«Ευκολίες», το ποίημα της Παρασκευής.
ό,τι για πάντα έχει χαθεί
-σιγά το ξόρκι δηλαδή
ας πούμε όταν πας να ερωτευτείς
και σε διακόπτουν
-κλεμμένο από ‘ναν τοίχο είναι αυτό
μην πάθω αυτά που έπαθε ο Τίτος απ’ τον Αναγνωστάκη-
τότε που γίνεται κουβέντα και δε γίνεται
που μιλάμε και δε μιλάμε
και δε μιλάμε
-αν μιλούσαμε
θα ήταν όλα πιο απλά
άρα πιο βαρετά
το ξέρω
αντιδράτε-
τότε που χάνουμε μια ακόμα μάχη
τότε που χρειάζεται το ξόρκι
-για να εξιλεωθείς γίνονται όλα
ας είμαστε τουλάχιστον προσώρας ειλικρινείς
δε φταίει για όλα η πανσέληνος
-έχουμε φάει χρόνια αυτή την παραμύθα-
φταίει αυτό το αδιάγνωστο πηγαινέλα
στη διάθεση των ανθρώπων
που πυροδοτείται από μια λέξη
put the words in the right order
από μια φράση που πυροδοτεί μιαν εικόνα
έχουμε ήδη ηττηθεί κατά κράτος
περιμένοντας τη μάγισσα με τη σκούπα να σκουπίσει
τις δικαιολογίες μας
-μα επιτέλους δεν κουραστήκατε να ονειρεύεστε;
υπάρχει όμως πάντα ένα τραγούδι
που κολυμπάει ανάμεσά μας
κάτι μεταξύ θέλω να σαγαπήσω
και πάτα το μηδέν
-πάτα το καλά να τ’ακούσω να σπάει·
Από τη συλλογή φτηνό κρεβάτι (2018), εκδόσεις Πόλις
Δημήτρη Αθηνάκη, «ευκολίες»
