Ένα μεγάλο μπράβο στον Τιμ Μπάρτον!
Πάντα μου άρεσαν οι ταινίες του Τιμ Μπάρτον, εκτός από λίγες εξαιρέσεις. Ας είμαστε ρεαλιστές, το «Dark Shadows» ήταν από τις χειρότερες ταινίες που έχω δει!
Το «Μεγάλα μάτια», όμως, περίμενα πως θα είναι μια πολύ ωραία ταινία, μόλις διάβασα την υπόθεσή της. Και άργησα πολύ να το δω, δύο βδομάδες μετά την πρώτη της προβολή στις αίθουσες. Η ταινία παίζεται ακόμη, όμως, κι είναι τόσο καλή, κατά τη γνώμη μου, που δε γινόταν να μην πούμε τίποτα γι’ αυτή!
Η ταινία πραγματεύεται την ιστορία της Μάργκαρετ και του Ουώλτερ Κιν και τους πίνακες, που έγιναν γνωστοί ως τα “Μεγάλα Μάτια” κι έκαναν τεράστια επιτυχία στη δεκαετία ’50-’60. Για μια δεκαετία, λοιπόν, το κοινό γνώριζε πως δημιουργός αυτών των έργων ήταν ο Ουώλτερ Κιν, ο οποίος, επειδή ήταν τόσο φιλόδοξος, ήταν κι αυτός που έκανε την τέχνη προσιτή στον απλό κόσμο, που δεν είχε χρήματα για τους αυθεντικούς πίνακες, με το να πουλά αντίγραφα των πινάκων σε αφίσες, κάρτες κι ό,τι άλλο μπορούσε να σκεφτεί. Κάτι πραγματικά καινοτόμο, για εκείνη την εποχή. Κανείς δε γνώριζε, όμως, το τρομερό μυστικό που έκρυβε η οικογένεια. Ώσπου στο τέλος, η Μάργκαρετ δεν άντεξε και ομολόγησε την απάτη στο κοινό. Αποτέλεσμα της διαμάχης τους ήταν μια δίκη, η οποία δικαίωσε τη γυναίκα, καθώς ο δικαστής, μη μπορώντας να βρει άλλο τρόπο λύσης, έβαλε τους δύο ζωγράφους να δημιουργήσουν ένα πίνακα με τα μεγάλα μάτια και φυσικά αποδείχτηκε ποιος είχε δίκιο και ποιος όχι.
Στην ταινία αυτή, ο Τιμ Μπάρτον ξεφεύγει από το συνηθισμένο σκοτεινό στυλ του και μας παρουσιάζει κάτι διαφορετικό. Μπορεί οι εικόνες να μην είναι αυτό που έχουμε συνηθίσει από τον Τιμ, καθώς η ποπ κουλτούρα κυριαρχεί, οι χαρακτήρες, όμως, είναι αρκετά σκοτεινοί. Η Ειμι Ανταμς, στο ρόλο της Μάργκαρετ, είναι καταπληκτική, καθώς αφήνει το θεατή να δει όλη την καταπίεση που βίωνε από τον κτητικό και φιλόδοξο Κριστόφ Βαλτς, καθώς και τις τύψεις που την κατέκλυζαν.
Όσοι, λοιπόν, δεν πήγατε ακόμη να δείτε, έχετε λίγο καιρό μπροστά σας. Σίγουρα, δεν θα το μετανιώσετε!
