“Η κόρη του πατέρα μας” του Hirozaku Kore – Eda #tiff56

Κείμενο: Λυδία Ρακή

Η κόρη του πατέρα μας (Our little sister/Umimachi Diary)
Ιαπωνία 2015

Περιλαμβάνεται στην κατηγορία “Special Screenings” του 56ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Μια ταινία του Hirozaku Kore- Eda, βασισμένη το ομώνυμο manga, που περιγράφει την ιστορία τεσσάρων αδερφών, τριών από την ίδια μητέρα και η τέταρτη από διαφορετική, αλλά όλες από τον ίδιο πατέρα. Οι τρεις πρώτες και μεγαλύτερες αδερφές (Σάτσι, Γιοσίνο και Τσίκα) ζουν μαζί σε ένα μεγάλο σπίτι στην πόλη Καμακούρα και ταξιδεύουν στην εξοχή, για την κηδεία του πατέρα τους, όπου συναντούν και γνωρίζουν, για πρώτη φορά, την έφηβη ετεροθαλή αδερφή τους (Σούζου). Από την πρώτη, κιόλας, αυτή την επαφή τους, οι τέσσερις αδερφές δένονται και σύντομα αποφασίζουν να μείνουν όλες μαζί. Η μεγαλύτερη φαίνεται να έχει αναλάβει τη συνολική ευθύνη της οικογένειας, ενώ οι υπόλοιπες απλώς απολαμβάνουν τη ζωή μαγειρεύοντας, τρώγοντας και γενικά, διασκεδάζοντας.

Η κεντρική θεματική της ταινίας εστιάζει στην αξία των οικογενειακών δεσμών και κυρίως, της αδερφικής αγάπης. Δεν πρόκειται για μια ταινία που ολοκληρώνεται με κάποια κορύφωση, με άλλα λόγια δεν παρουσιάζει σημαντική εξέλιξη όσον αφορά την πλοκή. Η ζωή των πρωταγωνιστριών ρέει ομαλά, ενώ δεν υπάρχουν ανατροπές που διαταράσσουν την πορεία των πραγμάτων ή αναπάντητα ερωτήματα στα μάτια του θεατή. Φυσικά, όσο περνά η ώρα, μαθαίνουμε κάποια στοιχεία παραπάνω για τον οικογενειακό τους περίγυρο, όπως και για γεγονότα που συνέβησαν στο παρελθόν και εξηγούν την οικογενειακή τους κατάσταση, αλλά μέχρι εκεί.

Κατά τ’ άλλα, ο σκηνοθέτης γεμίζει τις σκηνές με όμορφα χρώματα, τοπία και γενικά εικόνες. Η κινηματογραφική κάμερα αποτυπώνει μια γλυκιά ατμόσφαιρα και τα πλάνα φαίνονται καλοστημένα και προσεγμένα. Μέσα από την καθημερινότητα των κοριτσιών, παίρνουμε στοιχεία για την ιαπωνική κουλτούρα και γαστρονομία (η σκηνή με τα πυροτεχνήματα, το φαγητό των πρωταγωνιστριών) και κυρίως παίρνουμε μια γεύση από τα τοπικά έθιμα.

Ακόμα, το σύνολο των ηθοποιών ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του σεναρίου. Τα πρόσωπα είναι αληθινά, οι ηθοποιοί παίζουν φυσικά και επιτυγχάνουν μία αμεσότητα και οικειότητα προς το θεατή, μιας και πρόκειται για χαρακτήρες προσιτούς και καθημερινούς. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι οι χαρακτήρες αυτοί δεν έχουν ιδιαίτερο βάθος και δεν προσφέρουν κάποια κατεύθυνση στην ιστορία.

Τέλος, αν και η διάρκειά του είναι μεγάλη, περίπου εκατόν τριάντα λεπτά, το έργο δεν κουράζει και δεν παρουσιάζει κοιλιά. Είναι μια ταινία ανάλαφρη και ευχάριστη, που δε θίγει κάποιο πρόβλημα, ούτε οδηγεί σε βαθύτερους προβληματισμούς. Σίγουρα θα την πρότεινα σε κάποιον που θα ήθελε να ξεκουραστεί και να χαλαρώσει, παρ’ όλα αυτά όμως, δεν θα έλεγα ότι είναι μια ταινία αξιοσημείωτη για τα δεδομένα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου.