίτι του. Είναι τρελό. Από την μια ο Μπουλγκάκοφ θέλει να σκοτώσει τον Στάλιν, και από την άλλη, να τον φιλήσει. Ο συγγραφέας δεν υποχώρησε απέναντι στην εξουσία του Στάλιν, και αυτό πιστεύω ότι θα έκανα, αν ήμουν στην θέση του. Πρέπει να μένεις και να παλεύεις με τις συνθήκες.

Φιλοξενείστε σε έναν καινούριο χώρο της πόλης, το Black Box. Ήταν εύκολη ή δύσκολη η μεταφορά και η προσαρμογή;

Δεν θα έλεγα ότι ήταν εύκολη ή δύσκολη η προσαρμογή. Η αλλαγή χώρου είναι ενδιαφέρον στοίχημα για μια παράσταση, ειδικά στην περίπτωσή μας. Κληθήκαμε να παίξουμε, έχοντας το κοινό γύρω και μπροστά μας, και όχι αριστερά κα δεξιά, όπως στο Θέατρο «Επί Κολωνώ». Είναι φοβερή αίσθηση, ο θεατής να βρίσκεται 2 βήματα από εσένα.

Μελλοντικά σχέδια;

Θα συνεχίσω με τα τηλεοπτικά γυρίσματα, θα επιστρέψουμε στην Αθήνα με το «Γράμματα αγάπης στον Στάλιν» στο «Επί Κολωνώ», και συνεχίζουμε, επίσης, το «Βόυτσεκ», σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου, στο Νέο Χώρο Θέατρου «Άττις».

______________________

Συντελεστές
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς
Σκηνικά-κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Μουσική & Ηχητικός Σχεδιασμός: Λάμπρος Πηγούνης
Επιμέλεια Κίνησης: Θάλεια Δήτσα
Μακιγιάζ & Κομμώσεις: Λένια Saw
Video trailer: Βαγγέλης Λαϊνάς και Νίκος Παπαγγελής
Φωτογραφίες: Πάνος Μιχαήλ
Αφίσα: Παναγιώτης Βωβός

Ερμηνεύουν
Μπουλγκάκοφ: Mελέτης Ηλίας
Μπουλγκάκοβα: Άννα Ελεφάντη
Στάλιν: Σπύρος Τσεκούρας