Είδαμε ότι περιμέναμε να δούμε στο 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Βρισκόμαστε κάπου στο ενδιάμεσο της φετινής διοργάνωσης και παρά τις -σχεδόν πάντα- sold out προβολές, έχουμε ήδη ικανοποιήσει τα μάτια μας. Κρατήσαμε τα καλύτερα και σας τα παραθέτουμε, με την ευχή να βρείτε τρόπο να τις δείτε.

Το Τετράγωνο: Από τις Κάννες στην πλατεία Αριστοτέλους 

Ένα απλό φωτεινό τετράγωνο 4χ4 χωμένο ανάμεσα στα πλακάκια μιας πλατείας είναι αρκετό για να προκαλέσει και να προσκαλέσει την ανθρωπιά. Η ταινία δεν στέκεται σ’ αυτό, όπως ούτε κι εμείς. Γιατί η ανθρωπιά προσκαλείται σε κάθε περίσταση, τη στιγμή που διασχίζεις ένα δρόμο ή κοιτάς από το παράθυρο ή σε μια τηλεφωνική επικοινωνία με κάποιον γνωστό. Η ταινία ανοίγει κοινωνικούς διαλόγους, αλλά πριν ξεκινήσουν, μας εντάσσει σε μια κοντινή μελέτη ανθρώπων, καλοσιδερομένων και μορφωμένων, μέχρι να τσαλακωθούν και να μεταμορφωθούν σε ζώα. Μην είμαστε όμως σοβαροφανής, όλα ενέχουν χιούμορ, όπως και η ταινία.

Extra thing: Το φεστιβάλ προς τιμήν της ταινίας και του σκηνοθέτη, για τον οποίο έχει αφιέρωμα, τοποθέτησε παρόμοιο τετράγωνο κοντά στο γυάλινο κουτί της Αριστοτέλους.
[youtube id=”zKDPrpJEGBY” autoplay=”no”]

The Sqaure, Sweden/Germany/France/Denmark, 142′ | Ruben Östlund

Το Για την Οικογένεια είναι ότι πιο κοντινό σε κοινωνικό ρεαλισμό

1998, στο Βόρειο Καύκασο. Μια αντιδραστική και επίμονη έφηβη συγκρούεται με όποιον βρεθεί μπροστά της, στο όνομα της ελευθερίας της. Σε μια μικρή εβραΪκή κοινότητα, σε ρωσικά εδάφη, που βιώνουν οικονομική κρίση, χρειάζονται πολλές θυσίες για την οικογένεια και την προστασία της. Η πρωτογονίστρια, ένα αγοροκόριτσο και θα διεκδικήσει αυτό που θέλει με κάθε αξιοπρέπεια και δυναμισμό, σπάζοντας τους ισχυρούς δεσμούς που έχουν γραφτεί μηχανικά από θρησκείες και πολιτισμούς.

Extra thing: Η ταινία, ουσιαστικά, παίρνει θέση ενάντια σε βίαια γεγονότα του παρελθόντως, με εμβόλημα αποσπάσματα βασανηστηρίων που κάποτε διέρευσαν στο διαδίκτυο. Παρ’ όλα αυτα, πρόκειται για σκληρές και δίσπεπτες εικόνες, ειδικά όταν βρεθούν στα μάτια ενός ανυποψίαστου θεατή. Η ταινία προβήθηκε και βραβεύτηκε επίσης στο φεστιβάλ Καννών.

[youtube id=”UU1ep4kO5XM” autoplay=”no”]

Closeness, Russia, 118′ |  Kantemir Balagov 

Ο Γιος της Σοφίας είναι μια ταινία για τις ανθρώπινες σχέσεις

Μας θυμίζει πως ήμασταν – ή θα είμαστε – κάποτε παιδιά, έφηβοι, ενήλικες και ηλικιωμένοι. Και πως ήμασταν με τους υπόλοιπους γύρω μας, ως γιοι και μητέρες ή πατέρες, ως φίλοι και ως σύζηγοι. Γυρισμένη με φόντο την λαμπερή Αθήνα του 2014, σε ένα παραμυθένιο χρόνο, η λογική υπάρχει μόνο για να ξεπεραστεί. Ξαφνικά, μπορεί να σκαρφαλώνουν ακόμη και αρκούδες σε φαντασικά φυτά, γιατί αυτά μάλλον είναι η μόνη έξοδος κινδύνου. Παρά την αυστηρότητά της, η ταινία είναι γοητευτική, συναισθηματική και, με τον τρόπο της, αληθινή. Αποδέχεται, με όλες τις συνέπειες και φωνάζει ότι η αγάπη και το μίσος ίσως να μην είναι τόσο διαφορετικά. Προσοχή σε πιθανόν ταυτίσεις.

Extra thing: Αν σας λέει κάτι το όνομα της σκηνοθέτιδας, είναι γιατί την έχετε διαβάσει στους τίτλους αρχής και τέλους της ταινίας “Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά”.

[youtube id=”MjGGKSpeM3Y” autoplay=”no”]

Son of Sofia, Greece/Bulgaria/France, 111′ | Elina Psikou