Δύο απ΄τις ελληνικές ταινίες στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου! #tiff56
Interruption | Γιώργος Ζώης, Ελλάδα, 2015
Tι προκύπτει όταν ο Γιώργος Ζώης, σκηνοθέτης της παγκοσμίως πολυβραβευμένης μικρού μήκους ταινίας “Casus belli”, σκηνοθετεί την πρώτη του ταινία, μεγάλου μήκους; Η αναθεώρηση του σχήματος «θεατής, ηθοποιός και σκηνοθέτης».
Όλη η ταινία είναι χτισμένη πάνω στο μύθο του Ορέστη. Η αρχαία τραγωδία «Ορέστεια» εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας και με απροσδόκητο τρόπο, μετατρέπεται σε τραγωδία του σήμερα. Μία μετα-μοντέρνα θεατρική παράσταση ξεκινάει, μαζί με την έναρξη της ταινίας και διακόπτεται από μία διαδραστική, αυτοσχέδια performance, με τη συμμετοχή του κοινού, υπό την καθοδήγηση μιας ομάδας που εισβάλλει, σχεδόν βίαια, στο θέατρο. Το θέμα συνεχίζει να είναι ο μύθος του Ορέστη, ερμηνευμένος πλέον από τους θεατές. Το αν αυτό που συμβαίνει είναι σκηνοθετημένο, με προκαθορισμένη εξέλιξη ή όχι, δεν είναι ευδιάκριτο, τόσο για τους θεατές της παράστασης, όσο και για τους θεατές της ταινίας – δηλαδή εμάς. Το σίγουρο είναι ότι ο οποιοσδήποτε εμπλεκόμενος βρίσκεται σε αναστάτωση, μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Κι αυτό γιατί μάλλον συμβαίνουν πολλά, τόσα που ο χρόνος και η ροή της ταινίας δεν επιτρέπουν την εξήγησή τους. Παρ’ όλα αυτά, μοιάζουν να είναι εναρμονισμένα μεταξύ τους και αισθητικά δεμένα, δημιουργώντας εν τέλει όμορφες εικόνες.
Μια μοναδική ταινία ποιοτικού θεάματος, αφιερωμένη στην ίδια τη θέαση, γεμάτη με συμβολισμούς που συνεχώς εναλλάσσονται, αφήνοντας ως μοναδικό κριτήριο ανάγνωσής τους την υποκειμενική κρίση.
Τετάρτη 4:45 | Αλέξης Αλεξίου, Ελλάδα, 2015
Τζαζ, βροχή, αίμα. Μια ταινία, γυρισμένη στους δρόμους της σχεδόν αγνώριστης Αθήνας. Ένα σκηνικό, που παραπέμπει σε εικόνες από τους δρόμους του Χονγκ Κονγκ ή τα στενά του Τόκυο. Ρεαλιστικό, κομψό νουάρ, απαλλαγμένο από το κλασικό δίπολο καλού και κακού. Η βάση της ιστορίας είναι απλή, όχι όμως απλοϊκή, και άλλο τόσο εφιαλτική. 32 ώρες, μια προθεσμία που τρέχει. Ένας χρόνος αφηγημένος σε κεφάλαια. Κάθε κεφάλαιο και τίτλος, κάθε τίτλος και τραγούδι. Μια ατμοσφαιρική παρουσίαση γεγονότων, πλαισιωμένων από τους ήχους της πόλης και της φωνές της Μαίρης Λω και Τζένης Βάνου. Η απόλυτη ωραιοποίηση μιας δραματικής ιστορίας, σύμφωνης με την ελληνική πραγματικότητα του τώρα. Το αληθινό συμβάν, παρά τη ρεαλιστική απόδοση του Φιλμ Νουάρ, συχνά συγχέεται με τις σκέψεις και τις παραισθήσεις του πρωταγωνιστή, χωρίς να αγγίζει το μελόδραμα. Κι αυτό επιτυγχάνεται με το χιούμορ που συμβαδίζει με την εξέλιξη της ιστορίας. Οι δράσεις των πρωταγωνιστών ακολουθούν το μοτίβο που καθορίζει το νουάρ, φτάνοντας σε ακρότητες. Ό,τι συμβαίνει, όμως, είναι δικαιολογημένο, καθώς κορυφώνονται με μια λογική σειρά, ως το τέλος που έρχεται η κάθαρση.
Επανάσταση έναντι επιβίωσης και συνείδηση έναντι ηθικής. Η ταινία είναι ανοικτή σε οποιαδήποτε κοινωνιολογική ανάλυση. Ωστόσο, μπορεί να ιδωθεί απλώς και ως κινηματογραφική τέχνη, πηγαία, καθαρή και ελληνική. Απ’ αυτές που σπανίως βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη.
