Ένα σπίτι στο Παρίσι (My old lady)

Της Λυδίας Ρακή

Η ζωή του Mathias, ενός αποτυχημένου, άφραγκου και νευρωτικού Αμερικάνου, αλλάζει ριζικά όταν, μετά το θάνατο του πατέρα του, κληρονομεί ένα διαμέρισμα στο Παρίσι. Φτάνοντας, όμως, στο Παρίσι και έχοντας ως βασικό στόχο να πουλήσει την περιουσία και να καρπωθεί τα χρήματα, που αναλογούν σ’ αυτή, μαθαίνει ότι το εν λόγω διαμέρισμα είναι κατειλημμένο από τη Mathilde, μια ηλικιωμένη καθηγήτρια Αγγλικών, και την κόρη της, Chloe. Γρήγορα ο Mathias απελπίζεται, καθώς ενημερώνεται πως, λόγω της ιδιόρρυθμης γαλλικής νομοθεσίας, δεν έχει το δικαίωμα να αποκτήσει αμέσως το περιουσιακό στοιχείο, που δικαιωματικά του ανήκει, αφού το κτίριο χαρακτηρίζεται ως viager, γεγονός που συνεπάγεται ότι θα γίνει δικό του μετά το θάνατο της Mathilde. Όσο προσπαθεί να πουλήσει το διαμέρισμα και να συνεχίσει τη ζωή του, ο Mathias ανακαλύπτει ότι η Mathilde και ο πατέρας του ήταν εραστές για πολλά χρόνια. Παράλληλα, ο ίδιος, αρχίζει να αισθάνεται μία ερωτική έλξη για τη γοητευτική Chloe.

Πρόκειται για ένα καλοστημένο έργο, που δημιουργεί, σε γενικές γραμμές, θετικές εντυπώσεις. Παρόλο που η πλοκή της ταινίας δεν είναι ιδιαίτερα σύνθετη και εντυπωσιακή, θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε πρωτότυπη. Οι περισσότερες σκηνές είναι γυρισμένες σε εσωτερικούς χώρους, όπου οι πρωταγωνιστές μοιράζονται την καθημερινότητά και τα μυστικά τους, μέχρι να συνδέσουν τελικά τις ζωές τους. Οι ρυθμοί της ταινίας είναι αργοί και σταθεροί, με περάσματα τόσο στο πεδίο της κωμωδίας, όσο και του δράματος, και η εξέλιξη έρχεται ομαλά, μετά από μία ξεκάθαρη ροή γεγονότων, που συνθέτουν άρτια την τελική κατάληξη της ιστορίας.

Σκηνοθετικά, η ταινία δε φαίνεται να παρουσιάζει κενά ή λάθη. Παράλληλα, τα πλάνα και ο φωτογραφικός φακός αποτυπώνουν πολύ σωστά την ρομαντική ατμόσφαιρα του Παρισιού, ενώ δημιουργείται ένα κλίμα ξεκούραστο και κάποιες φορές, ατμοσφαιρικό. Βέβαια, το βασικό ερμηνευτικό τρίγωνο ανεβάζει σίγουρα το επίπεδο του έργου, αφού και οι τρεις πρωταγωνιστές

(Μάτζι Σμιθ, Κέβιν Κλάιν, Κρίστιν Σκοτ Τόμας) ανταποκρίνονται, παραπάνω από αξιοπρεπώς, στους προσωπικούς τους ρόλους.

Τέλος, βασισμένο στο δικό του θεατρικό έργο των αρχών της δεκαετίας του ’80, ο σκηνοθέτης Ισραελ Χόροβιτς, προσφέρει μία ζεστή, ανθρώπινη δημιουργία, σε συνδυασμό με ένα ταξίδι αυτογνωσίας, που διαθέτει περισσότερο ευχάριστα, παρά δραματικά στοιχεία, γεγονός που την καθιστά  προσιτή στα μάτια οποιουδήποτε θεατή.

Παραγωγή: Βρετανία – Γαλλία – ΗΠΑ
Σκηνοθεσία: Ισραελ Χόροβιτς
Πρωταγωνιστούν: Μάτζι Σμιθ, Κέβιν Κλάιν, Κρίστιν Σκοτ Τόμας