Γιώργος Παπαγεωργίου: Ο καθωσπρεπισμός είναι το πιο ύπουλο, ψεύτικο μοντέλο συμπεριφοράς της εποχής μας!

Δεν είναι εύκολο να περιγράψεις τι ακριβώς είναι οι Polkar – γιατί δεν είναι μόνο μπάντα, ούτε μόνο θέατρο, ούτε μόνο πάρτι. Ή μάλλον, είναι όλα αυτά μαζί και κάτι παραπάνω: μια στάση ζωής, με χάλκινα που φλερτάρουν με το punk, στίχους που κρύβουν εξομολόγηση πίσω από την πλάκα, και μια σκηνική ενέργεια που λες και γεννήθηκε μέσα σε πανηγύρι της μεταμοντέρνας εποχής.

Την Τρίτη 8 Ιουλίου, οι Polkar επιστρέφουν στη Θεσσαλονίκη – στην πόλη όπου ξεκίνησαν όλα – για ένα εκρηκτικό live στο Soul SKG (26ης Οκτωβρίου 104). Οι πόρτες ανοίγουν στις 21:00, η μουσική αρχίζει στις 22:00, κι αυτό που υπόσχεται η βραδιά είναι κάτι μεταξύ θεατρικού ξέσπασματος, συναυλιακού ιδρώτα και συναισθηματικής εκτόνωσης.

Λίγες μέρες πριν το live, μιλήσαμε με τον τραγουδιστή και δημιουργό του σχήματος, Γιώργο Παπαγεωργίου – που όταν δεν βρίσκεται στη σκηνή, διδάσκει υποκριτική σε δραματικές σχολές. Η κουβέντα μας πήγε παντού: από τον τρόπο που ξεκίνησαν οι Polkar, μέχρι το πώς βλέπει ο ίδιος τον ρόλο του καλλιτέχνη μέσα σε έναν χαοτικό κόσμο. Είπαμε αστεία, αλλά και σοβαρά. Όπως ακριβώς κάνουν και τα τραγούδια τους:

Πόλκα, πανηγύρι, θέατρο, ροκ και καρακιτς δόξα. Αυτό το κράμα πώς ξεκίνησε για σένα; 

Δεν οργάνωσα τίποτα να σου πω την αλήθεια, η έννοια του marketing είναι κάτι που με μπερδεύει και με ξενερώνει. Όπως και στο θέατρο, έτσι και στην μουσική κινούμαι βάση ενστίκτου, προσπαθώ να έχω διαρκώς το μυαλό μου εν κινήσει, θέλω να βλέπω τι συμβαίνει γύρω μου, να παρατηρώ τον απέναντι, την πόλη που ζω, την σχέση μου, το πώς μεγαλώνω. Και με αυτό τον τρόπο να δημιουργώ εικόνες, ιστορίες που θέλω να πω.

Ήταν συνειδητή επιλογή ή κάτι που σε διάλεξε;

Δεν έχω ιδέα. Μάλλον συνειδητή επιλογή θα έλεγα, κανένας δεν μπορεί να σε αναγκάσει να γίνεις καλλιτέχνης. Έχει τρομερή ανασφάλεια, δυσκολία, ανεργία η δουλειά αυτή. Πρέπει να μην αντέχεις να μην την κάνεις για να την κάνεις.

Αν έπρεπε να εξηγήσεις σε κάποιον τελείως άσχετο τι κάνετε, αλλά είχες μόνο 30 δευτερόλεπτα, τι θα του έλεγες; 

Πετάμε τα σουτιέν μας στον κόσμο και μας τα πετάει πίσω. Αυτό. Με τα μουσικής.

Υπάρχει κάποια “ιεροτελεστία” πριν από κάθε live; Κάτι που κάνεις για να μπεις στο mood, να καθαρίσει το κεφάλι σου ή απλώς για γούρι;

Τρώω πάντα μια μπανάνα μαζί με ένα energy drink.

Υπάρχει κάποιο κομμάτι που, όσο κι αν το παίζετε, παραμένει “δικό σου” με έναν τρόπο που δεν μπορεί να το καταλάβει κανείς άλλος;

Το « Η καρδιά μου εδώ».

Έχεις πιάσει ποτέ τον εαυτό σου να σκέφτεται “μήπως το παρακάνουμε με την πλάκα”; Να αυτολογοκριθείς δηλαδή, στο πλαίσιο του politically correct;

Ο καθωσπρεπισμός είναι το πιο ύπουλο, ψεύτικο μοντέλο συμπεριφοράς της εποχής μας. Είναι ο συντηρητισμός καλυμμένος με το πρόσωπο της ευγένειας. Μόνο ο καθημερινός αγώνας για ηθική στάση και αξιοπρέπεια θέλω να είναι οδηγοί μου.

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σε τρομάζει όταν σκέφτεσαι το σήμερα σαν πολίτης; Κι αντίστοιχα, τι σε κρατάει ακόμη όρθιο και αισιόδοξο;

Με τρομάζει η χώρα μου. Δεν μου δημιουργεί καμία ασφάλεια. Δεν μου επιτρέπει να την σεβαστώ, γιατί δεν με σέβεται. Με κρατάει όρθιο μόνο η έμφυτη καλοσύνη των λαϊκών ανθρώπων που δεν έχουν χαλάσει ακόμα. Υπάρχουν κρυμμένοι, αλλά ζωντανοί.

Αν σου έδιναν ένα μικρόφωνο για να μιλήσεις σε όλη την Ελλάδα για 30 δευτερόλεπτα – όχι για να τραγουδήσεις, αλλά για να πεις κάτι – τι θα έλεγες;

Αφού οι πολλοί έχουμε τη δύναμη, γιατί́ δεν την έχουμε πια;

Η Θεσσαλονίκη για σένα είναι έμπνευση, παρελθόν, ή κάτι που κουβαλάς παντού – ακόμα κι όταν παίζετε σε άλλο ημισφαίριο;

Η Θεσσαλονίκη είναι το πατρικό μου. Ή και το «μητρικό» μου μαζί.

Αν η Θεσσαλονίκη ήταν τραγούδι των Polkar, τι τίτλο θα είχε;

Βασικά θα ήταν το «αγάπησε με».

Το live στη Θεσσαλονίκη πλησιάζει. Αν μπορούσες να υποσχεθείς στο κοινό ένα μόνο πράγμα για εκείνο το βράδυ, ποιο θα ήταν;

Να μην βάλω κάτι λαμέ. Θα έχει ζέστη.