Συνέντευξη με την Δήμητρα Ματσούκα.

Φωτογραφίες/Βίντεο: Κατερίνα Μποτζώρη & Άννα Καρμίρη
Ήχος: Νίκος Καλλιάννης

Η Δήμητρα Ματσούκα είναι γυναίκα αντιθέσεων. Εύθραυστη και ταυτόχρονα δυναμική. Απρόσιτη και ταυτόχρονα φιλική. Σου μιλάει, χαμογελώντας με νόημα, και το επόμενο λεπτό, ανάβει τσιγάρο και βυθίζεται στις σκέψεις της. Βρίσκοντας ισορροπία στο λεπτό σκοινί της υποκριτικής της ταυτότητας, ερμηνεύει έναν μανιασμένο ρόλο. Μια σύγχρονη Μήδεια, σε έκσταση. Σαν άλλη ξεπεσμένη πριγκίπισσα, κάθε βράδυ, αλωνίζει  στην αυτοσχέδια σκηνή του BlackBox και καλεί τους θεατές να παρακολουθήσουν την πορεία της και να ακούσουν την ιστορία της.

Ποια ανάγκη σας έκανε να δεχτείτε την πρόσκληση του Λευτέρη Γιοβανίδη, να ερμηνεύσετε τον συγκεκριμένο ρόλο;

Με πήρε τηλέφωνο από την Αμερική και με ρώτησε αν με ενδιαφέρει. Δέχτηκα, γιατί θεώρησα ότι μόνο καλό θα μου έκανε να ασχοληθώ με έναν σύγχρονο μονόλογο. Είναι ένα στοίχημα για έναν ηθοποιό και, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, είναι μια σπουδή πάνω στο αντικείμενο του.

Υπήρξαν στιγμές, κατά την διάρκεια των προβών, που θελήσατε να εγκαταλείψετε;

Πολλές, ναι. Και ειδικά στην αρχή, όταν είχα δεύτερες σκέψεις για το περιεχόμενο του κειμένου. Όχι ότι δεν μου άρεζε, αλλά με προβλημάτιζε η φόρμα του και το κατά πόσο θα μπορούσε να αποδοθεί θεατρικά. Ο τίτλος χρησιμοποιεί την φράση “μανιασμένο ποίημα”. Ο Λευτέρης Γιοβανίδης επέμενε ότι υπάρχει θεατρικότητα μέσα σ’ όλο αυτό και μ’ έκανε να δω ένα νέο θεατρικό σύμπαν.

Πώς προσεγγίζεται ένας ρόλος, τόσο υπερβατικός; Η Μήδεια του έργου δανείζεται το αρχαιοπρεπές όνομα και την ιστορία, αλλά στην πραγματικότητα, έχει όψη έγχρωμης γυναίκας στον σύγχρονο κόσμο.

Νομίζω ότι πάντα κουβαλάς τον εαυτό σου, με έναν τρόπο, σ’ αυτό που κάνεις. Από την άλλη, όμως, είναι άδικο να υποστηρίξω ότι, συνειδητά, έφερα την Μήδεια κοντά σ’ εμένα. Άλλωστε, δεν είναι ένας “κανονικός” ήρωας. Δεν είναι εύκολα αντιληπτή. Για να την προσεγγίσω, άφησα το ένστικτό μου να με οδηγήσει και την είδα με τα μάτια της καρδιάς μου και μέσα από το σύμπαν, που έστησε σκηνογραφικά, αλλά και με τους φωτισμούς, ο Λευτέρης. Μου είναι δύσκολο, ως ηθοποιός, να μιλάω γι’ αυτό που κάνω. Είναι στιγμές που αισθάνομαι ότι γίνεται μια ρωγμή στον χρόνο. Αυτός ο ρόλος είναι εμπειρία ζωής.

Τι είναι αυτό που σας «εξιτάρει» στην δουλειά σας;

Γενικά, δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι. Ψάχνω, συνέχεια, νέους δρόμους και μ’ ευχαριστεί το ότι μπορώ να επιλέξω να παίξω από ακραία κωμικούς ρόλους, μέχρι σκοτεινούς – δραματικούς. Έχω δει τον εαυτό μου σε κλασικούς ρόλους στο ΚΘΒΕ, πριν χρόνια, καθώς επίσης και σε πειραματικούς του Εθνικού. Αυτό με γεμίζει.

Ο ιδανικός ρόλος για εσάς;

Πάντα ήθελα να παίξω σε ένα έργο, του Ίψεν. Δεν ξεχνώ πότε την ευφυέστατη Νόρα, που παρουσίασε ο Οστερμάγιερ, το 2006, και είμαι τυχερή που θα ενσαρκώσω την Έντα Γκάμπλερ, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου.

Πού βρίσκετε την ηρεμία στην καθημερινότητά σας;

Νιώθω ήρεμη όταν κοιμάμαι, αν και αυτό δεν είναι απόλυτο (γέλια). Μ’ αρέσει να μένω στο σπίτι και να χαζεύω στο διαδίκτυο ή να βλέπω ταινίες στον κινηματογράφο. Με ηρεμούν τα έντονα αισθήματα, που προκαλούνται μετά από μια καλή ή κακή ταινία. Θέλω να νιώσω, για να ηρεμήσω. Κάποτε άκουγα μουσική, τώρα όχι τόσο.

Τι μουσική σας αρέσει να ακούτε;

Σταθερά, από τότε που με θυμάμαι να αγοράζω τους δίσκους μου, μου άρεζε ό,τι είχε να κάνει με την βρετανική σκηνή. Από The Smiths και The Clash, μέχρι νεότερα συγκροτήματα, όπως Placebo και Arctic Monkeys.

Ένα ταξίδι, που θα θέλατε να πραγματοποιήσετε και δεν τα έχετε καταφέρει ακόμη;

Έχω ταξιδέψει πολύ στην Ασία, γι’ αυτό τώρα θα ήθελα να κατευθυνθώ προς Λατινική Αμερική. Περού, ας πούμε. Με ενδιαφέρει αυτό το κομμάτι της γης.

Μια όμορφη γυναίκα πρέπει να παλέψει περισσότερο από μια λιγότερο όμορφη, για να αποδείξει την επαγγελματική της αξία, ειδικά στον καλλιτεχνικό χώρο;

Αφενός, υπάρχει μια δυσκολία, ένας αγώνας συνεχούς απόδειξης. Αφετέρου, υπάρχει και κάτι που το κάνει πιο εύκολο. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Η όμορφη εμφάνιση μετράει θετικά στην επιλογή ενός ηθοποιού, για έναν πρωταγωνιστικό ρόλο. Δυστυχώς, σε αυτήν τη μικρή χώρα που ζούμε, υπάρχει μια διάθεση κατηγοριοποίησης, με βάση την εμφάνιση. Ωστόσο, αν καθορίζεις με “καθαρότητα” τον τρόπο που κινείσαι και τις δουλειές που επιλέγεις, τα καταφέρνεις.

Ποιες αρετές θαυμάζετε στους άλλους ανθρώπους;

Την πειθαρχία και την αυτοσυγκράτηση. Και δεν είναι μόνο αρετές, που θαυμάζω στους άλλους, αλλά και αρετές, που μου προσφέρει η δουλειά μου. Ενώ, σαν άνθρωπος, δεν περιορίζομαι, η δουλειά μου με συγκρατεί και με επαναφέρει, ώστε να έχω χειροπιαστό αποτέλεσμα. Σε αντίθεση με την χαοτική καθημερινότητα μου, το θέατρο απαιτεί συνέπεια και ολοκλήρωση.

Αν δεν είχατε γίνει ηθοποιός, τι δουλειά θα θέλατε να κάνετε;

Αρχιτέκτονας. Αγαπάω την αρχιτεκτονική και προσπαθώ να παρακολουθώ τις εξελίξεις της.

Ποια είναι η πόλη, που θα θέλατε να εξερευνήσετε ως αρχιτέκτονας;

Στα μάτια μου, παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον το Μπουένος Άιρες. Μπορεί, βέβαια, να με έχει επηρεάσει λίγο παραπάνω η ταινία “Medianeras” (2011) και αν σκεφτώ πιο ευρωπαϊκά, να καταλήξω στο Παρίσι. Ωστόσο, πάντα τα χάνω με το φουτουριστικό κομμάτι της Νέας Υόρκης.

Πώς φαντάζεστε τον εαυτό σας, σε 10 χρόνια;

Δεν έχω τόσο μεγάλη φαντασία. Δεν ονειρεύομαι. Θα ήθελα να είμαι υγιής και να έχω κάνει πράγματα, που μου άρεσαν όταν τα έκανα.

Τι σας θυμώνει γύρω σας;

Η αγένεια. Είναι κάτι, που πραγματικά δεν μπορώ να ανεχτώ. Χάνω την ψυχραιμία, την οποία θεωρώ πως γενικά διαθέτω. Με ενοχλεί η αγένεια, σε όλες της τις εκφάνσεις. Πάντα ήμουν ένας διακριτικός άνθρωπος και μέχρι σήμερα, με εκνευρίζουν ερωτήσεις σχετικά με τον μισθό μου, για παράδειγμα. Είναι δείγμα έλλειψης καλοσύνης.

Η Μήδεια, περιπλανώμενη, ψάχνει την πατρίδα της. Η πατρίδα της Δήμητρας, ποια είναι;

Η μαμά μου και η αδερφή μου, καθώς και λίγοι κοντινοί φίλοι και συγγενείς, είναι μεταφορικά η πατρίδα μου. Κυριολεκτικά, η πατρίδα μου είναι η Αθήνα. Εκεί γεννήθηκα, εκεί μεγάλωσα και κάθε φορά που επιστρέφω από κάποιο ταξίδι, το νιώθω. Ο καιρός, η χαοτική κίνηση και η μίξη αρχαίων και βαλκανικών στοιχείων αρχιτεκτονικής, μου θυμίζουν ποια είμαι, από πού έρχομαι και πού πάω.

Ποιο κομμάτι του κειμένου, σας συγκινεί περισσότερο και μια καθοριστική φράση του, από αυτό.

Υπάρχει κάτι που με συγκινεί περισσότερο, σαν παρατηρητή των ανθρώπων γύρω μου. Όταν βλέπω μετανάστες, ανθρώπους που είναι απάτριδες, ανέστιοι, ανεπιθύμητοι, ανακαλώ άμεσα το κομμάτι, που η ηρωίδα επιτίθεται στους Δυτικούς βωμολοχώντας, ρίχνοντας κατάρες. Μπορώ να καταλάβω την οργή κάποιου που, για καθαρά γεωγραφικούς λόγους, έχει θυσιάσει τη ζωή του. Με συγκινεί ιδιαίτερα η τελευταία ατάκα του έργου: “Δεν υπάρχει αγάπη”. Όχι ότι δεν έχω βρει αγάπη στην ζωή μου,  αλλά η συνειδητοποίηση ότι κάποιοι, γύρω μας, δεν έχουν γνωρίσει ποτέ τι θα πει αγάπη. Αυτό είναι σκληρό.

______________________

«Μήδεια, ένα μανιασμένο ποίημα» του Ζαν-Ρενέ Λεμουάν
Σκηνοθεσία: Λευτέρης Γιοβανίδης
Μετάφραση: Έφη Γιαννοπούλου
Σκηνικά: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Κοστούμια: Μαρία Παπαδοπούλου
Κινησιολογία: Pauline Huguet
Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος
Φωτογραφίες: Ορφέας Εμιρζάς

Ερμηνεύει η Δήμητρα Ματσούκα.

Χώρος: Black Box, Βασ. Όλγας 65 και Φλέμινγκ 2
Ημέρες και ώρες: Πέμπτη – Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00
Πληροφορίες – κρατήσεις: 2310 829254
Εισιτήρια: Κανονικό 15€, μειωμένο (φοιτητικό – ανέργων) 10€