Στράτευση εν έτει 2020.

Οι παρακάτω λέξεις αποτυπώνουν την εμπειρία μου υπηρετώντας την Πατρίδα.

Δεν ένιωθα πότε μου έτοιμος για όλο αυτό. Εξ’ αρχής γνώριζα βαθιά μέσα μου, ότι αυτοί οι εννέα μήνες θα με δυσκόλευαν στη προσωπική μου ζωή και ψυχική μου διάσταση. Παρ’ όλα αυτά, αφού δεν επέλεξα το δρόμο της ανικανότητας στράτευσης λόγω ψυχικών διαταραχών, δηλαδή το να επικαλεστώ κάτι το οποίο δεν ισχύει, καθώς η «δημοκρατική» Ελλάδα δε δίνει άλλη επιλογή σε όσους δεν επιθυμούν να καταταχθούν, ξεκίνησε το ταξίδι των εννέα μηνών για εμένα.

Φορτωμένος με δύο σάκους με τα όσα πιστεύεις ότι θα χρειαστείς για περίπου δεκαπέντε μέρες στο κέντρο εκπαίδευσης, περνάς την πύλη δίχως να κοιτάς έξω. Χωρίς ιδιαίτερα λόγια και επεξηγήσεις, σε ντύνουν βιαστικά με φωνές και σε βαφτίζουν στρατιώτη. Παύεις να συστήνεσαι με το όνομα σου, το επώνυμο αρκεί. Ξαφνικά βρίσκεσαι σε μια παράταξη στο μεσαίο στοίχο, ακίνητος με υψωμένο το δεξί σου χέρι επαναλαμβάνοντας με βροντερή φωνή ό,τι ακούγεται από τα μεγάφωνα. Είναι ο όρκος, λόγια όχι δικά σου, ούτε τα πιστεύεις, γι’ αυτό σου δίνουν τόσο λίγο χρόνο μέχρι να ορκιστείς στρατιώτης, για να μη διαπιστώσεις τι επαναλαμβάνεις.

Το παράδειγμα με τα πρόβατα είναι αντιπροσωπευτικότατο για τον στρατό. Είναι το φαινόμενο της μάζας: λίγοι έως ελάχιστοι το ελέγχουν, ο καθένας πηγαίνει όπου πηγαίνει η μάζα.

Στη συνέχεια παίρνεις στα χέρια σου το φύλλο πορείας που αναγράφει την μετάθεση σου. Το περιμένεις με τόση λαχτάρα, λες και έρχεται η λύτρωση για ‘σένα πιστεύοντας ότι στην επόμενη μονάδα θα εγκλιματιστείς πιο εύκολα. Έχεις πάρει ήδη μια ιδέα. Μεσολαβεί η εκπαίδευση όπου θα έχεις μια ειδικότητα, πράγμα που υπονοεί πως θα σου μεταβιβάσουν ορισμένες χρήσιμες πληροφορίες. Μαθαίνεις να υπακούς, να παρουσιάζεσαι, να αναφέρεσαι ζωηρά και να συμφωνείς με ό,τι κι αν σου πουν. «Μάλιστα», «Διατάξτε», «Όχι». Λέξεις που πρέπει να χρησιμοποιείς στον στρατό. Δεν έχεις άποψη, κι αν έχεις, δε μπορείς να την υπερασπιστείς.

Με το πέρας της εκπαίδευσης το ιδεολογικό πανί του στρατού πέφτει. Από εκεί και μετά γίνεσαι ένας απλός συντηρητής του στρατοπέδου. Χωρισμένοι σε πόστα σε διατάζουν να γίνεις ελαιοχρωματιστής, κηπουρός, καφετζής, μηχανικός και οτιδήποτε άλλο χρειαστεί η μονάδα. «Πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα για την επιθεώρηση.» Κάθε διοικητής που σέβεται τον εαυτό του, πρέπει να δείξει το καλύτερο πρόσωπο στον ανώτερο. Ότι διοικεί κατάλληλα τον κόσμο του, συντηρεί επάξια το στρατόπεδο και είναι ιδανικός για αυτή τη θέση.

Άξιος της τύχης μου λοιπόν, να υπηρετώ το έτος 2020. Αυτή η «μαγευτική» χρονιά, για τους περισσότερους ανθρώπους ανά τον κόσμο, άφησε το στίγμα της και σε εμένα.

Αύγουστος, ημέρα των γενεθλίων μου· ένα τηλεφώνημα κυριολεκτικά μου έκοψε τα πόδια. «Το άτομο που μετέφερες βρέθηκε θετικό στον κορονοϊό». Διατάχθηκα λοιπόν να γυρίσω πίσω στη μονάδα και να απομονωθώ για προληπτικούς λόγους. Έτσι κι έγινε. Εκτέλεσα τη διαταγή. Μη σκεπτόμενος και με μηχανικές κινήσεις, μάζεψα τα όσα πίστευα ότι θα χρειαστώ και γύρισα στη μονάδα. Αφού ήρθα σε επαφή με αρκετά άτομα, κατέληξα να κοιμάμαι σε ένα θάλαμο -φυσικά, όχι μόνος. Υπήρχε ήδη ένας στρατιώτης, ο οποίος είχε έρθει σε επαφή με τον ασθενή. ‘Ημουν καταδικασμένος θέλοντας και μη, να εκτεθώ ακόμη περισσότερο. Οι τουαλέτες ήταν κοινές για οκτώ άτομα.

Οι συνθήκες εντός του κτιρίου ήταν απελπιστικές. Δωμάτια σκονισμένα με έντομα τριγύρω, τουαλέτες χαλασμένες, πλημμυρισμένες από ούρα, λουτρά χαλασμένα. Φυσικά η αντιμετώπιση για το μόνιμο προσωπικό που επίσης ήρθε σε επαφή με τον ασθενή δεν ήταν η ίδια. Αξιωματικοί, υπαξιωματικοί, μόνιμο προσωπικό σε περιορισμό κατ’ οίκον.

«Μα γιατί εφόσον δεν υπάρχουν οι κατάλληλες εγκαταστάσεις να μην απομονωθούμε στα σπίτια μας, όσοι έχουμε τη δυνατότητα; Θα αποσυμφορηθεί και το κτίριο.»

«Δε γίνεται αυτό. Είστε στρατιώτες.»

Μέσα μου απόρησα. Είναι δυνατόν εν έτει 2020 η ιδιότητα να ανάγεται πάνω από την ανθρωπιά;

Ύστερα από τρεις ημέρες κατέφθασε το κλιμάκιο του ΕΟΔΥ. Καθώς περιμένουμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων η αγωνία και ο φόβος, όχι τόσο για τη δική μου υγεία αλλά για την έκθεση των μελών της οικογένειας μου σε όλο αυτό, κορυφώνονται. Μετά το τεστ ο χρόνος παγώνει, ανά λίγα λεπτά ελέγχω την ώρα στο κινητό μου, περιμένοντας ένα τηλεφώνημα για να ακούσω ότι βρέθηκα αρνητικός.

Είναι πράγματι παράδοξο το πώς η κυβέρνηση χειρίστηκε την κατάσταση. Εν μέσω μιας επιδημίας με παγκόσμια εμβέλεια, το ελληνικό κράτος δεν προστάτεψε τους στρατεύσιμους. Συνέχισε την κατάταξη των νεοσυλλέκτων στρατιωτών θέτοντας νόμιμη τη μεταφορά και εξάπλωση του ιού από περιοχή σε περιοχή.

Ημέρα Τετάρτη και πρωινό ξύπνημα δίχως καμία ενημέρωση. Έπειτα από μια τελευταία θερμομέτρηση μας ανακοινώνεται ότι το τεστ βγήκε αρνητικό. Αφότου υπογράψαμε μια φόρμα που επιβεβαιώναμε ότι δεν εκτεθήκαμε στον ασθενή για πάνω από δεκαπέντε λεπτά, ότι δεν υπήρχε σωματική επαφή, ανταλλαγή χειραψίας κ.λπ., γυρίσαμε πίσω στην εκπαίδευση.

Στόματα βουλωμένα με μάσκες.

Ίσα που διέκρινες τα μάτια των υπολοίπων.

Αποστάσεις  μεταξύ μας και σχολαστικό πλύσιμο των χεριών. Όλο αυτό διήρκησε δύο εβδομάδες περίπου.

Όσο φτάνει η μέρα της απόλυσης, τόσο η ατμόσφαιρα βαραίνει. Η ψυχολογία σου πέφτει,  η υπομονή σου στερεύει. Δεν αντέχεις άλλο να ακούς την ομιλία του διοικητή σου. Όχι άλλος θυμός, όχι άλλη εχθρικότητα, όχι άλλη ανοχή, όχι άλλες διαταγές. Διαταγές ως προς τι; Για να μάθεις πώς γίνεσαι πιστός και φιλότιμος στρατιώτης; Πως να εκτελείς προθύμως και άνευ αντιλογίας «τας διαταγάς των;»

Δεν σε παρηγορεί η απόλυση. Αναζητάς μια άλλη χώρα, η μάλλον καλύτερα έναν άλλον κόσμο, όπου δεν υπάρχει πλούτος, μίσος και διακρίσεις. Έναν κόσμο όπου οι τέχνες, ο πολιτισμός, η αγάπη ακμάζουν. Εκεί θες να ζήσεις, εκεί θες ν’ αναπαραχθείς.

Ιδεατό; Ιδεατό!

Ο στρατός είναι σαν ένα σκουριασμένο, μισοσπασμένο γρανάζι όπου χρήζει αντικατάστασης. Η σκουριά αντιπροσωπεύει την ιδέα, την κουλτούρα του στρατού, έννοιες που έχουν πλέον οξειδωθεί, ενώ το μισοσπασμένο γρανάζι αντιπροσωπεύει τον τρόπο υλοποίησης της στρατιωτικής θητείας. Οι απόψεις που καλείσαι να ανεχθείς για ένα χρονικό διάστημα της ζωής σου είναι απαρχαιωμένες, μονοδιάστατες, μυρίζουν κόμπλεξ και εκφοβισμό. Εάν δε συμμορφωθείς, εάν δεν στρατιωτικοποιηθείς, θα σου στερήσουν την ελευθερία σου, θα σου υποβάλλουν ποινές στέρησης εξόδου έως ότου συμφωνήσεις και υπακούσεις. ‘Ο, τι και να ήσουν στη προηγούμενη σου ζωή, (προ στρατού) δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο από τη στιγμή που αναγκάζεσαι να αποκτήσεις την ιδιότητα του στρατιώτη. Αυτή η τόσο πολύτιμη ιδιότητα, όχι για τον ίδιο τον στρατιώτη, αλλά για τους αξιωματικούς και υπαξιωματικούς οι οποίοι έχουν άμεση επίδραση πάνω του. Ο στρατιώτης είναι ο υπηρέτης του στρατοπέδου και διατάζεται από κάθε μόνιμο στρατιωτικό προσωπικό. Αυτή είναι η ιδιότητα του. Στον στρατό κυριαρχεί το μίσος, ο εθνικισμός, ο φόβος. Για το λόγο αυτό ο στρατός πρέπει να είναι κάτι που το επιλέγεις, πρέπει να είσαι έτοιμος να έρθεις αντιμέτωπος με τα παραπάνω συναισθήματα.

Παρ’ όλα αυτά, είναι αξιοθαύμαστο και παράλληλα αξιοπερίεργο το πώς οι πολίτες αντιδρούν στην εικόνα ενός στρατού να κυκλοφορεί ανάμεσα τους. Κοιτάζουν με θαυμασμό τους στρατιώτες, άλλες φορές τους συμπονούν, όταν τους πετυχαίνουν με τη στολή και το γαλανόλευκο εθνόσημο στον αριστερό ώμο του χιτωνίου σε σταθμούς τρένων ή λεωφορείων. Ίσως νιώθουν ασφάλεια. Ότι κάτι υπάρχει εκεί έξω. Ένας ξάγρυπνος φρουρός που όταν συμβεί το κακό θα είναι εκεί, με το τυφέκιο και την ατσαλένια καρδιά έτοιμος να πολεμήσει για την υπεράσπιση της Πατρίδας.

Δεν είναι έτσι ο πόλεμος. Μη φοβάσαι! Εσύ είσαι αυτός που πολεμάει με την ατσαλένια καρδιά. Εσύ, που πιστεύεις σε εσένα και στον τόπο σου. Που επενδύεις σε αυτόν τα όνειρά σου, τη δημιουργικότητα σου, τη θέληση και την πίστη σου για ένα καλύτερο αύριο, παρά τις αντιξοότητες και τον πόλεμο που εσύ δέχεσαι.

Ο πόλεμος δεν διεξάγεται με τα χέρια πια.

Κατάλαβε το!

______________________

Φωτογραφία Εξωφύλλου: ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/Δημήτρης Τοσίδης