«Φαντασία», το ποίημα της Παρασκευής.

Νά ναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί
προς έναν δρόμο φιδωτό που σβει στα χάη,
και σένα του καπέλου σου πλατειά και φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάει.

Και ναν΄ σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά
γι΄ άστρα, τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων,
κι΄ αυτός ο άνεμος τρελά – τρελά να μας σκουντά
όλο προς τη γραμμή των οριζόντων.

Κι΄ όλο να λες , να λες, στα βάθη της νυχτός
για ένα – με γυάλινα πανιά – πλοίο που πάει
όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο που πέφτει εκτός:
όξ΄ απ΄ τον κύκλο των νερών – στα χάη.

Κι΄ όλο να πνέει, να μας ωθεί αυτός ο αέρας μαζί
περ΄ από τόπους και καιρούς, έως ότου – φως μου –
(καθώς τρελά θα χαιρετάει κειν΄ η κορδέλα η φανταιζί)
βγούμε απ΄ την τρικυμία αυτού του κόσμου…

Του Γιάννη Σκαρίμπα, Ουλαλούμ, Εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα 1975, σ. 11