God Is an Astronaut, είναι ισχυρό όνομα στο χώρο της post rock σκηνής και μας το απέδειξε.
Οι God Is an Astronaut είναι ένα ιρλανδικό post-rock συγκρότημα με electro space rock στοιχεία που δημιουργήθηκε το 2002 από τους δίδυμους αδελφούς Niels και Torsten Kinsella. Το όνομα της μπάντας προήλθε από την φράση : «Everything is true. God is an astronaut, Oz is over the rainbow, and Midian is where the monsters go» από την fantasy horror ταινία Nightbreed του Clive Barker. Όπως έχουν δηλώσει οι ίδιοι, κάθε album τους με τον τίτλο και τα κομμάτια που φέρει το καθένα, αντικατοπτρίζει την ψυχοσύνθεση τους ανά τις περιόδους πηγαίας έμπνευσης χωρίς concept. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν το τελευταίο τους album somnia (2022) που σημαίνει ύπνος και προσκαλεί τους ακροατές του σε ένα ονειρικό ταξίδι, καθώς είναι αμιγώς ambient ο ήχος του.
Θυμάμαι τον εαυτό μου όταν ξεκίνησα να ακούω post rock -πριν 20 χρόνια περίπου, όταν ακόμα η λίστα με τα συγκροτήματα αυτού του είδους είχε τρία ονόματα όλα κι όλα, τους Godspeed You! Black Emperor, τους Sigur Rós και τους Mogwai... και μέσα σε λίγο διάστημα η λίστα άρχισε να μπουκώνει -όπως μπουκώνει ο ήχος της κιθάρας από τα δεκάδες πεταλάκια που πατάει το πόδι ενός μόνο κιθαρίστα της post rock σκηνής.
Για κάποιο λόγο που δεν μπορούσα να καταλάβω ακριβώς και ενώ γούσταρα τον ήχο των Caspian, των Exxasens, των If These Trees Could Talk κ.α., που παραπέμπουν σε prog post μονοπάτια, αλλά και βαρύτερους μεταλλικούς post ήχους όπως οι Isis και οι Rosetta, γούσταρα και αυτούς του φλώρους τους God Is an Astronaut και τότε, δεν ήξερα καν από πού εμπνεύστηκαν αυτό το όνομα.
Είχα καιρό, λοιπόν, ν’ ακούσω post και τους God Is an Astronaut δεν τους είχα δει ποτέ, οπότε με το άκουσμα του επερχόμενου live τους στη πόλη μας, θα ήμουν εκεί. Τη μέρα της συναυλίας άκουσα λίγο πάλι τα δύο πρώτα album τους που ξεχωρίζουν λόγω των ηλεκτρονικών drums και της χαλαρής ροής τους, ενώ ακόμα δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί μου άρεσαν τόσο.
Πιστοί στην ώρα έναρξης που ανακοινώθηκε, τα δύο αδέλφια στη κιθάρα και το μπάσο μαζί με τον ντράμερ Lloyd Hanney μπήκαν δυναμικά με το Age of the Fifth Sun από το ομώνυμο album. Το κοινό αρχικά μουδιασμένο μα το θερμό χειροκρότημα στο τέλος του κομματιού υποδήλωνε μάλλον το αντίθετο. Συνέχισαν με το Seance Room και In flux από τα πρόσφατα album τους. O frontman του συγκροτήματος Torsten Kinsella, λακωνικός και μετρημένος, ανακοίνωσε το Far From Refuge για τη συνέχεια και κάπως οι παλμοί πέσανε μέχρι να έρθει ο πιο δυνατός επίλογος του κομματιού.
Η στιγμή για να παίξουνε κάτι από τα πρώτα album τους έφτασε με το Fragile και από το παρελθόν «πίσω» στο μέλλον με το προσδοκώμενο Echoes και το The Last March. Kαθώς όλοι είχαμε πια ζεσταθεί, διατηρώντας βέβαια ο καθένας τον προσωπικό του «χωροχρόνο» για πώρωση -όπως συνήθως συμβαίνει στις Post rock συναυλίες, οι God Is an Astronaut μας ταξίδεψαν ξανά στο παρελθόν με το All Is Violent, All Is Bright, Suicide by Star και Frozen Twilight. Δεν ξέρω τι μαγικό κάνανε εκεί οι Ιρλανδοί, αλλά ο ήχος τους ήταν τόσο πιστός στον πρώιμο ήχο που είχαν τα πρώτα τους album, ενώ όσο περνούσε η ώρα όλο και πλησίαζα κοντά στην σκηνή, παρατηρώντας τα απόκοσμα video art σε ασπρόμαυρη απόχρωση που κυλούσαν αρμονικά στο background, πάνω στις μελωδίες που εκτοξεύανε στα αυτιά μας οι God Is an Astronaut.
Το επόμενο κομμάτι ήταν το Βurial από το Ghost Tapes και ακολούθησε η τελευταία βουτιά στο παρελθόν με το Point Pleasant και το From Dust to the Beyond από το πρώτο album για κλείσιμο και έναν μικρό αποχαιρετισμό…
Για το κλείσιμο, οι God Is an Astronaut βγήκαν στη σκηνή ξανά για δύο ακόμα κομμάτια με πρώτο το Spectres από Ghost Tapes και για τελευταίο εncore κομμάτι το Worlds in Collision από Age of the Fifth Sun. Μας αποχαιρέτησαν με μια αναμνηστική φωτογραφία και κατέβηκαν από το stage. Παρόλο που ήταν μόνο οι τρεις τους, «γέμισαν» τη σκηνή με τον Lloyd Hanney να χτυπάει τα drums χωρίς να χάσει ούτε νανοδευτερόλεπτο, τον Niels Kinsella να μην σηκώνει κεφάλι στη κυριολεξία από τις χορδές του μπάσου του και τον Torsten Kinsella με τα πετάλια του να χτίζει τις μελωδίες αλλάζοντας τις ηλεκτρικές κιθάρες σαν τα πουκάμισα.
Οι God Is an Astronaut απέδειξαν ότι είναι μια απόλυτα δεμένη μπάντα και ένα ισχυρό όνομα στο χώρο της post rock σκηνής και η περίπου μιάμιση ώρα που διήρκησε το live δεν μου έφτασε και ήθελα κι άλλο. Aκόμα αναρωτιέμαι γιατί μου αρέσουν, αλλά η αποψινή ταινία θα ήταν το Νightbreed…
______________________
