Το θέατρο ως αντίσταση: Οι δύο ηθοποιοί του «Το Δάνειο» μιλούν για ρόλους, δυσκολίες και όνειρα!

Με αφορμή την παράσταση, «Το Δάνειο» του Τζόρντι Γκαλθεράν στο Θέατρο Τ, που συνεχίζεται για λίγες ακόμη παραστάσεις, το Beater.gr, και ο Ερμής Ανδρεάδης, συνάντησε τους Ελίνα Αντωνίου & Γρηγόρη Φρέσκο, πρωταγωνιστές του έργου και μίλησαν για όλα:

Τι σας τράβηξε περισσότερο στο Δάνειο όταν το πρωτοδιαβάσατε;  Η ιστορία, η υπερβολή της, το χιούμορ ή ο τρόπος που μιλάει για την πραγματικότητα;

Ελίνα Αντωνίου: -Το πρώτο πράγμα που μου τράβηξε το ενδιαφέρον όταν πήρα στα χέρια μου αυτό το κείμενο, είναι ο τρόπος που ο Γκαλθεράν χρησιμοποιεί το χιούμορ για να μας μιλήσει για κάτι ταυτόχρονα υπερβολικό και παράλογο, αλλά και τρομερά οικείο στην χώρα μας. Ο τρόπος με τον οποίο μας παρουσιάζει τις ανθρώπινες σχέσεις, την υποβάθμιση των ανθρώπινων αναγκών, το τραπεζικό σύστημα της Ισπανίας, που όμως εν τέλει έχει πολλά κοινά με αυτό της Ελλάδας. Το κείμενο αυτό μας κάνει να γελάμε αλλά παράλληλα να σκεφτόμαστε και να αμφισβητούμε τον τρόπο με τον οποίο έχουμε «χτίσει» τις σχέσεις μας ως κοινωνία, μέσα σε ένα καπιταλιστικό σύστημα.
Γρηγόρης Φρέσκος: Το έργο το διάβασα πέρσι την άνοιξη όταν έπεσε τυχαία μπροστά μου στην βιβλιοθήκη της σχολής μου. Η ιστορία αρχικά γράφτηκε για δύο άντρες, αλλά διαβάζοντάς το μου φάνηκε αρκετά πιο ενδιαφέρον ο ένας ρόλος από τους δύο να ενσαρκωθεί από γυναίκα. Ένα έργο όπου υποκριτικά είχε πολύ πιασάρικους ρόλους, και πιστεύω ότι κάθε ηθοποιός που τους διαβάζει θα ήθελε να τους ενσαρκώσει, ενώ όλη η δράση συμβαίνει σε μια τοποθεσία και στηρίζεται ολοκληρωτικά στην μεταξύ τους σχέση. Το χιούμορ, η γρήγορη ταχύτητα της συζήτησης και των γεγονότων, και ο ρυθμός του κειμένου με γοήτευσαν γρήγορα.

Έχετε οι ίδιοι κάποια “τραυματική”, ή απλώς αξέχαστη εμπειρία με τράπεζα ή γραφειοκρατία που σας ήρθε στο μυαλό στις πρόβες;

Ελίνα Αντωνίου: Είχα την τύχη ή την ατυχία να γεννηθώ εκτός Ελλάδος και να ζήσω αλλού τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Όταν ήρθα στην Ελλάδα, ήρθα αρχικά ως φοιτήτρια και ομολογώ ότι χρειάστηκε πολλή υπομονή μέχρι να καταφέρω να αποκτήσω όλα τα έγγραφα που χρειαζόμουν, και ως φοιτήτρια αλλά και αργότερα όταν ξεκίνησα να εργάζομαι. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, όταν προσπαθούσα να βγάλω ΑΜΚΑ για να μπορέσω να εργαστώ, είχα πάει σε ένα κέντρο εξυπηρέτησης και μου είπαν, πως για να βγάλω ΑΜΚΑ θα πρέπει να προσκομίσω τον ΑΜΚΑ μου, κάπου εκεί νομίζω συνειδητοποίησα το παράλογο του συστήματος σε αυτήν την χώρα.
Γρηγόρης Φρέσκος: Έχω μια σχετικά πρόσφατη εμπειρία γύρω από το θέμα τράπεζα, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο. Ήθελα να κλείσω ένα ραντεβού για να ανανεώσω την κάρτα μου αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι ζητούσαν από την ηλεκτρονική τους εφαρμογή. Χρειάστηκε να πάω σε τρεις τράπεζες μέχρι να βρω έναν υπάλληλο για να μου εξηγήσει πώς πρέπει να το κάνω, καθώς όλοι μου έλεγαν πως πρέπει να τον κάνω μέσω της εφαρμογής χωρίς όμως να μου δίνουν οδηγίες. Κάτι τόσο απλό, που όμως μας δείχνει την σταδιακή αποξένωση των ανθρώπων.

Στο έργο βλέπουμε ανθρώπους να φτάνουν σε παράλογα άκρα για τρία χιλιάρικα. Πιστεύετε ότι οι νέοι σήμερα πιέζονται περισσότερο για τα «βασικά» σε σχέση με άλλες εποχές;

Ελίνα Αντωνίου: Έχω μεγαλώσει σε μία κοινωνία όπου οι άνθρωποι γύρω μου ενηλικιώνονταν, παντρεύονταν, έπαιρναν ένα δάνειο για να χτίσουν το σπίτι τους, έβρισκαν μια δουλειά, έκαναν παιδιά και η ζωή τους κυλούσε ομαλά, με τα πάνω της και τα κάτω της σίγουρα, αλλά ομαλά.  Οι γονείς μου στην ηλικία μου είχαν ήδη ένα σπίτι και δύο παιδιά, τα οποία μεγάλωναν με σχετική οικονομική ευχέρεια. Εγώ πάλι χρειάστηκε πολλές φορές στα πρώτα στάδια της ενηλικίωσής μου να κάνω δύο και τρεις δουλειές για να καταφέρω να μου προσκομίσω τα απολύτως απαραίτητα, χωρίς καν να έχω άλλα στόματα να ταΐσω. Τα νοίκια ανεβαίνουν, το κόστος ζωής αυξάνεται αλλά οι μισθοί μένουν στάσιμοι, οπότε ναι, οι νέοι στις μέρες μας παλεύουν για τα βασικά, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να ισορροπήσουν τα όνειρά τους με τις ανάγκες τους.
Γρηγόρης Φρέσκος: Σαφώς οι νέοι στο σήμερα πιέζονται παραπάνω από παλιότερα. Σήμερα το κόστος ζωής έχει ανέβει και ο μισθός δεν φτάνει, όχι μόνο για να πούμε ότι κάποιος είναι άνετος στην καθημερινότητά του, αλλά ακόμα και για τα βασικά πράγματα. Τα πάγια έξοδα σε ένα σπίτι είναι πολύ μεγαλύτερα από παλιά. Οι άνθρωποι πλέον, τουλάχιστον στην Ελλάδα θα πω , ζουν μόνιμα στο άγχος και στην αβεβαιότητα, παρά το γεγονός ότι εργάζονται περισσότερο απ’ όσο ξεκουράζονται.

Πώς είναι στην πραγματικότητα η ζωή ενός ηθοποιού στη Θεσσαλονίκη; Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση και ποιο το όμορφο κομμάτι που δεν φαίνεται προς τα έξω;

Ελίνα Αντωνίου: Η ζωή ενός ηθοποιού στην Θεσσαλονίκη κρύβει αρκετές αντιθέσεις, έχει μια ιδιαίτερη ομορφιά και ταυτόχρονα αποτελεί συνεχώς μια μεγάλη πρόκληση. Η έλλειψη σταθερότητας, ο ανταγωνισμός, οι (συχνά) χαμηλές αμοιβές, οι δουλειές που είναι περιορισμένες… χρειάζεται πολλή επιμονή και πίστη στον εαυτό σου και στην τέχνη σου για να μπορείς να συνεχίζεις σε αυτόν τον χώρο. Τα όμορφα κομμάτια του όμως κρύβονται στις συνεργασίες, στους φίλους που αποκτάς στις διαδικασίες των προβών, στο πώς «μεγαλώνεις» μέσα από κάθε project, στις κουβέντες, στην αναζήτηση, στην έρευνα και στην ελπίδα πως αυτό που δημιουργείται αφήνει, στο τέλος της μέρας, ένα αποτύπωμα στον κόσμο.
Γρηγόρης Φρέσκος: Στην Θεσσαλονίκη το επάγγελμα του ηθοποιού είναι δυστυχώς οριακά μη βιώσιμο, αν θες να ασχολείσαι μόνο με αυτό. Όλο και κάποια άλλη δουλειά χρειάζεται να κάνεις όταν βρεθείς χωρίς δουλειά στον θεατρικό τομέα.  Οι θεατρικές σκηνές είναι λίγες και τα χρήματα λιγότερα, αν και υπήρξε μια σχετική βελτίωση αυτήν την χρόνια καθώς βλέπουμε πως νέες θεατρικές σκηνές εγκαινιάζονται. Ο κόσμος βέβαια που παρακολουθεί θέατρο εξακολουθεί να είναι λίγος για την πόλη, όσον αφορά το “τοπικό” θέατρο τουλάχιστον. Πιο εύκολα θα γεμίσουν τα θέατρα σε μια αθηναϊκή παράσταση πάρα σε μία τοπική, ασχέτως θεατρικού αποτελέσματος. Το ζήτημα είναι να προσπαθείς να βελτιώνεσαι συνεχώς και να προσπαθείς για το καλύτερο αποτέλεσμα, από εκεί και πέρα δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Αυτή είναι η πραγματική πρόκληση ενός ηθοποιού γενικότερα, και το ίδιο ισχύει και στην Θεσσαλονίκη. Όλα αυτά μπορούν να μεταφραστούν με δυο τρόπους, από την μια μπορεί να σου πει κάποιος “αφού είναι έτσι γιατί δεν σταματάς;”, υπάρχει όμως και η άλλη όψη του νομίσματος και είναι η αγάπη, το μεράκι για αυτήν την δουλειά που σου δίνει το κίνητρο να συνεχίσεις, το να πηγαίνεις από πρόβα σε πρόβα και να μην το βλέπεις ως δουλειά, αλλά ως εργασία, και πιστέψτε με είναι πολύ διαφορετικό. Υπάρχει ομορφιά στο θέατρο, που εμένα προσωπικά με κάνει ακόμη να εύχομαι πως μέχρι τα γεράματά μου δεν θα μπορώ να με φανταστώ σε άλλη δουλειά πέραν αυτής.

Αν είχατε μπροστά σας κάποιον που σκέφτεται να έρθει να δει το Δάνειο αλλά δεν έχει αποφασίσει ακόμη, με ποια μία πρόταση θα τον πείθατε να μπει στην αίθουσα;

Ελίνα Αντωνίου: «Αν ψάχνεις τρόπο για να πάρεις ένα δάνειο, σου έχουμε τον πιο ευφάνταστο!»
Γρηγόρης Φρέσκος: Δεν είναι πολύ δύσκολη ερώτηση, «Αν θες να γελάσεις απλά μπες!»

Στον Beater.gr, κάνουμε ότι κάνουμε γιατί πιστεύουμε ότι το καλό πρέπει να προβάλλεται! Τί κάνετε, για να κάνετε “τον κόσμο καλύτερο”;

Ελίνα Αντωνίου: Πιστεύω πως η αλλαγή ξεκινάει από τα μικρά πράγματα, από ένα χαμόγελο, μία «καλημέρα», μία μικρή στιγμή βοήθειας απέναντι σε κάποιο άλλο άτομο. Θεωρώ ότι έχω πολύ δρόμο μπροστά μου για να μπορέσω να πω πως όντως «κάνω τον κόσμο καλύτερο», ίσως να μην προλάβω να το πω και ποτέ, όμως προσπαθώ καθημερινά να δουλεύω με τον εαυτό μου, να ψάχνω τρόπους να βοηθάω τους άλλους, αλλά και εμένα, γιατί στο τέλος της μέρας η αλλαγή ξεκινάει πρώτα από εμάς.
Γρηγόρης Φρέσκος: Νομίζω ότι μέσω της δουλειάς μου πραγματικά προσπαθώ να κάνω τον κόσμο καλύτερο.  Το επάγγελμα του ηθοποιού στο επιτρέπει αυτό. Μπορείς με ένα έργο σου να δείξεις πολλά πράγματα και να επικοινωνήσεις πολλά μηνύματα, για να πας εσύ αλλά και οι θεατές ένα βήμα πιο πέρα.

______________________

Πληροφορίες:

Έως 07 Δεκ 2025 (Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή)
Θέατρο Τ, Αλεξάνδρου Φλέμινγκ 16, Θεσσαλονίκη
Εισιτήρια: εδώ