Γιατί το La La Land μας θυμίζει την χρυσή εποχή των μιούζικαλ!
Κείμενο: Ζήσης Πιτένης
Η χρυσή εποχή των μιούζικαλ στο Holywood είναι πια πολλές δεκαετίες πίσω μας, αν και ανά τα χρόνια συνεχίζουμε να έχουμε την τύχη να γνωρίζουμε διαμαντάκια όπως τα Moulin Rouge, Chicago και Dreamgirls. Λίγο πριν την εκπνοή του 2016, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Damien Chazelle (που γνωρίσαμε καλά στο Whiplash), προσθέτει ένα ακόμα μιούζικαλ στη συλλογή μας. Το La La Land με πρώτο-μάγεψε στην «τρέιλερ εκδοχή» του, στην προβολή κάποιας άλλης ταινίας. Μόλις έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα, έτυχαν και οι σωστές συνθήκες, οπότε δεν έχασα την ευκαιρία.
Η ταινία ακολουθεί τον Sebastian (Ryan Gosling) και την Mia (Emma Stone), δύο ονειροπόλους και φιλόδοξους νέους ανθρώπους που ερωτεύονται με τον πιο μιούζικαλ τρόπο που θα μπορούσαν. Ομολογώ πως συμπαθώ ιδιαίτερα πολύ τους συγκεκριμένους ηθοποιούς ως ζευγάρι, πιο πολύ όμως, πιστεύω στη χημεία μεταξύ τους. Δεν θα ήθελα να συζητήσω για τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνει και εξελίσσεται ο έρωτας μεταξύ των δύο, άλλωστε μπορείτε να το φανταστείτε. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες της ταινίας συμμετέχουν για λίγο, αλλά μπορείς να ξεχωρίσεις τον μοναδικό J.K. Simmons, σε ρόλο που του πάει γάντι και τον τραγουδοποιό John Legend, με ρόλο που εξελίσσει μέσα στην ιστορία. Πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτήν την ταινία παίζει προφανώς η μουσική και το δέσιμο μεταξύ των σκηνών, καθώς και η φυσικότητα του όλου πράγματος, βοηθάει περισσότερο σ’ αυτό το στήσιμο.
Από την εναρκτήρια σκηνή, η ταινία προδίδει το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Είναι για εκείνους τους τρελούς, τους χαζούς που ακόμα ονειρεύονται. Ο Sebastian θέλει να «σώσει» την τζαζ μουσική, θεωρώντας πως έχει εκπέσει, ενώ παράλληλα εργάζεται περιοδικά ως πιανίστας. Η Mia δουλεύει στην καφετέρια του studio της Warner Bros. και θέλει κι η ίδια κάποτε να γίνει ηθοποιός. Παρακολουθούμε την πορεία ενός έρωτα ανά τις εποχές, με δύο συμμετέχοντες που δεν παύουν να είναι πιστοί στα όνειρά τους. Ένας έρωτας που γεννήθηκε τυχαία, για να τους πιέσει να τα κυνηγήσουν. Η μουσική είναι πάντα το τρίτο πρόσωπο της σχέσης τους, είτε πλαισιώνει τις στιγμές τους είτε στην κυριολεξία. Είναι αληθινά σπουδαίο να φτιάχνεις μια αγάπη και στη βάση της να βάζεις τη μουσική, ειδικά αν είναι μουσική όπως την έγραψε για την ταινία αυτή ο Justin Hurwitz. Το πιο ωραίο είναι ότι οι Stone και Gosling δεν προηχογράφησαν τα πάντα στο στούντιο. Κι ο Gosling δεν πήγαινε συστηματικά σε προπονήσεις σε γυμναστήρια, αλλά για μαθήματα πιάνο, ώστε να φαίνεται η ερμηνεία του πιο αληθινή.
Ο τίτλος της ταινίας είναι αναφορά σ’ ένα ψευδώνυμο της πόλης του Los Angeles, στην οποία και διαδραματίζεται. Όπως κι η πολιτεία, έτσι κι η ταινία είναι λιγάκι εκτός πραγματικότητας. Αυτό είναι όμως που πραγματικά χρειαζόμασταν. Η αισθητική, καθ’όλη τη διάρκειά της ταινίας, θυμίζει κάτι από ταινία εποχής κι έχει κάτι απ’ όλα εκείνα τα τοπία, τα φώτα και τα χρώματα, που έχουμε συνδέσει με το ρομαντισμό. Κι όλα δένουν όπως ακριβώς πρέπει, με τη σκηνοθεσία του Chazelle, που σε βάζει μέσα στο πανί, έτσι ώστε να ζήσεις τον έρωτα, μαζί με τους ήρωες της ταινίας. Και ζηλεύεις, όχι για τον έρωτά τους, αλλά γιατί δεν πρόκειται σύντομα να χορέψεις και να τραγουδήσεις στο δρόμο, χωρίς να σε περάσουν για τρελό. Προειδοποιώ ότι αν πάτε με την κατάλληλη παρέα στο σινεμά, θα φύγετε τραγουδώντας αυτοσχέδια στιχάκια, χορεύοντας χέρι-χέρι, σαν να είναι απολύτως φυσιολογικό. Και θα περιμένετε και από τους γύρω σας να κάνουν το ίδιο. Αν είστε λοιπόν τρελοί, πηγαίνετε στο κοντινότερο σινεμά, είναι και Χριστούγεννα. Α και η ταινία ήδη έχει προταθεί για 7 χρυσές σφαίρες κι άλλα βραβεία, που δεν ήξερα ως τώρα.
Από τις 22/12 στις αίθουσες.
