«Τελευταία έκκληση», το ποίημα της Παρασκευής.

Κάνε επιτέλους την κίνηση
κι ας είναι αυτή μια τελευταία προσπάθεια
να γίνω ο ουρανοδρόμος της αυγής πού θέλησες
τ’ αστέρι που έσκισε στα δυο τη νύχτα

Σημαδεμένος χρόνος ὁ δικός μας βγάλε μου
εκείνη τη Στιγμή πού κάποτε μας γάζωσε
και ρίξαμε ένας ένας τις ψυχές μας στο σωρό
σαν όπλα αιχμαλώτων
κι ύστερα στρίψαμε γυμνοί στ’ αποδυτήρια
και με σκυφτά κεφάλια στις παρόδους
– καθένας μας και μια παραλλαγή
μια ατομική περιπλοκή του δράματος –
βγάλε μου αυτούς τους ελιγμούς τόσα σκοινιά
αυτόν τον καθημερινό λαβύρινθο
ίδια αδιέξοδα απ’ τούς ίδιους δρομοδείχτες

Μα προπαντός βγάλε μου τούτη την αγκύλωση
στους διαδρόμους και τις έδρες
ώρες ατέλειωτες κάτω απ’ τα μάτια των παιδιών
να μην τους γίνομαι καθρέφτης
μα συμπαγής προσέχοντας να μην λυγίσω
ή να περνώ σ’ αλληγορίες ν’ αλλάζω θέμα
για ν’ αποφύγω μέσα κι έξω μου τήν προγραφή

Άν θέλεις πάλι ν’ ανεμίσει το κουρέλι της καρδιάς μου
να κάμεις έρωτα χωρίς αναστολές
ξερίζωσέ μου αυτή τη μόνιμην αντίσταση.