Η μάνα της
Η μάνα της την είχε δασκαλέψει από μικρή «ένα στεφάνι το κεφάλι σου πρέπει να πλαισιώσει αυτό μονάχα μπορεί να σου φέρει ευτυχία».
Εκείνη βάλθηκε από τότε να ψάχνει το στεφάνι και ορκίστηκε να χωρίσει ως και την θάλασσα από το αλάτι προκειμένου να το βρει.
Πρώτα, έκλεψε φωτοστέφανο οσιομάρτυρος που θανατώθηκε πριν εκατοντάδες χρόνια για το αιώνιο.
Γρήγορα όμως κατάλαβε ότι το αιώνιο δεν υπάρχει. Τότε το πήρε στα χέρια της, το έσπασε σε μικρά κομμάτια και ύστερα του έβαλε φωτιά και το έκαψε.
Αργότερα, σαν άλλη Καλλιπάτειρα κατάφερε να τρυπώσει στους αγώνες. Πλησίασε αργά τον κότινο και όταν κανείς δεν κοίταζε, κάτω από τον χιτώνα της τον έκρυψε.
Στα μαλλιά της τον φόρεσε μα γρήγορα ξεράθηκε, οι ελιές μαράθηκαν και άρχισαν να πέφτουν στο πρόσωπο της. Έπεφταν δυνατά πάνω της σαν πέτρες, άφηναν σημάδια και της κατάτρωγαν το πρόσωπο όπως η θάλασσα κατατρώει την πέτρα. Δεν άντεξε τον πόνο, τον έβγαλε και τον έκλεισε σε ένα συρτάρι με παλιές φωτογραφίες.
Πέρασαν κάμποσοι χειμώνες και καλοκαίρια. Που και που θυμόταν όλα εκείνα τα στεφάνια που εμφανίστηκαν μπροστά της μέσα στα χρόνια. Είτε τα είχε καταχωνιάσει σε παλιά ντουλάπια ή τα είχε πετάξει στην θάλασσα. Αυτή ήταν η δική της ευτυχία, μια ζωή χωρίς συμβιβασμούς και εκπτώσεις.
H Εύα Κώττα σπούδασε Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Ηλεκτρονικών Υπολογιστων στο ΑΠΘ. Στην συνέχεια μετακόμισε για επαγγελματικούς λόγους στην Αθήνα όπου και διαμένει τα τελευταία χρόνια. Μέσα στην καραντίνα δημιούργησε το The Abstract Girl ένα blog με σκοπό να στεγάσει τις απόψεις της, τα πράγματα που την εμπνέουν και όλα αυτά που την προβληματίζουν καθημερινά. Τα αγαπημένα της θέματα αφορούν την ισότητα, την αλληλοϋποστήριξη και την ενδυνάμωση των γυναικών.
Γιατί όμως The Abstract Girl? Γιατί οραματίζεται κορίτσια αφηρημένα, που δεν χωράνε σε καλούπια, δεν φέρουν ταμπέλες και δεν περιορίζονται στα στενά όρια που η πατριαρχία τους επιβάλλει, αντίθετα εκτείνονται από το μηδέν εώς το άπειρο, δημιουργούν, ονειρεύονται και ζουν με τους δικούς τους κανόνες.
